Er is iets vreemds aan de hand in de wereld van PR. Er lijkt een negatief verband te zijn tussen de hoeveelheid media-aandacht die bedrijven kunnen genereren en de behoefte die ze eraan hebben. Simpeler gezegd: het medialandschap kalft af, maar de behoefte aan PR is groter dan ooit. Waarom deze paradox?

Je hebt zo van die momenten waarop je beseft hoe oud je bent. Zoals: wanneer een jongere collega toegeeft dat ze geen idee heeft waar de uitdrukking 'wij van WC-eend' vandaan komt. 'Daarom adviseren wij van WC-eend WC-eend' is sinds de introductie in 1989 uitgegroeid van slogan tot uitdrukking. Ideeën voor marketingcampagnes kunnen tijdens een brainstorm worden neergesabeld omdat ze een te hoog 'WC-eend-gehalte' hebben. Best knap dat een simpel reclamespotje een heuse bijdrage heeft geleverd aan de Nederlandse taal. En zijn wel meer slogans die zijn blijven hangen in de loop der jaren. Vaak weten we niet eens meer dat ze ooit zijn bedacht door een reclamebureau. Tien van de leukste slogans die we nog allemaal kennen.

Als we aan onze klanten vragen in welke media ze graag willen verschijnen, dan staat Rambam nooit op het lijstje. Kassa en Keuringsdienst van Waarde overigens ook niet. Als het BNNVARA-programma dan een keer onderzoek doet naar ‘PR-praktijken’, dan ga je natuurlijk kijken.

Laten we elkaar niet voor de gek houden: al die zogenaamde zelflerende machines kunnen eigenlijk helemaal niet zelf leren. Niet autonoom, althans. Uiteindelijk zijn het echte mensen die programmeren hoe een computer informatie verzamelt en verwerkt. Het maakt nogal wat uit welke basisbeginselen en algoritmes je meegeeft. Een groep Nederlandse organisaties introduceert daarom een Nationale AI-cursus. Het doel: zo veel mogelijk Nederlanders laten kennismaken met het fenomeen Artificial Intelligence – en dus niet alleen de technologische elite.

Eigenlijk zijn we al twee eeuwen lang - sinds de uitvinding van de typemachine – behoorlijk inefficiënt met elkaar aan het communiceren. Tijdens het praten gebruiken we gemiddeld 270 woorden per minuut en als we schrijven hooguit een woord of vijftig (zelfs na een cursus blind typen). Voice is dus wel een dingetje aan het worden, zeker in klantenservice- en e-commerce-land. Google wil graag hét platform worden waarop bedrijven hun chat- en voicebots bouwen, zo hoorden bezoekers van Google Cloud Summit in Zaandam.

Het is een vrij bizar voorbeeld van content marketing gone wild. Arrow Electronics, een groot Amerikaans elektronicabedrijf, heeft de afgelopen jaren zo’n vijftig mediatitels overgenomen, vooral vakbladen. De reden: ze kregen niet genoeg media-aandacht. Misschien nog wel opvallender: er is eigenlijk niet zo heel veel bekend over deze case. Het brein achter de uitgeverij, W. Victor Gao, vertelde donderdag tijdens Content Marketing Fast Forward zijn verhaal. En dat riep wel de nodige vragen op.

We zitten al jaren in de voorhoede als het gaat om social media-gebruik. Ook zijn we nooit te beroerd om onze mening te delen met de wereld (of het oneens te zijn met de mening van een ander). Op papier is Nederland het land bij uitstek voor online content. Om dit vermoeden te staven, maakte ik een rondje langs vakbroeders die zich bezighouden met internationale contentmarketing-campagnes. Lopen we voorop, of lijkt dat maar zo?

Je merk bestaat niet. Het is net zo’n verzinsel als veel andere maatschappelijke verschijnselen, zoals godsdienst, het wetboek van strafrecht, de golden circle van Simon Sinek en landsgrenzen. Al deze dingen bestaan alleen omdat we er met zijn allen in geloven. Een paar maanden na het lezen van 'Homo Deus' van Yuval Noah Harari is dit een van de dingen die me het meeste zijn bijgebleven. Het laat me ook niet meer los. Het is een gedachte die tegelijkertijd verontrustend is maar ook extreem relativerend: alles waar we als marketeers de hele dag mee bezig zijn, is het versterken van een verhaal over een merk dat feitelijk niet bestaat.

Cynisme was voor mij een belangrijke drijfveer om uit de journalistiek te stappen. Nu, tien jaar later, realiseer ik mij dat marketing juist wat vaker een klein vleugje cynisme zou kunnen gebruiken. En dat dankzij Björn van der Doelen en een hardloopevenement in Eindhoven.

De vraag komt de laatste tijd opvallend vaak langs: of we een schrijftraining kunnen verzorgen. Maar natuurlijk. Lastig blijft het wel altijd een beetje; omdat schrijven meer een creatieve vaardigheid is dan exacte wetenschap, kun je nauwelijks garanties geven over het resultaat.

Wat we wel kunnen doen, is algemene tips, handigheidjes en aandachtspunten delen die je kunnen helpen bij het schrijven van een verhaal. 

Nepnieuws, alternative facts en een persconferentie van het Witte Huis waar CNN en The New York Times werden geweigerd. Als oud-journalist en pr-adviseur houdt het me mateloos bezig. Niet alleen beroepsmatig, maar ook als verontruste burger.

Wij mensen hebben op dit moment een beetje een moeilijke relatie met onze toekomst. De vraag 'waar gaat het allemaal heen?' is nog nooit zo prangend geweest en het antwoord op die vraag is diffuser dan ooit. We hebben werkelijk waar geen idee. Hoe onzekerder de toekomst, des te groter de behoefte om een antwoord te vinden op die vraag. Dat is nogal een beklemmende vicieuze cirkel. Stel nu dat er níks zou veranderen, dan is de toekomst ook niet zo interessant. Maar het tegendeel is het geval: er zijn zoveel digitale revoluties dat we niet meer weten welke impact ze gaan hebben. Voorspellen heeft eigenlijk geen zin meer, maar des te meer piekeren we ons suf.

Politiek op een marketingblog - misschien niet het beste idee ooit. Maar soms heb je van die verhalen die je móet schrijven van jezelf. Het punt is dit: ik geloof dat er iets sterk mis is met de manier waarop de politieke partijen in het midden zich op dit moment presenteren. In de PR zouden we zeggen dat ze "hun messaging niet op orde hebben". Of je het daarover moet hebben op Marketingfacts, daar kun je over twijfelen, maar het gaat natuurlijk wel in de kern om communicatie. Laat ik dus toch maar een gooi doen. 

Employee advocacy is een kwestie van groepspsychologie en dat maakt het verdraaid interessant. Hoe krijg je de experts in je organisatie zo ver dat ze tijd inruimen om je te helpen met je marketing of communicatie? Gaat het om erkenning, is druk van bovenaf misschien effectiever, of moet je juist gamification toepassen om de grootste merkambassadeurs te vinden? Of is het vooral een kwestie van persoonlijk benaderen en uitleggen what's in it for them?