Waarom ik je LinkedIn-uitnodiging niet weiger!
Vermijd de ‘filter bubble’
“Ik heb een principe Edwin, ik accepteer alleen LinkedIn-uitnodigingen van mensen die ik echt heb gesproken.” In het algemeen kan ik principes wel waarderen, maar toen ik op zoek was naar een leverancier van Hubspot viel deze reactie van een potentiële leverancier me op. En hij zette me aan het denken, want het was een belangrijke reden dat hij niet in mijn lijst met potentiële leveranciers is beland. Robbert van den Heuvel (nee, hij betaalt hier niet voor) had er niet zo’n moeite mee en is het uiteindelijk geworden, maar het hield me wel bezig: waarom schiet iemand zich zakelijk in de voet vanwege dit principe? Is het echt zo – net als bij andere principes – dat je er op lange termijn toch voordeel uit haalt? Of is het misplaatste angst? Een ontzettend populair LinkedIn-blog van Richard van der Blom was voor mij een reden om er eens in te duiken. En van zijn artikel heb ik ook mijn titel gejat.
LinkedIn levert ‘leads’ op
“Waarom ik je LinkedIn-uitnodiging weiger!” Zo heet een (goede!) LinkedIn-blogpost van Richard van der Blom waarin hij aangeeft verschillende principes te hanteren bij het accepteren van LinkedIn-uitnodigingen. Zoals een half ingevuld profiel of het ontbreken van een foto. Wat me vooral opviel is de ‘engagement’ van het blog: bijna 5.000 likes en ongeveer 750 comments. Opmerkingen als “Iemand die niet even de moeite neemt om een motivatie te sturen is het niet waard om in mijn netwerk te zitten.”
Maar is dat wel zo’n slim principe? Zoals Richard al aangeeft, levert het hem klanten op als hij zo’n ‘luie linker’ vraagt om een motivatie: “Ja sorry, ik hoorde dat je goed werk levert. Koffie doen?” Zo beschouwd is het juist een voordeel dat iemand geen motivatie meestuurt, het biedt je een kans om wat schuldgevoel op te porren. En volgens mij zijn er meer redenen om niet te principieel te zijn bij het accepteren van LinkedIn-uitnodigingen. Even een overzichtje uit mijn workshop.
Zakelijke uitnodigingen anders dan privé-uitnodigingen
Dat je terughoudend bent bij het accepteren van uitnodigingen voor privé-netwerken als Facebook of Instagram, spreekt voor zich. Er duiken af en toe foto’s op die je ‘zakelijke imago’ behoorlijk kunnen verpesten en dankzij de mogelijkheid om iemand te ’taggen’ zijn het vaak niet eens foto’s waar je zelf voor gekozen hebt die te delen. De eerste foto waarin ik op Facebook getagd werd, was op een feest; ik kon me dat deel van de avond niet eens herinneren. En ik ken iemand die direct zijn volledige Facebook-profiel verwijderde nadat vrienden hem in een carnavalsfoto van vroeger hadden getagd en hij reacties kreeg van zakelijke connecties die hij op Facebook had toegelaten.
Er zijn dus genoeg redenen om niet iedereen toe te laten op je privénetwerken, maar zakelijk? Op zakelijke social media plaats je zelf nooit foto’s van beschamende momenten en de kans dat een ander er jou te kakken zet, is klein. Dus dat afbreukrisico is verwaarloosbaar.
Toen ik enkele maanden terug een LinkedInner uit Marokko zonder foto en met een half profiel besloot toch te accepteren, vroeg hij direct daarna of ik op een congres in Marrakech wilde spreken. Na wat speurwerk bij Google ontdekte ik dat hij inderdaad bij een congresbureau werkte, dus het leek allemaal te kloppen. Als ik de xenofoob in mij de ruimte had gegeven, zou ik deze man niet eens geaccepteerd hebben en deze kans hebben gemist. Overigens heb ik nooit in Marrakech gesproken, maar dat terzijde. Dezelfde actie van een Braziliaan heeft me in 2013 via LinkedIn wél een mooi snoepreisje opgeleverd, naar Sao Paulo.
LinkedIn is schoon
“Mijn minderjarige dochter krijgt porno op haar timeline en jullie doen daar niets aan?” Toen ik de eerste reactie hoorde van Facebook op mijn melding dat iemand in haar netwerk ‘besmet’ was door een virus dat namens hem porno op de timelines van anderen plaatste, was ik nogal verbaasd : “Haar probleem”. Na mijn verontwaardigde tweede mail besloten ze toch actie te ondernemen, maar het verbaasde me wel: dit wil je als netwerk toch niet? En ook Twitter was blijkbaar altijd erg traag met het weren van leden die overduidelijk mensen aan het stalken en lastig vallen zijn. Verbazingwekkend gezien alle kansen op imagoschade.
