PR 2.0?
Afgelopen week ontving ik een e-mail van iemand die ongetwijfeld dit weblog leest aangezien ze verwees naar een eerder artikel dat ik hier gepubliceerd heb. Ik heb een tijdje getwijfeld wat ik hiermee moest doen, maar uiteindelijk toch besloten om hier een stukje aan te wijden, zonder verder in te gaan op de persoon of het bedrijf. Dit mede in het kader van een eerder stuk van Caroline (en vooral de reacties van Bram Alkema daarop).
De e-mail was bedoeld mij op de hoogte te brengen van het bestaan van een bedrijf en hun activiteiten. Dit omdat ik training en advies geef over online recruitment en het gebruik van sociale netwerken daarin, en dit bedrijf zich daar ook oplossingen voor biedt. Toevallig (of niet) kende ik het bedrijf al en stond het op mijn lijstje om een keer mee te gaan praten. Het probleem is dat juist door deze goed bedoelde e-mail ik nu juist twijfel of ik nog wel contact op wil nemen.
Mijn twijfel komt voort uit het volgende. Hoewel de e-mail duidelijk persoonlijk is (uit alles blijkt dat hij enkel op mij gericht is), is hij toch zo onpersoonlijk als het maar zijn kan. Het begint met een kleine persoonlijke touch (we zijn met dezelfde materie bezig), maar gaat meteen daarna over op een ‘ik, wij, wij, ons’ mailtje, helemaal geschreven uit de optiek van het bedrijf en geen seconde kijkend naar de vraag wat de ontvangende partij ermee kan.
Wat mij doet twijfelen over de oprechtheid is bijvoorbeeld een zin als: “Het bedrijf gelooft in ‘blended networking’, een combinatie van online netwerken en offline ‘face-to-face’ evenementen.” Want iedereen die mijn artikelen leest (vooral op HRlog ) weet dat ik hier ook sterk in geloof. Maar geen referentie naar dezelfde visie, enkel vanuit de organisatie geschreven alsof het een knip en plak actie is van een marketingfolder.
Natuurlijk weet 90% van de marketeers dat je moet meedenken met de klant en natuurlijk weten we dat 90% van de marketeers dit niet kan. En als je een beetje een naam opbouwt in een bepaald vakgebied (dat zullen veel van de MF bloggers kunnen beamen verwacht ik) krijg je veel vragen van mensen die graag kennis willen maken, zonder dat ze daarbij kijken naar de ‘what’s in it for them’ vraag. Nu is mijn vraag aan de MF community hier dus: ben ik nu zo’n zeikerd dat ik dat verwacht of mag je in deze tijden van ‘hype 2.0’ wel verwachten dat niet alleen gericht is op de persoon, maar ook echt persoonlijk is?
Freelance professioneel bemoeial. Kijkt altijd naar het fundamentele probleem, niet de quick fix. Centrale focus zijn de (online) dialogen met klanten, stakeholders, medewerkers en toekomstig medewerkers (afhankelijk van de opdracht). Actief als interim community manager, projectleider voor nieuwe corporate recruitmentsites, adviseur bij verschillende start ups en inspirator m.b.t. de toekomst van werk (de arbeidsmarkt van de 21e eeuw).
Ook bij mij belanden onpersoonlijke emails met suggesties voor marketingfacts meestal in de prullenbak. Vaak zie ik dan exacte dezelfde info wat later terug op andere blogs 😉
@Marco: Het was niet echt een suggestie voor een blog, meer een introductie n.a.v. wat artikelen. Punt is dus dat ik eigenlijk wel van plan was om ze al te contacten, maar dat ik nu juist ben gaan twijfelen door deze aanpak. En zoals ik al zei: het is duidelijk wel een persoonlijke mail, alleen heel onpersoonlijk.
Wat ik me trouwens zojuist bedenk (en dat speelt ook mee wat mij betreft) is dat ik via comments op hrlog op dit bedrijf ben gekomen. En dat die comments geplaatst zijn door deze persoon, zonder dat deze persoon daarbij bekend maakte dat ze voor dit bedrijf werkte. Iets wat (reageren met een belang zonder dit kenbaar te maken) voor mij een blogging no-no is.
