Bart van den Hout

Airbnb behoort tot de 10 hoogst gewaardeerde startups ter wereld. Het staat daarbinnen zelfs op een sterke vierde plaats met een marktwaarde van zo’n 25,5 miljard dollar. Ondanks dit astronomische bedrag verwachtte het bedrijf in 2015 op een verlies van 150 miljoen dollar uit te komen. Daar stond uiteraard een forse omzetverwachting van 900 miljoen tegenover, maar die zal in de komende jaren flink moeten stijgen om de investeerders tevreden te houden. Het is daarom noodzakelijk dat het aantal gebruikers, aanbieders en verhuurde nachten omhoog gaat. Hoe zijn deze ambitieuze doelstellingen te verenigen met Airbnb’s kernwaarden, voortkomend uit de begindagen van de deeleconomie? Liggen deze in lijn met hun “Don’t Go To … Live There”-campagne? Of ligt er een terugslag door het eigen succes op de loer?

Iets voor de zomer ben je ze vast ook tegengekomen: abri-vullende rauwe portretfoto’s van gewone mensen met doorleefde gezichten vol modder en daarbij de slogan: “Niemand is een binnenmens”. Afzender: Beversport.

Het betreft een vervolgcampagne naar een eerder concept van reclamebureau KesselsKramer waarbij niet de outdoor-activiteiten worden getoond, maar de (alledaagse) realiteit na de inspanning. Een tegendraads, vernieuwend en grappig idee, zeker in tijden van gephotoshopte modellen, GoPro camera’s en social media schijnlevens. Maar is het ook effectief? Doet de marketing je verlangen naar buitensport en, nog belangrijker, ga je erdoor naar de betreffende winkelketen? Ik denk het niet. 

Het valt op dat merken steeds vaker de surfcultuur, of elementen daarvan, opnemen in hun advertenties en contentmarketing. Ik surf al een tijdje, of doe een poging daartoe, en dit draagt er zeker toe bij dat advertenties waarbij niet-surfmerken als Samsung, H&M, Tommy Hilfiger, Vodafone en zelfs Chanel aansluiting proberen te vinden bij de surfcultuur extra aandacht van mij krijgen. Interessant daarbij is dat mijn attitude ten aanzien van deze advertenties en/of merken per geval zeer verschilt. Hoe komt dat? Is dit puur subjectief of is er een meer objectieve verklaring voor te formuleren?

Ondanks de stevige bezuinigingen op cultuur de afgelopen jaren is de concurrentie binnen de culturele sector nog steeds erg groot. Veel mensen kregen minder te besteden, maar het aanbod is niet afgenomen. Het is zelfs veilig te stellen dat de mogelijkheden wat betreft vrijetijdsbesteding op cultureel vlak alleen maar zijn toegenomen. 

De vele mogelijkheden van het internet geven opkomende merken met een digitaal, creatief, klein en flexibel team alle wapens in handen om snel te groeien. Vermenigvuldig dat met het alsmaar groeiende individualisme, ongetwijfeld de dominante ideologie van de moderne cultuur en je hebt alle ingrediënten beschikbaar voor disruptie. Ontwrichting van de status quo ligt op de loer, kan de gevestigde orde deze aanval pareren?

Sommige merken zijn gezegend met een icoon in hun assortiment. Een design waar ten alle tijden op teruggegrepen kan worden. Een product dat op zichzelf staat, een klassieker genoemd wordt, maar ook bijna een synoniem is voor het gehele merk. De Porsche 911, Levi’s 501, Rolex Submariner, Fender Stratocaster, Ray Ban Aviator, Burberry Trenchcoat, Eames Lounge chair en Hema Rookworst, zijn zulke iconen. De Converse Chuck Taylor All Star is dat zeker ook.

Afgelopen zaterdag, om 12 p.m. EST precies, zaten duizenden sneakerheads klaar achter hun laptop. De wijsvinger inmiddels beurs van het f5'en, de ogen tranend door de constante focus op adidas.com. Mocht het je onopgemerkt zijn gebleven, zaterdag 21 februari was de dag dat adidas haar eerste sneakercollaboratie met superster Kanye West beschikbaar maakte voor het grote publiek.