Bij LinkedIn valt het me op hoe alert ze zijn: bij de – incidentele – gevallen dat iemand me spamt, kan ik vrij laagdrempelig een melding doorsturen en hoor ik vervolgens van deze persoon nooit meer iets. Het zal voor een netwerk wel vechten tegen de bierkaai zijn, al die spammers die continu nepprofielen aanmaken. Maar LinkedIn vecht wel tegen die bierkaai en dat kun je van andere netwerken niet zeggen. Dus mocht er een spammer in je LinkedIn-netwerk komen omdat je iedere uitnodiging accepteert, dan is die ook zo weer verwijderd.
Horizonverbreding
Zoals ik in een blogpost over de ‘filter bubble‘ al eens heb verwoord, leven we in tijden dat we ‘dankzij’ de intelligentie van Google alleen nog maar informatie krijgen te zien die ons interesseert. Google weet wat ons boeit en schotelt ons dat ook voor. Erg handig, maar tegelijkertijd ook een risico. Want je krijgt op die manier niet langer mee wat anderen boeit en jou niet, zoals in mijn geval de prestaties van ‘bekende’ Nederlandse sporters. Het is voor mij een belangrijke reden om nog steeds de krant te lezen; ik had anders niet geweten wie Epke Zonderland is. Google houdt dankzij de ‘filter bubble’ die man ver van mij vandaan.
Als je heel principieel bent bij het accepteren van LinkedIn-uitnodigingen en alleen mensen accepteert die binnen je ‘filter’ passen – omdat ze bijvoorbeeld hetzelfde doen als jij – sluit je je af van interessante inspiratiekansen. Ik heb inmiddels veel HR-mensen in mijn netwerk die me hebben laten zien dat hun vakgebied steeds meer tegen mijn (marketing)vakgebied aan schurkt. Als ik te principieel zou zijn in het linken, was me dat misschien niet eens opgevallen.
Online netwerken is efficiënter dan offline
Ik heb zo’n vermoeden dat het principe ‘ik ben terughoudend bij het accepteren van LinkedIn-uitnodigingen’ nog stamt uit de tijd van vóór internet. Toen netwerken alleen nog mogelijk was op congressen, beurzen en borrels. Toen een netwerkcontactmoment nog relatief veel tijd kostte, elk ‘praatje’ kost je offline immers minimaal een kwartier. Heel anders dan die paar seconden waarin je iemand online een vraag kunt stellen of mededeling kunt sturen.
Ik hoor veel mensen zeggen dat ‘online nooit zoveel impact heeft als offline’ en daar ben ik het mee eens, maar online netwerken is wel veel efficiënter. Puur communicatief ben je online in staat om veel meer ‘relaties’ te onderhouden, maar ik geef toe dat het per contact minder impact heeft dan een gesprek bij de koffie of alcoholische versnapering. Dat is echter geen reden om bij je online contacten terughoudend te zijn: elk nieuw lid van je online netwerk kan je tijd kosten, maar het levert ook een zakelijke kans op natuurlijk. En aangezien de meeste mensen op LinkedIn alleen maar ‘gluren’, valt het met die extra tijd ook wel mee. Ze plaatsen zelf niets, maar ze zien wel wat jij plaatst. En dat kan je interessante kansen bieden, het maakt een offline ontmoeting ook sneller mogelijk.
“Dat wist ik al van je Edwin, ik had het op LinkedIn gezien.” Ik hoor het vaak offline: mensen waarvan ik al was vergeten dat ik met ze gelinkt was, die alles bekijken wat ik online deel. Het maakt mijn verkoopproces een stuk korter: mijn betoog over inbound marketing kennen ze wel “en ik geloof er ook in”. Het bespaart me een hoop tijd en levert veel op.
Iedereen die met mij wil linken is dus welkom, het maakt me niet uit of je profiel nog niet is uitgewerkt of dat je je foto nog niet hebt geüpload. Als je een spammer blijkt te zijn, heb ik je zo weer verwijderd. Maar vermoedelijk ben je gewoon een mens zoals ik, die probeert bij te blijven bij alle nieuwe ontwikkelingen. Die nog niet precies weet wat de mores zijn bij netwerken als LinkedIn. Dat je geacht wordt een ‘motivatie bij je uitnodiging te plaatsen’ bijvoorbeeld.
Komt allemaal goed, vroeg of laat zal iemand het je vertellen. Maar tot die tijd ben je welkom in mijn netwerk. Zullen we linken?
