Chef’s Table van Netflix: de 5 ingrediënten van smakelijke storytelling

Bij foodies, culi’s en fans van ‘fine dining’ uit alle windstreken loopt het water weer met bakken in de mond. Want sinds kort is de derde serie van Chef’s Table op Netflix te zien. In de reeks portretteert David Gelb, bekend van de hitdocumentaire Shiro Dreams of Sushi, dit keer verrassende koks als Ivan Orkin, Nancy Silverton en Tim Raue op zijn eigen, inmiddels kenmerkende, wijze. Iedere aflevering is een prachtig vormgegeven biografische verfilming van het reilen en zeilen van een chefkok. Naast een mooi profiel geeft de documentaire een aantal goede ingrediënten voor storytelling en personal branding. Welke lessen kun je als contentmarketeer of communicatieadviseur uit Chef’s Table halen en toepassen op jouw storytelling?

1. Eer je afkomst

In veel afleveringen speelt afkomst een belangrijke rol. In de tweede serie van Chef’s Table komt Alex Atala, een Braziliaanse kok, aan bod. Atala, een vrije geest die na zijn tijd in Italië teruggekeerd is naar zijn geboortegrond, gebruikt lokale kooktechnieken en producten uit de Amazone.

Het was een Fransman die hem aanraadde zijn tot dan toe Frans georiënteerde keuken vaarwel te zeggen. Laat de ‘cuisine francaise’ maar aan de Fransen over, was de boodschap voor de excentrieke Atala. Hij had een buitenstaander nodig om terug te gaan naar zijn roots en zijn eigen stijl te ontwikkelen. Weet waar je vandaan komt, ken je geschiedenis en weet wat je land te bieden heeft, lijkt het devies van Chef’s Table. Het erkennen en etaleren van je geschiedenis zorgt voor een geloofwaardig beeld, het laat de oorsprong van je inspiratie zien en het laat zien waarom je de dingen doet zoals je die op dit moment doet. Misschien wel het fundament onder een personal brand.

Alex Atala

Voorbeeld: Budweiser in het Amerika van Trump

Een goed voorbeeld van ‘eer je afkomst’ is de commercial van Budweiser die rondom de laatste Super Bowl zijn première beleefde. Het vertelt het verhaal van Adolphus Busch, een Duitse immigrant die de grote oversteek maakt om in St. Louis zijn toekomstig zakenpartner, Eberhard Anheuser, te ontmoeten. De commercial deed in het Amerika van Trump veel stof opwaaien omdat Busch als immigrant in de commercial geen warm welkom krijgt.

2. Kies voor geboren verhalenvertellers

• “Success is being proud of what you do.” (Enrique Olvera, Chef’s Table Seizoen 2),
• “The school of fire that is more present with animal flesh, I use it at service of the vegetable.” (Alain Passard, Chef’s Table France)
• “I wanted the lion to teach me how to hunt.” (Adnan Gaggan over zijn stage bij de legendarische chef Ferran Adria, Chef’s Table Seizoen 2).

Chef’s Table is zo doorspekt met sterke oneliners en goede anekdotes dat het afgesproken werk lijkt. En natuurlijk is dat tot op zekere hoogte ook zo. Gelb regisseert de soundbites dusdanig dat ze in een verhaallijn passen die de kookfilosofie van de chefs samenvat. Het zal je niet verbazen dat de chefs van Chef’s Table niet alleen geselecteerd zijn op basis van hun kookkunsten, maar ook op de inhoud van het verhaal en hun vermogen dit voor een camera goed over te brengen. De keuze voor wie je een merkverhaal laat vertellen is dus een relevante. Het verhaal an sich en het vermogen dit goed te brengen wegen bij Chef’s Table extreem zwaar.

3. Ga voor esthetiek

Content komt in vele vormen en gedaanten. Goede inhoud in een slechte verpakking en vice versa. Het gebeurt niet vaak dat inhoud en verpakking in balans zijn. De beelden in Chef’s Table zijn van een ongekende schoonheid, maar blijven in dienst van het verhaal. Paste Magazine karakteriseert het niet voor niets als ‘beyond food porn’.

David Gelb noemt het liever ‘food romance’, omdat Chef’s Table vooral moet beklijven en niet voor een kortdurend hoogtepunt hoeft te zorgen. Samen met zijn team spendeert hij twee weken op locatie om alles op een cinematografische manier in beeld te brengen, met gebruik van natuurlijk licht. De beelden zijn een lust voor het oog en laten de kracht van esthetiek zien. David Gelb is er in een interview met de Amerikaanse uitgave van Esquire ook duidelijk over: “I just want to make beautiful television.” Het zal je niet verrassen dat juist Planet Earth dé inspiratiebron is voor Chef’s Table.

