#TSC12: Heeft je baas recht op jouw online vrienden?

14 februari 2012, 06:05

Het blijkt een steeds prangender vraag, zeker als je namens de organisatie waar je werkt actief bent via social media: van wie zijn jouw Twitter-volgers, Facebook-vrienden en LinkedIn-connecties? Van jou of van je werkgever? In een interactieve sessie tijdens The Social Conference wisselden panel en publiek hierover ideeën en ervaringen uit.

Update dinsdag 14 februari, 12:35: de videoregistratie van de sessie is toegevoegd, zie onderaan deze post.

Het panel werd gemodereerd door Anneli Rispens van KREM en bestond uit vier vrouwen die met deze vraag te maken hebben (gehad):

  • Emmie Koppens (Delissen Martens): als advocate vertegenwoordigt zij regelmatig werkgevers in dit soort kwesties;
  • Lara Veenstra (DLA Piper): ook zij behartigt de belangen van diverse werkgevers;
  • Wenda Keijzer (SchaalX): zij heeft bij vertrek bij een vorige werkgever zelf deze situatie aan de hand gehad;
  • Roos van Vugt (Deloitte): zij geeft als prominent online netwerker gezicht aan de organisatie waarvoor zij werkt (en volgens velen is zij zelfs hét gezicht).

Social media verlagen de drempel om relaties aan te gaan en te onderhouden, ook relaties die je vanuit de functie bij je werkgever ontwikkelt. Dat roept soms wel de vraag op of je als werknemer het recht hebt om die relaties “mee te nemen” als je de organisatie verlaat. Die vraag kan ertoe leiden dat een (voormalig) werkgever je verzoekt een deel van je online vriendenschare te blocken, unfrienden en disconnecten, zoals Wenda Keijzer overkwam bij het verlaten van een eerdere baan.

Hypocriete werkgevers

Vanuit het publiek kwam de opmerking dat werkgevers op dit vlak vaak boter op hun hoofd hebben, want ze recruteren maar al te graag mensen met een groot (online) netwerk. Sterker nog: in de VS (where else?) worden potentiële kandidaten soms als gescreend op hun Kloutscores en het aantal volgers dat ze hebben op de diverse platforms. Gaan sputteren als deze mensen elders gerecruteerd worden en aan de slag gaan, is dan redelijk hypocriet.

Op zich is deze situatie ook helemaal niet nieuw: al decennialang werken bedrijven met concurrentie- en relatiebedingen in hun arbeidscontracten. Daarin wordt netjes gestipuleerd dat de werknemer binnen een bepaalde periode na het vertrek bij de werkgever geen arbeidsverband mag aangaan bij een concurrerende organisatie en relaties aangaan met bestaande klanten. Maar social media zetten wel vol het spotlicht op het grijze gebied tussen professioneel relaties aangaan en op persoonlijke titel contact onderhouden. Zoals iemand in de zaal opmerkte: als je iemand die je van je vorige werk tegenkomt in de kroeg of supermarkt ga je toch ook niet doen of ze niet bestaan?

Sociale netwerken in principe privé

Grijze gebieden qua wetgeving worden meestal ingevuld aan de hand van jurisprudentie; eerdere uitspraken over vergelijkbare zaken. Zo heeft het Gerechtshof Arnhem in twee zaken bepaald dat er nauwelijks verschil valt te maken tussen actief en passief gedrag, oftewel tussen actief connecties maken en ‘likes’ aan het verzamelen vs. het ontvangen van ‘link request’ van een ander.

Maar een vonnis van de Rechtbank Maastricht van vorige week lijkt juist wat meer helderheid te verschaffen: wie benaderd wordt door ex-klanten van de werkgever kan daar volgens hen moeilijk iets aan doen. Daarbij werd ook gesteld dat gesprekken via social media “in beginsel beschouwd moeten worden als geschiedende in privésfeer van de betrokkenen – en dus vallende onder het grondrecht van vrije meningsuiting – tenzij daaruit duidelijk en ondubbelzinnig voor eenieder een zakelijk karakter blijkt.”