Edwin Vlems is werkzaam bij bureau Comaxx. Hij helpt B2B-bedrijven met het online delen van de kennis van het bedrijf en de medewerkers, als magneet voor klanten en nieuwe collega's. Hij spreekt en schrijft over AI, Demand Generation en Employee Advocacy.
Edwin, leuk stuk. Ik worstel hier mee. Werk voor een voetbalclub, dus krijg dagelijks uitnodigingen. Ik vraag meestal wel om een motivatie en accepteer dan doorgaans. Maar krijg heel veel verzoeken, van studenten tot vage makelaars. Je blog heeft me weer aan het denken gezet, maar nog steeds vind ik het lastig om iedereen te accepteren en is het wel prettig een motivatie te krijgen. Dit zet me wel tot denken om mensen te accepteren en ze dan een berichtje te sturen, is inderdaad wel wat meer open-minded. Dank voor je blog!
Je opmerking “Dat had ik al op LinkedIn van je gezien” is tevens een argument om niet iedereen te accepteren. De tijdlijn wordt vervuild met berichten van mensen die je niet kent, waardoor updates van interessante connecties ondergesneeuwd raken.
Overigens worstel ik ook met hetzelfde probleem: Bij mensen die ik niet ken reageer ik meestal met een vriendelijk vraag waarom ze willen connecten.
@Maarten: Ja dat is een grijs gebied inderdaad. Ik hoorde het ook van een docent, die bewust nooit studenten op LinkedIn accepteert. Persoonlijk zou ik het wel doen: als ik Marketingdocent ben is elke student een potentieel interessante toekomstig marketeer. Het blijft heel persoonlijk.
@Herbert: Als ik iemand ontmoet die zegt alles al van me te weten omdat hij of zij dat op LinkedIn heeft gelezen, maakt het me niet uit of dat een marketeer is of de conciërge van een school natuurlijk. De meeste mensen durven op LinkedIn toch niets te plaatsen, dus met die berichtenvervuiling valt het wel mee 🙂
Zelf krijg ik met enige regelmaat LinkedIn uitnodigingen, zonder motivatie, van mensen die ik niet ken. Tot nu toe zijn dat altijd mannen.
Als vrouw zijnde sta ik daar in eerste instantie dan toch wat argwanend tegenover (wat is de werkelijke reden van de uitnodiging?).
In die gevallen accepteer ik niet gelijk, maar stuur ik eerst een reactie waarin ik bedank voor de uitnodiging en waarin ik de vraag waar we elkaar van kennen.
Tot nu toe heb ik daar in de genoemde gevallen nog nooit een reactie op gekregen. En die gevallen accepteer ik de uitnodiging definitief niet.
Wat ik mis in dit verhaal zijn concrete feiten. Het is nogal anecdotisch. Kortom: er is geen concrete onderbouwing. Wat leveren de verschillende handelswijzen nou echt op? Kennelijk blijft het gissen.
De waarde van LinkedIn zit voor mij voor een belangrijk deel in de 2e lijnscontacten. Om daar goed mee om te kunnen gaan, moet je dus wel de mensen in je eigen LinkedIn netwerk enigszins kennen. Daarom zal ik een LinkedIn uitnodiging van een onbekende nooit ‘klakkeloos’ accepteren maar altijd even contact zoeken om erachter te komen waarom diegene mij uitnodigt. Soms komt daar een leuk contact of een afspraak uit, soms hoor je helemaal niets meer en dan weet je ook genoeg.
@nannette Lijkt me een hele zinnige gedachte. Tot nu toe accepteerde ik alle uitnodigingen (en ergerde me stilletjes aan het gebrek aan motivatie), maar vanaf nu ga ik ook een beetje ‘filteren’. Als je alles maar klakkeloos accepteert, heb je binnen de kortste keren een geweldig uitgebreid netwerk dat… zo dood is als een pier.
@Esther Vrouwen hebben inderdaad een extra reden om terughoudend te zijn. Anderzijds ruimt LinkedIn viezeriken net zo snel op als spammers. Ik begreep van iemand van LinkedIn dat het altijd om dezelfde (en dus maar een paar) personen gaat die zich misdragen.
@Michel Ik geef toe dat ik geen cijfers laat zien, het doel van het blog was vooral om mensen aan het denken te zetten en te wijzen op mogelijke drogredenen: is dat echt logisch die ‘eerst fysiek’ regel? Ik ken iemand online een tijdje al best goed (beter dan vele mensen die ik offline ken), maar omdat hij deze regel hanteert wil hij niet met me Linken. Ik vind dat vreemd. Maar ik schrijf bewust in de titel ‘waarom ik’ en niet ‘waarom jullie’, uiteindelijk moet iedereen het voor zich invullen. Jij ook 🙂
@Nannette Je kunt er toch voor kiezen om alleen ‘iets te doen’ met de 2e-lijnscontacten van mensen die je goed kent?
