Dienstmededeling: Verboden met iPod aan Marketingfacts te lezen!
Wilt u bij het lezen van Marketingfacts even uw koptelefoon afdoen of de radio uitzetten? Anders lopen wij het risico een rekening van de Buma/Stemra te krijgen voor de muzikale omlijsting van deze site.
Zijn ze nu helemaal gek geworden, denkt u misschien. We zien ons echter hiertoe gedwongen om juridische redenen: onlangs werd een bedrijf veroordeeld tot afdragen van Buma-rechten omdat zij toestond dat haar werknemers op hun iPods en mobiele telefoons luisterden naar muziek. Muziek maakt werknemers tevreden, tevreden werknemers werken harder en daarom trok het bedrijf profijt uit de muziek, zodat zij betalingsplichtig werd. Hm ja, ze zijn inderdaad helemaal gek geworden nu.
Al sinds 1979 is het een uitgemaakte zaak dat je als ondernemer moet betalen voor muziek die in bedrijfsruimtes (zoals kantoren of winkels) te horen is. Dit is een “openbaarmaking” in de zin van de wet. Een ondernemer heeft er een bedrijfsbelang bij dat bezoekers of werknemers naar die muziek luisteren. Hij verdient met andere woorden direct of indirect geld doordat hij die muziek afspeelt voor anderen. En dan moeten er royalties worden betaald. In 1979 bepaalde de Hoge Raad dat een werkneemster die een radio op de werkvloer aanzette, alleen voor haar eigen genoegen naar de muziek luisterde. De werkgever was niet aansprakelijk want die controleerde niet wat de werkneemster draaide.
In deze zaak lag het net iets anders. De werkgever had een radio neergezet waarmee men muziek op de radio kon horen, maar diverse medewerkers luisteren liever naar hun eigen muziek op hun MP3-speler of mobiele telefoon. Dat de werkgever moest betalen voor de radio, was wel duidelijk. Ook al verweerde hij zich met de opmerking dat de radio alleen voor het nieuws gebruikt werd – ook de jingles van het NOS journaal en de muziekjes in reclame vallen onder de Buma/Stemra(!).
Maar betalen voor het tolereren dat mensen iPods op hebben? Dat gaat veel te ver. De werknemer die een iPod op zet, luistert alleen zelf naar die muziek (jaja je kunt het volume irritant hard zetten, maar dan krijg je als het goed is een klap van je collega’s). En “uitsluitend ten eigen genoegen” naar muziek luisteren is nu net het criterium uit 1979 op grond waarvan de werkgever niet betalingsplichtig werd.
Desondanks, het vonnis is gewezen en we zitten er maar mooi mee. Hoger beroep is niet meer mogelijk, die termijn is verstreken.
Wat me opvalt, is dat de Buma niets van zich laat horen als je wilt weten wat zij van het vonnis vinden. Het lijkt erop dat zij zelf ook in hun maag zitten met dit vonnis, want ze weten zelf heus wel dat ze zich werkelijk onmogelijk maken als ze bij bedrijven zouden gaan controleren of werknemers ergens een MP3-speler hebben liggen of Winamp op hun PC hebben staan. Misschien moeten we maar gewoon met zijn allen afspreken dat we gaan doen of dit vonnis nooit gewezen is?
Arnoud Engelfriet is ICT-jurist, blogger en partner bij juridisch adviesbureau ICTRecht. Sinds 2001 beheert hij de site Iusmentis.com met meer dan 350 artikelen over internetrecht.
Dan moet ik dus ook Buma Stemra afdragen voor het luisteren van mijn ipod in mijn lease auto, uit eindelijk is dat ook een werk omgeving.
Dit is echt van de zotte..
Het werd hoog tijd dat Buma/Stemra dat eens aanpakte – ze gaan alleen nog lang niet ver genoeg.
Kijk eens naar al die duizenden forensen die ’s ochtends in de trein naar muziek luisteren, en daardoor vrolijker op hun werk aankomen dan ze anders zouden hebben gedaan, waardoor ze de baas een produktievere dag bezorgen!
En dan heb ik het nog niet over al die mensen die een beetje gratis meeluisteren met die veel te hard staande MP3-spelers…
Aanpakken die profiteurs!
/sarcasme
Het wordt tijd dat die waanzin opgeheven wordt.
Sjesses:
“Op 2 oktober 2007 heeft [B], relatiemedewerker van Buma en hierna aangeduid als ‘de relatiemedewerker’, een bezoek afgelegd bij Suplacon Tijdens dat bezoek heeft de relatiemedewerker met [C], werkzaam voor Suplacon besproken dat in de onderneming speelklare muziekapparatuur aanwezig is en dat daarmee stelselmatig onder verantwoordelijkheid van Suplacon hedendaagse, auteursrechtelijk beschermde muziekwerken openbaar worden gemaakt in de zin van artikel 12 Auteurswet (Aw). De relatiemedewerker heeft tijdens het bezoek een opgaveformulier ingevuld waaruit blijkt welke muziekapparatuur aanwezig is, wat voor soort onderneming Suplacon drijft, wat de oppervlakte van de bedrijfsruimte is en welk licentiebedrag Suplacon aan Buma is verschuldigd. Dit formulier is door [C] ondertekend. “
Ik zet bij het lezen van Marketingfacts gewoon iTunes aan over de speakers, en wel dermate hard dat het hele blok mee kan genieten.
Gewoon, omdat het kan.
Volgens mij is dit een imago campagne van de BUMA…..
@ koningwoning
Ja, ze zijn aan het re-branden geslagen bij BUMA..
De mensen bij BUMA dienen eens goed na te denken over hun toegevoegde waarde in het leven. Het is toch te bizar voor woorden dergelijke vonissen? Ondanks het ‘gelijk’ wil dat niet zeggen dat dit wereldvreemd gedrag is. Wil de muziek industrie zich nog langer associeren met dergelijke organisaties?
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!