Opgestaan, plaatsje vergaan
Het gaat weer beter in de reclame. Na heel veel krimp is er nu een lichte stijging. De werkgelegenheid lijkt toe te nemen, maar wie gaan de nieuwe vacatures opvullen?
30 maanden krimp
Het is weer tijd voor een positief bericht. Sterker nog, er is alle reden voor een feestje: want na 10 kwartalen krimp in de reclame-industrie is er weer sprake van een geringe groei. 10 kwartalen krimp! Dat zijn 30 maanden, oftewel 2,5 jaar. Het is een wonder dat er nog zoveel bureaus over zijn.
In het laatste kwartaal van 2013 en in het eerste kwartaal van 2014 krabbelde de reclame weer uit het dal waarin het zolang was opgesloten. Maar helemaal ongeschonden ging dat niet. Heel wat bureaus zijn voorgoed van de lijst verdwenen. En met de bureaus verdwenen er vele werkplekken. Er kwamen heel wat mensen op straat te staan, terwijl de aanwas van nieuwe reclamemensen onverdroten doorging.
De diverse communicatie-opleidingen merkten nauwelijks een afname in de nieuwe aanmeldingen. Er zijn dus nu voldoende mensen op de markt om een opkrabbelend reclamewezen van personeel te voorzien. Ware het niet dat de tijden zijn veranderd.
Post-crisis
Allereerst is het nog maar zeer de vraag of de reclame weer terug komt op het niveau van voor de crisis. En dus of de vraag naar personeel nog wel zo heftig als voorheen zal zijn. Voor die crisis zaten de bureaus zeer ruim in de jas, er werd niet gekeken op een personeelslid meer of minder. Ik denk dat we ons die de overhead-overdaad niet meer kunnen permitteren. Door alle technische ontwikkelingen zijn er trouwens ook gewoon minder mensen nodig om het werk te doen. Het nieuwe bureau is lean and mean, compact, efficiënt en connected. En zo niet, dan neemt een steeds kritischere en ontrouwere klant snel afscheid.
Voorts: de nieuwe, post-crisistijd vraagt niet alleen om minder, maar ook andersoortig personeel dan 10 jaar geleden. En daar is de digitalisering debet aan. Het ideale personeelslid begrijpt niet alleen digitalisering, het is ermee opgegroeid. Wanneer je digitalisering op latere leeftijd bent gaan begrijpen, ben je een immigrant in dit nieuwe gebied. Zet dat maar eens af tegen de autochtone bevolking van Digitaalland.
Dat zijn de jongeren onder ons en zij hebben zich niets hoeven aanleren, het kwam er bij hen met de paplepel in. Ze weten niet beter. Het is deze generatie waar vraag naar is, wij zelf krijgen voornamelijk vraag voor ‘autochtonen’, en niet meer voor ‘immigranten’. En daar waar het dringen wordt voor een baan, zullen de jonkies de ouderen gaan verdringen. En ontstaat er een groep die naar heel ander werk moet gaan uitkijken, een verloren generatie.
Veranderd landschap
Ongetwijfeld zullen er ook instromers zijn die helemaal geen vast dienstverband zoeken en zich vrij op de markt gaan vestigen. Al of niet georganiseerd in groepen gelijkgestemden, waarmee ze een interessant alternatief vormen voor de traditionele bedrijfsvormen. Al met al is er voldoende aanleiding om aan te nemen dat het landschap voorgoed veranderd is.
Al 20 jaar werkt Vincent Mispelblom Beyer in de reklame. Dat deed hij op heel verschillende plaatsen: aan bureau- én aan klantzijde, in de reklame en ook in de PR, op de sets van film, foto en TV. Maar vooral toch als bemiddelaar van toppersoneel voor de communicatiewereld, zowel voor adverteerders als reclamebureaus. Vincent werkt bij FlexFirm, wat in 10 jaar tijd uitgroeide uit tot dé bemiddelaar van art directors, copywriters, strategen, accountpersoneel, project managers en designers. Doordat FlexFirm al zo lang actief is op de markt van de communicatie is ze in staat als geen ander een match te maken die steeds weer leidt tot blije gezichten aan beide zijden van de tafel. Meer weten? Bel FlexFirm op 06 54 79 62 51.
Leuk blog Vincent. Het huidige landschap brengt veel nieuwe uitdaging met zich mee, en dat zie je ook terug in de reclame. Er is een overschot aan werkzoekenden maar tegelijkertijd in een aantal gevallen een tekort aan de ‘nieuwe’ specialisten die zich niet direct aan een enkele werkgever willen binden.