Te vaak zien we dat vorm belangrijker is dan inhoud. Bij mensen, bij producten, bij marketing en reclame. Misschien moet ik zeggen: “We zien dat emoties belangrijker zijn dan feiten”, want daardoor komt het dat veel reclame niet werkt. De boodschap is relevant en goed verwoord, maar de executie helpt het vervolgens om zeep. Een exemplarisch voorbeeld zag ik recent voorbijkomen: de nieuwe PUUR Rookvrij-campagne van onze overheid. De executie van de campagne doet systeem één, onze beslisser, afhaken.

In gesprek met de MOA over een mogelijkheid om tot een accreditatie voor neurobureaus te komen, bedacht ik me dat het een goed idee zou zijn om eens alle neuromarketing-technieken op een rijtje te zetten en de zin en onzin ervan te benoemen. Wat is nepneuromarketing en wat niet?

Voor het eerst in de geschiedenis kunnen we zien in welke mate systeem één en systeem twee onze beslissingen bepalen. Naast de typisch emotionele gedragsbeïnvloeders als begeerte, vertrouwen en verwachting, kunnen nu ook de meer cognitieve elementen zoals de mate waarin de boodschap wordt begrepen en verwerkt. 

Is het niet bij de wet in de komende jaren, dan is het wel onder druk van de publieke opinie dat merken hun verpakking moeten verduurzamen. Uit onderzoek blijkt dat meer dan 70 procent van de consumenten verduurzaming van producten wenselijk acht. Volgens een ABN-AMRO-onderzoek is ruim 40 procent bereid daarvoor meer te betalen. Voorzichtige initiatieven zie je dan ook al voorbijkomen. Coca-Cola dat experimenteert met papieren fles, al zit daar dan nog wel een plastic coating in. Unilever experimenteert met refill-systemen en gerecycled plastic, terwijl P&G zegt dat al zijn productverpakkingen in 2030 voor 100 procent recyclebaar zullen zijn.

Wat blijkt uit onderzoek? Merken worden door acties beschadigd. Hoe krachtiger de actie, hoe groter het effect op het merk. Maar nu kunnen we ook ontdekken welke actie een merk het meest schaadt!

Zo sta je met een biertje in de hand op het carnaval en zo zit je thuis veertien dagen opgesloten. Zo sta je in maart te juichen bij een beursrendement waar je in 2019 een heel jaar voor nodig had, en zo sta je tegen een verlies aan te kijken. De economie wordt hard geraakt door Covid-19. Ook het reclamevak is geraakt. Men adverteert niet meer, maar is dat wel slim?

Verkeerde inkoop zorgt ervoor dat de kledingindustrie de op één na grootste vervuilende industrie op aarde is geworden. Wat als je nu zou kunnen voorspellen welke mode een hit wordt met als resultaat minder verspilling?

De afgelopen vier jaar laait in november de discussie over Zwarte Piet op. Je ziet de retailers worstelen met het vraagstuk. Zetten we op de verpakkingen en winkeldecoratie Roet Pieten? Kleur Pieten? Helemaal geen Pieten? Of houden we het toch nog maar bij het oude? Belangrijker is de vraag of de keuze voor een bepaalde Piet meer oplevert dan dat het kost. In termen van omzet, maar ook als het gaat om de reputatie. Daarover heeft iedereen binnen de industrie een mening, maar wat vindt de consument er nu van?

Vorige week werden ze weer uitgedeeld: de Effies. In de jaarlijkse prijzenregen die marketeers en reclamemakers over elkaar uitstorten, is de Effie toch wel de belangrijkste prijs. Reclame gaat immers om het stimuleren van de verkoop op de korte termijn, dan wel via het merk, op de lange termijn. In de afgelopen jaren hebben we regelmatig gezien dat sommige, in verkoop zeer succesvolle, campagnes niet bekroond werden, en andersom. Verwart de jury, nét als de consument, leuk met goed?

Waarom breng je een oude commercial op het scherm? Dat vroeg ik me af toen ik een vier jaar oude Amstel-spot voorbij zag komen. Heb je hem ook gezien? Vrienden van verschillend pluimage in verschillende settings maken elkaar al proostend uit voor van alles en nog wat. Ook deze reclame is weer mooi gemaakt, maar net als alle Heineken-commercials gaat er hier iets flink fout.

Een artikel in het prestigieuze Harvard Business Review verwijst naar een McKinsey-studie die laat zien dat een verbetering van je prijsstrategie met 1 procent zomaar tot 11 procent meer winst kan opleveren. Vreemd genoeg is 'pricing' bij de meeste bedrijven een ondergeschoven kindje. Prijsonderzoek is ook moeilijk en de twee meest gebruikte methoden zijn in de praktijk weinig voorspellend. Kan dat niet anders?

Inmiddels zijn we een ruim een maand verder en het laatste woord over de bloemkoolborsten van New York Pizza is nog niet gezegd. Sterker nog, de Reclame Code Commissie is van reces teruggeroepen om er wat van te vinden. De klacht: de campagne zou vrouwonvriendelijk zijn. Nou is er bij mijn weten geen wet tegen vrouwonvriendelijk gedrag, tenzij het in discriminatie ontaardt, maar goed, een beetje zelfregulering en wat zelfreinigend vermogen in de reclamebranche is nooit weg. Hoe zit het nou? Is de reclame echt zo vrouwonvriendelijk, aldus de consument?

We hebben er allemaal wat van gevonden: de bloemkolen van New York Pizza. Smakeloos, goedkoop, briljant, hilarisch, seksistisch: het kwam allemaal voorbij de afgelopen weken. Maar hoe zit het met de effectiviteit van deze omstreden commercial? Scoort 'ie? Doet het wat het moet doen?

Onlangs werden we benaderd door tv-programma De Monitor. Of we presentator Teun van de Keuken in onze MRI-scanner wilden onderzoeken op zijn attitude ten aanzien van gezond en ongezond eten. En of dat bewust anders is dan onbewust. Het leek ons een aardig experiment, vooral omdat er recent enkele interessante publicaties zijn verschenen. Zo suggereert een Engels artikel dat ongezond eten gezonder lijkt in een gezonde omgeving.