Nou ja, groot publiek, de oplage van de limitededitionschoenen was vrij.. limited. De vraag naar de schoenen overschreed het aanbod, zoals gewenst, enorm. De 9.000 paar Yeezy 750 Boost’s, verkoopprijs 350 dollar per stuk waren onmiddellijk uitverkocht. Hoe doen ze dat? 

Ok, marketingopleidingen zullen Kotler’s 'Principles of Marketing' niet snel vervangen voor een Spotify-abonnement. Al denk ik dat je bijna elk onderwerp uit het 'boek der boeken' kunt behandelen aan de hand van hiphopvoorbeelden. Celebrity endorsement? Jay-Z voor Hewlett-Packard, de eerste muzikale product placements. Slick Rick’s La Di Da Di. En de Wu-Tang Clan past ongeveer de complete Ansoff-matrix toe in hun verwoede pogingen om op elk product ter wereld hun logo te plakken.

Waar vele merken en bedrijven het nog steeds moeilijk hebben, liet Nike in 2013 stijging van de aandelenprijs noteren van 60 procent. Naast basketbal en voetbal leverde de running-tak een enorm aandeel binnen het vasthouden aan groei in lastige tijden. Hoe werd running, oftewel hardlopen/joggen (klinkt minder sexy, hè), zo populair? Hoe heeft Nike hier de meeste vruchten van kunnen plukken? En hoe komt het dat iedereen, van de Randstad tot de provincie, zich even in downtown New York waant tijdens zijn/haar rondje om de kerk? Daar zit een strategie achter en die gaat al terug tot 1979.

In hun verslaglegging van de overstap van Burberry CEO Angela Ahrendts naar Apple, benoemde het NRC Handelsblad Burberry vorige week tot “het digitaalste modemerk”. Best opmerkelijk voor een bedrijf dat 156 jaar bestaat en een vrij klassiek imago geniet. De professionele en persoonlijke interesse was gewekt. In de traditie van NRC Next, mijn dagelijkse metgezel in de trein, besloot ik deze bewering te checken.

Binnen nu en 3 jaar is Facebook namelijk niet meer het belangrijkste sociale netwerk. There, I said it. Begrijp me niet verkeerd, ik vind Facebook een enorm krachtig platform. Het sociale netwerk heeft in de afgelopen jaren zowel gebruikers als marketeers voorzien van een overweldigend aantal grensverleggende functionaliteiten. De club van Zuckerberg heeft nog steeds een grote impact op het leven van velen en het aantal gebruikers blijft (licht) stijgen. Toch neem ik iets heel belangrijks waar: jongeren delen minder. Veel minder! Op Facebook welteverstaan, want op Instagram, Twitter, Vine en Tumblr delen ze meer dan ooit.

Eergisteren werd dan eindelijk het nieuwe Daft Punk-album “Random Access Memories” wereldwijd gelanceerd. Nu al het meest geanticipeerde album van 2013 en je hoeft geen Nostradamus te heten om een enorm verkoopsucces te kunnen voorspellen. Hoe bouwt een Frans electro duo, waarvan het laatste studioalbum uit 2005 dateert, een hype van deze omvang? De reden is tweeledig: de muzikale reputatie van Daft Punk en briljante marketing.

Is contentmarketing in fashion? Zonder twijfel, maar hoe staat het met contentmarketing in fashion? Daarover kunnen we kort zijn: content is het nieuwe zwart. Beter gezegd, contentmarketing is nooit uit de mode geweest. Fashion-brands houden zich al vele jaren intensief met contentmarketing bezig en die benadering past hen als een handschoen. Dat is ook niet vreemd, want de modebranche weet als geen ander dat het verhaal rond producten minstens zo belangrijk is als het product zelf. We kunnen op het gebied van contentmarketing dan ook veel leren van deze industrie.

Bedrijven beginnen steeds meer op uitgevers te lijken. Ze zoeken contact met hun doelgroep via blogs, whitepapers, infographics, webinars, nieuwsbrieven, video’s, e-books, foto’s en events. Toch blijft resultaat vaak ver te zoeken. Een belangrijke reden hiervoor is de moeite die organisaties hebben om hun sales-hoed te vervangen door een publishing-hoed. Zendergerichte communicatie voert de boventoon en dit heeft een negatief effect op de kwaliteit van de content en de relevantie daarvan voor de doelgroep.