@Michel (2) Ik heb geen last van een aanvullend netwerk dat dood is als een pier, als het leven nog steeds in het oorspronkelijke netwerk zit. Het is extra publiek.
@Edwin Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik waardeer het punt dat je maakt. Ik ben het met je eens over die ‘eerst fysiek regel’. Sterker: als ik iemand persoonlijk ken zie ik daar over het algemeen juist geen aanleiding in om via LinkedIn een relatie aan te gaan. Mensen die je kent kun je toch veel gemakkelijker persoonlijk benaderen?
De suggestie van Nannette lijkt me een goeie en die ga ik in de praktijk uitproberen.
Leuk Edwin, ik ga je een uitnodiging sturen 🙂
Gezellig Angelique
@edwin Vwb de 2e lijnscontacten bedoel ik met name de omgekeerde route: als iemand mij vraagt om in contact te komen met een van mijn LinkedIn relaties.
Edwin, je blog zette mij aan het denken; ik hanteer zelf al jaren het principe dat ik iemand persoonlijk moet kennen om zijn of haar uitnodiging te accepteren. Ondanks je leuke anekdotes als argumentatie om mijn principe overboord te zetten, blijf ik er echter bij. Ik merk dat veel potentiële klanten en opdrachtgevers mijn LinkedIn profiel gebruiken als referentie en er tijdens (kennismakings-)gesprekken regelmatig aan refereren. Het feit dat ik dan over elke ‘linker’ iets kan vertellen wat echt is en geen digitale bubbel vergroot mijn ‘credibility’ enorm. Ook ik ontvang regelmatig uitnodigingen van personen waarvan ik de reden voor invitatie twijfelachtig inschat; bijvoorbeeld omdat ze mij en via mij, mijn netwerk willen gebruiken voor ongewenste commerciële doeleinden. Ik reageer net als enkele andere personen die hebben gereageerd op jouw blog met een vriendelijke verzoek hun uitnodiging te motiveren of mij te herinneren aan het moment van ontmoeting. En vaak hoor ik daar dan niets op. En een heel, heel, heel enkele keer heb ik er een koffiedate aan over gehouden en een leuk en interessant zakelijk contact. Maar wel een waar ik persoonlijk mee kennis heb gemaakt en voor kan instaan!
Kortom het verschilt per functie en output die je van je LinkedIn profiel en netwerk verwacht hoe je met uitnodigingen van onbekenden omgaat. Het belangrijkste is dat je je er bewust van bent lijkt mij.
Bedankt voor je reactie Linda. En natuurlijk moet je niet veranderen als je dat niet wilt.
Hallo Edwin,
Goed artikel! Ik krijg vaak ook uitnodigingen van mensen uit mijn vakgebied, zonder motivatie. Vaak vraag ik na accepteren waarom ze me toevoegen en dan blijkt het te zijn dat ze willen samenwerken.
Ik denk dat LinkedIn een uitstekende tool is om leads uit te genereren!
Dat weet ik wel zeker Erik! Dus met te principieel zijn snij je jezelf in de vingers. En waarom?
Ik krijg soms uitnodigingen van beginnelingen die hun LinkedIn willen pimpen met 500+ contacten. Ik accepteer dus niet iedereen. Ik verwijder ook wel eens contacten. Bijvoorbeeld mensen waar ik niet langer mee geassocieerd wil worden omdat ze slecht zijn in hun vak. Ik hoor regelmatig ‘ik zag op LinkedIn dat je die persoon kent’, dus zo ziet men het nog wel. Als iemand mijn profiel bezoekt, wil ik niet dat ze denken ‘oh, zij kent die en die, dus dan zal het wel goed zitten met die persoon’.
Je legt de lat hoog voor de mensen in je netwerk, Suzan 🙂
Goed artikel. Toen ik directiesecretaresse was voor diverse directeuren en bestuurders wilden vaak mensen linken, ik vermoed om via mij contact te leggen met mijn baas. Daardoor groeide mijn netwerk. Nu ben ik werkzoekende en hoop ik gevonden te worden door een werkgever/recruiter die op zoek is naar een directiesecretaresse. Dus ook ik ga in op uitnodigingen om te linken.
Bedankt Irene. Je moet het zien als uitbreiding van je publiek denk ik, en als iemand je timeline vervuilt kun je eenvoudig ontvolgen.
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!