Dat dit niet de laatste uitspraak over dit onderwerp zal zijn, is erg waarschijnlijk. Het is wachten op de volgende werkgever die zich benadeeld voelt bij het opstappen van een werknemer met een “high social media profile”. Een voorbeeld daarvan is Deloitte-manager David Graham: als hij met zijn ruim 39.000 Twittervolgers zou overstappen naar – pak ‘m beet – KPMG “zou dat wel pijn doen”, volgens Roos van Vugt. Het is afwachten hoe deze organisatie en andere werkgevers gaan reageren op dit soort gevallen.

Maar de vraag die bij dit alles opdoemt, is wel: als je als bedrijf overtuigd bent van je meerwaarde t.o.v. een enkele werknemer, zijn dit soort taferelen dan eigenlijk wel nodig? Of denk ik nu te simpel?

Zie hieronder de videoregistratie van de volledige sessie.

Bram Koster
Senior consultant bij Evolve

Ik werk als consultant bij Evolve, een bureau dat is gespecialiseerd in het verbeteren van de interne communicatie en interne processen met behulp van interne sociale media. Was voorheen hoofdredacteur bij Marketingfacts en betrokken bij o.a. Online Tuesday en NIMA.

Categorie
Tags

6 Reacties

    RoosvanVugt

    Benieuwd naar mening van de anderen.

    Mijn mening is dat je je contact met alumni’s van een bedrijf/bureaus beter warm kan houden. Door juridisch te gaan bakkeleien over van wie de volgers zijn, bekoel je die relatie alleen maar en volgens mij is dat het niet waard. Indien je in je contract een relatiebeding hebt, moet je je daar gewoon aan houden. Dat is goed werknemerschap en hoeven werknemers niet geforceerd te gaan ontvolgen/-vrienden/-circlen, blocken etc

    Maar wie gaat op de stoel van de werkgever zitten, wie heeft een andere mening? David Graham bijvoorbeeld genoemd in bovenstaand voorbeeld (met overigens 39.000 volgers) is hij niet bijna een communicatiekanaal en sich? Moeten we functieprofielen met gewenst aantal volgers gaan schrijven. Of met (oh horror) “je Kloutscore is minimaal 50” ?


    14 februari 2012 om 07:01
    Edwinres

    Zo gigantisch kortzichtig om die achtervolging te doen op je oud werknemers en de social identities te ontkleden van contacten opgedaan tijdens de werkperiode, geeft duidelijk signaal af naar je huidige werknemers dat ze niks op social hoeven te doen. Het hele netwerkdenken gooi je daarmee weg.

    Bedrijven bestaan uit mensen en als je die mensen niet zichtbaar maakt ben je niks. Al zegt rechtspraak anders, de bedrijven die hun recht gaan halen snijden zichzelf in de vingers.

    Zo geniet ik ook nog elk jaar van een goede borrel van oud collega’s samen met huidige werknemers, georganiseerd door mijn oud werkgever. Zeer slim.


    14 februari 2012 om 08:25
    bramkoster

    @Roos: heb het volgeraantal van David Graham aangepast, dank! Had per ongeluk bij “following” gekeken…


    14 februari 2012 om 09:29
    Paul Jansen

    Zoals ik al in 2004 in punt 6 van het Eqnomie Manifest stelde: “Onze talenten, tijd, aandacht, ideeën, kennis en netwerken zijn ons eigendom en onze verantwoordelijkheid.”. Punt.


    14 februari 2012 om 10:59
    Erik

    Inderdaad erg kortzichtig. De kans is groot dat de huidige werkgever de persoon ook (deels) via contacten en social media gevonden heeft. Daarbij geldt volgens mij dat een contact gewoon prive is, maar pas als je er een zakelijke deal mee aangaat de werkgever om de hoek komt kijken.


    14 februari 2012 om 11:08

Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!