U snapt ’t niet
Wat moderne kunst betreft, zijn er twee soorten (potentiële) consumenten: zij die het snappen, en zij die het niet snappen. En omdat de tweede groep aanmerkelijk groter is dan de eerste (en bovendien geheid meer kliks oplevert), heb ik als titel maar voor ‘u snapt het niet’ gekozen 😉
Mensen die moderne kunst niet snappen, plegen nogal eens te opperen dat hun kind dat ook kan. En laten daarmee zien dat zij alleen naar het schilderij kijken, en daardoor het grotere geheel niet zien. Want kunst is natuurlijk veel meer marketing, dan verf.
Ik heb zelf op de AKI gezeten, en heb daar meer geleerd dan alleen maar kunstwerkjes maken. Het belangrijkste leermoment vergeet ik nooit meer: ik had wegens ernstig tijdgebrek een belangrijke opdracht ‘ruimtelijk’ binnen een half uurtje in elkaar geragt: Een van sloophout in elkaar getimmerd kistje, met een uit een oude krant gescheurde foto van moeder Theresa onder een aureooltje van een zilvergeverfd muizen-wervelkolommetje, opgeleukt met stukjes roest en onbelichte film. Het leek echt nérgens op, maar ach… ik had toch wát.
De lerares was lyrisch; ze had zelden zo’n mooi kunstwerk gezien. En interpreteerde het vervolgens zo bevlogen dat zelfs ík er in ging geloven. “U heeft ‘t allemaal prachtig verwoord”, antwoordde ik. En kreeg een negen.
Wat ik daarvan leerde is dat de kunst veel minder belangrijk is dan het verhaal. En dan bedoel ik niet eens het verhaal dat de kunstenaar er bij verzonnen heeft, maar het verhaal dat zijn klanten erin zien.
Mensen die moderne kunst kopen, kopen twee dingen: een houvast en een verhaal. Het kunstwerk moet bij het interieur passen en een beetje opvallen, en het verhaal moet prachtig zijn en makkelijk te vertellen.
Sony Classics – geen idee waarom dat classics heet – brengt volgende maand de film ‘My Kid Could Paint That’ op het scherm. Een film waarvan zowel de mensen die moderne kunst snappen als degenen die dat niet doen gelukkig worden. Maar één groep mensen wordt er geheid bijzonder óngelukkig van, en dat zijn de ‘miskende’ kunstenaars. Die best leuk kunnen schilderen, maar geen verhaal hebben.
Carl Mangold is een expert op het gebied van kunstmatige intelligentie (AI), met de focus op het veilig en ethisch verantwoord inzetten van deze technologie. In de loop van zijn carrière heeft Carl de evolutie van AI in marketing van dichtbij meegemaakt. Waar AI aanvankelijk vooral werd ingezet om prospects te herkennen en segmenteren op basis van hun klik- en koopgedrag, heeft de technologie zich inmiddels ontwikkeld tot een krachtig middel dat (klant-)communicatie over de volledige breedte kan ondersteunen of zelfs vervangen. Stonden ethiek en privacy altijd centraal bij de toepassing van AI voor geautomatiseerde klantsegmentatie, met de opkomst van generatieve AI zijn veiligheid en betrouwbaarheid nog belángrijker thema's geworden. Carl zet zich in om bedrijven te begeleiden bij het verantwoord implementeren van AI-oplossingen die niet alleen efficiëntie en klanttevredenheid verhogen, maar ook voldoen aan de hoogste ethische en veiligheidsstandaarden. Met zijn diepgaande kennis van AI en zijn toewijding aan veilige praktijken, helpt Carl organisaties de balans te vinden tussen innovatie en verantwoordelijkheid. Zijn werk draagt bij aan het creëren van betrouwbare AI-systemen die zowel de bedrijfsdoelen als de belangen van klanten dienen.
Als iemand het maar kan uitleggen krijg je alles verkocht!
Een mooi stuk, dat me benieuwd maakt naar de film.
In het kort dus: Mensen die er ingetrapt zijn, en mensen die zich niet voor de gek laten houden?
@Le Preinz
en dat is met elk product zo! 😉
Mooi stukje Carl!
@Marc en Annet: Thanx.
@Jos: Je snapt ’t niet 😉
Het gaat erom dat je een goed verhaal koopt, met een handig ‘handvat’ (het schilderij, in dit geval). Welke handvatten heb jij in je huis hangen of staan, en welke verhalen horen erbij?
Bij een IKEA postertje zit een bizar simpel en kort verhaaltje (“Ik vond die muur nogal kaal, en ben dus even naar de IKEA gefietst”). Bij goede kunst zit een veel mooier en langer verhaal (“Ik heb ’t in the middle of nowhere gekocht van een gigantisch grote en sterke vent die zich laat inspireren door de gezichtjes die albino kolibri’s trekken tijdens het paren en schildert met door Inuit eskimo’s verzameld zeeleeuwsperma.” ofzo).
De kunst van kunst, is om het te verkopen
Het verhaal achter ‘kunst’…tsja.
Ik heb nog nooit iemand ontmoet die me uit kan leggen wat ‘kunst’ nu eigenlijk is, en zolang dat zo is blijf ik het onzin vinden – stelletje miskende frustraten die proberen met een quasi interessant verhaal nog iets van luster te creeeren rond hun gebroddel.
Net schrijvers, eigenlijk… 😉
Ik lees mijn zoon ’s avonds voor van Olifant, die alle doeken van zijn buurman krokodil wel wilde hebben, maar hij had maar geld voor 1.
Krokodil maakt een apart doek voor hem, helemaal wit. Als hij er naar kijkt en zijn ogen dicht doet, ziet hij alle schilderijen van de wereld en geniet.
Tot hij er achter komt dat hij niet meer naar het witte doek hoeft te kijken om toch ook die doeken te zien en gaat verhaal halen bij krokodil. Geen van de andere schilderijen haalt het uiteindelijk bij olifant’s eigen fantasie en hij keert tevreden naar huis terug met zijn witte doek.
Dus : ja, misschien kan een kind het ook maken. En ja, misschien zijn we wel “misleid” door het mooie verhaal. Maar : waar halen we anders die mooie verhalen, waardoor we zoveel nieuws en moois zien ? Onze eigen fantasie is dus de maker van de mooiste kunst.
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!