4. Laat een persoonlijke kant zien

Naast dat afkomst en geschiedenis een belangrijke rol spelen bij Chef’s Table, biedt de documentaire inzicht in de persoon achter de chefkok. David Gelb laat zien wie de professionele inspiratiebronnen zijn van de koks, laat familie aan het woord en brengt de chefkok op andere plekken dan de keuken in beeld. Thuis met de kinderen, op het sportveld of in gezelschap van vrienden. De serie laat (een deel van) de mens achter de professional zien.

Zo gaat hij met Dominique Crenn (seizoen 2) terug naar haar ouderlijk huis in Bretagne waar zij de kijker deelgenoot maakt van de invloed van haar inmiddels overleden vader op haar leven. Buiten dit soort intieme ontboezemingen laat de serie ook fouten, levenslessen en inspiratie voor nieuwe inzichten zien. Het maakt de hoofdpersonen in Chef’s Table benaderbaar en sympathiek.

Dominique Crenn (seizoen 2) aan het werk

5. Licht buitengewone prestaties uit

Een aantal keer per aflevering worden een of meerdere signature dishes expliciet uitgelicht. De signature dish is een specialisme van de chefkok kenmerkend voor zijn keuken en vaak een evergreen op de menukaart. Het is het unique selling point en de belangrijkste prestatie op een bord. De signature dish is het antwoord van een chef op de sollicitatievraag “Waar ben je het meest trots op?”.

Voor Vladimir Muhkin van restaurant de White Rabbit in Moskou, te zien in het derde seizoen, zijn dat onder andere de ‘moose lip dumplings’. Dit gerecht, gemaakt van echte elandlippen, is gebaseerd op een oud lokaal recept en past bij zijn ambitie om de Russische keuken weer op te poetsen en te moderniseren.

De elandlippen van Vladimir Muhkin

Voorbeeld: Brandt & Levie – het worstenverhaal

Het verhaal leest als een jongensboek. Drie vrienden, Jiri Brandt, Samuel Levie en Geert van Wersch, uit Amsterdam besluiten in 2011 uit passie het ambacht van worstmaken op te pakken. Na een culinaire inspiratiereis door onder andere Italië en de eerste successen kent het merk nu een eigen worstatelier en is het de bakermat van verrassende combinaties als venkelzaad met rode wijn en citroen en tijm. De worsten worden gemaakt volgens het slow food-principe wat neerkomt op het gebruik van zoveel mogelijk lokale en duurzame producten.

De worsten zijn inmiddels in supermarkten te krijgen en staan met naam en toenaam op de kaart van menig restaurant. Brandt & Levie is binnen korte tijd uitgegroeid tot een kwaliteitskeurmerk voor worsten. Het verhaal van drie klopt dan ook als een bus. Er wordt eer gedaan aan de geschiedenis en het ambacht van worstmaken, het oprichtersverhaal is sympathiek en mediageniek en wordt op Instagram mooi in beeld gebracht.

Afbeelding: Brandt & Levie

Is er dan alleen lof voor David Gelb? Criticasters vinden dat hij aan heldenverering doet en noemen iedere aflevering eerder een hagiografie dan een biografie. Eerlijk is eerlijk: kritiek op de chefs is er niet of nauwelijks en de slowmotionbeelden van een chefkok wandelend over glooiende, goedgevulde akkers bij een ondergaande zon voorzien van zijn eigen voice over mijmerend over de zoektocht naar gastronomische inspiratie maken het gemakkelijk om een kritische noot te serveren.

Dat gezegd hebbende biedt Chef’s Table een geromantiseerd, maar authentiek en inspirerend beeld van een chefkok. Daarbij draait het niet alleen om het succes. Gelb laat de passie, het ondernemerschap, het harde werken en de eigenzinnigheid achter het succes van een chefkok zien.

Groeicurve

De terugkerende elementen als persoonlijke geschiedenis, professionele prestaties, appetijtelijke anekdotes, smakelijke quotes en ongezouten meningen van restaurantcritici worden vervlochten in een goed verteerbare verhaallijn die ook nog eens easy on the eye is. Bovendien laat Gelb iedere aflevering de groeicurve van een chefkok zien. Overduidelijk met een goede afloop wat het de kookvariant van een heldenverhaal maakt. Wat mij betreft geeft David Gelb bruikbare ingrediënten om ieder verhaal, van een merk of persoon, van wat broodnodige peper te voorzien. De Facebookpagina van Chef’s Table vat het treffend samen: “Chef’s Table doesn’t share recipes, it tells stories.”