@Bas volkomen begrijpelijk en wat mij betreft terecht. zeker gezien de materie is het niet echt goede reclame om een dergelijk ‘onpersoonlijke’ aanpak te kiezen. Tel daar bij de bloggine no-no op en ik zou het vertrouwen in de kennis en expertise van een dergelijk bedrijf al aardig verloren hebben…
Je zou ook kunnen zeggen dat je hier dus juist nog een wijze les kan leren aan de organisatie. Ik neem aan dat dát een van de hogere doelen van je eigen organisatie is. Zoals je zelf zegt: There’s always time to do it over! 😉
Dus, bemoei je ermee! Waarschijnlijk beseft de organisatie in kwestie niet eens wat het fout doet. Daar is veel te winnen. Bovendien heb je gelijk een goed praktisch voorbeeld van hoe het niet moet!
@Bart: die uitspraak (why is there never time to do it right, but always time to do it over) heeft uiteraard juist als doelstelling dingen in één keer goed te doen, maar dat terzijde.
Je hebt gelijk dat er hier van geleerd kan worden. En je hebt gelijk dat organisaties leren omgaan met nieuwe media (vooral op wervingsgebied, maar PR en werving lopen natuurlijk hand in hand tegenwoordig). Maar ik wacht even af wat de reactie gaat zijn.
Hence the 😉
Ik moest toen ik je verhaal las heel erg aan een uitspraak denken die ik ooit hoorde: “Ambition is that feeling you get when you see a problem and you can’t wait to fix it!” Volgens mij verraadt je posting al enigszins wat je – misschien onbewust – zelf vindt dat je moet doen.
Een persoonlijke onpersoonlijke aanpak… zou mij ook afstoten. Het is hetzelfde als een sollicitatiebrief waaruit blijkt dat iemand het jaarverslag heeft gelezen (en daar wat termen en kreten uit heeft gekopieerd) zonder daar een persoonlijke tint aan te geven. Zou bij mij waarschijnlijk ook meteen aan de kant worden gelegd.
Als iemand pretendeert je te “kennen” dan mag je verwachten dat je dat in de brief terug zult zien.
Misschien dat bedrijf mijn naam eens geven… kan ik ze nog wat communicatieadvies geven 😉
Ik moet eerlijk bekennen dat ik mezelf wel een beetje herken in bovenstaand verhaal (en voor de duidelijkheid: ik ben niet degene die Bas heeft aangeschreven 😉 ). Laten we niet roomser zijn dan de paus: iedereen personaliseert wel eens een “standaard” e-mail, zeker als hetzelfde bericht naar een groot aantal ontvangers wordt verstuurd. Het is alleen jammer dat het in dit geval een beetje knullig is gebeurd…
Mijn ervaring leert echter wel dat hoe meer je personaliseert, hoe groter de response/conversie is. Het is dus belangrijk dat je bij het ontwerpen van je “standaard” bericht rekening houdt met de wijze waarop je deze gaat personaliseren en versturen, en de schrijfstijl hierop aanpast. Laat, zeker in de inleiding, genoeg ruimte over voor personalisatie – dit zorgt voor meer herkenning.
Het lijkt er inderdaad op dat men flink geknipt en geplakt heeft in de mail die jij ontvangen hebt. Erg jammer, want je ziet maar: het werkt averechts!
@Jeroen: ik weet ook (en merk ook) dat ik de neiging wel heb, maar ik doe het toch zelden (meestal voor ik de send knop druk denk ik: zou ik dit willen lezen?
Overigens, en dat wil ik benadrukken, ben ik er van overtuigd dat het in dit geval niet naar een groot aantal mensen toe is gegaan, maar enkel naar mij. Dat maakt het voor mij ook zo vreemd.
Om even een andere visie op het geheel te brengen: misschien vergat de persoon de link te leggen, of ging hij/zij er vanuit dat, door die standpunten in te nemen, jij zou zien dat ze dezelfde standpunten heeft en vond ze het dus niet nodig om steeds te zeggen ‘zoals jij zelf ook al zegt’. Natuurlijk is het altijd beter om die link wel te leggen, maar zoals Jeroen zegt, een standaard mail kopieren gebeurd, kost minder tijd. Minder leuk, minder effectief, misschien wel efficienter.
Zojuist kreeg ik weer een mailtje waarvan ik denk: snappen mensen het nu nooit?
het begint met ‘Dag’, geen naam, niets. Gevolgd door de promotie van een Frans social networking platform waarvan de Nederlandse tak niet van de grond wil komen (goh, als je het zo aanpakt, hoe verwonderlijk). En de vraag of ik daar ook niet wat wil posten (Waarom zou ik, what’s in it for me? Als het toch al dood is?).
En dat n.a.v. een artikel dat ik hier gisteren plaatste. Zo moeilijk is het dan toch niet je te verplaatsen in de auteur en iets te schrijven dat mutually benefitial is?
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!