‘De aap kan praten’: Over beeldvorming en reputatie
Ik sprak pas geleden met een bevriende journaliste, die ook blogt voor verschillende sites. Zij vertelde mij een verhaal dat een mooi voorbeeld is van de kracht van social media en hoe je als pr-persoon hier rekening mee moet houden. Ter leering ende vermaeck: een bedrijf (we noemen het Speelgoed NV) organiseerde een bijeenkomst voor journalisten en relaties, met een barbecue en een borrel en een lezing over reputatie en beeldvorming, “want het moet wel over werk gaan”. De PR-medewerkers van Speelgoed waren erg opgewonden over deze zomerborrel, die altijd mooi weer kende en een groeiend succes was.
Een handvol journalisten werd met open armen ontvangen en beschaafd ondervraagd over hun opdrachtgevers. Een van deze journalisten was een freelancer die niet direct over speelgoed schreef en evenmin voor door Speelgoed direct herkenbare media. Deze journalist was derhalve niet interessant voor de PR-mensen. Dat was jammer, want deze journalist (mijn vriendin) heeft wel een enorm netwerk waarin ze mensen vertelt over de PR-borrels die ze bijwoont en de mensen die ze heeft ontmoet.
Wat haar uiteindelijk het meest is bijgebleven van deze netwerkgelegenheid was niet de prettige sfeer, de aardige mensen of de superieure producten van Speelgoed NV. Nee, het waren de uitspraken van de PR-medewerker die vol ontzag was voor haar zwarte directeur. Een zwarte directeur die opgroeide in een klein dorpje in donker Afrika, minstens vier talen vloeiend spreekt, meerdere studies heeft afgerond en nu leiding geeft aan de Nederlandse divisie van een grote internationale organisatie. Ze raakte niet over hem uitgepraat.
Wat nu zo gênant was, zeker gezien de recent ondergane lezing over beeldvorming, was dat haar ontzag niet alleen gebaseerd was op bewondering, maar vooral op verwondering. Hoe een zwarte man uit zo’n klein dorpje het toch zo ontzettend goed deed! En dat in een bedrijf waar “nauwelijks gekleurde mensen” rondliepen! Bij het horen van dit verhaal was mijn eerste reactie, hard lachend ‘Ah, de aap kan praten’.
Dus beste PR-mensen, wanneer u weer eens een borrel geeft en met journalisten praat, let dan even op uw eigen vooroordelen. En denk ook nog even aan de kracht van sociale media zoals weblogs, die zo bepalend kunnen zijn voor de beeldvorming rondom uw bedrijf. Want voor hetzelfde geld had hier niet Speelgoed NV gestaan, maar de naam van uw eigen onderneming.
Willemijn Vader heeft ruim 11 jaar ervaring in PR en sinds 2006 social media actief aan het inzetten binnen PR. Ze is Creative Director en mede-eigenaar van PR&Social; Media-adviesbureau Whizpr, gespecialiseerd in technologie en lifestyle.
Misschien ligt het aan mij… maar ik snap je voorbeeld niet helemaal.
Wat is er nou precies verkeerd gezegd door die medewerkster van ‘speelgoed nv’? Ze heeft ontzag (synoniem voor eerbied, respect volgens het woordenboek) voor haar directeur en dan met name dat hij zich zo heeft opgewerkt vanuit een ‘bijzondere’ positie, in een omgeving waar het misschien niet direct voor de hand ligt … Een typische “rags to riches”-story toch? zoals je wel vaker hoort?
Wellicht zei ze het niet genuanceerd, misschien zelfs niet helemaal 100% politiek correct. Het was, naar ik aanneem een informeel gesprek.
Maar als ik eerlijk ben vind ik jouw reactie op haar verhaal veel schokkender.
Als je nou man en paard genoemd had, dan had je direct het bewijs geleverd van je stelling. Nu haal ik m’n schouders er over op: ohw.
“Als je nou man en paard genoemd had, dan had je direct het bewijs geleverd van je stelling.”
@Gabriel: Dan is het nog steeds n=1 en is er geen sprake van bewijs. Vind deze vorm wel logisch, over inhoud kun je twisten (is ook de bedoeling).
Ben het helemaal met Martijn eens. Een additionele tip voor PR professionals is dan ook twee keer na te denken voordat ze een blogpost schrijven. Ben eigenlijk bijzonder benieuwd wat deze post uiteindelijk doet met de beeldvorming over en reputatie van deze auteur 🙂
@Matthijs: Door het bedrijf niet te noemen wordt de stelling dat social media bepalend zijn voor beeldvorming juist ontkracht 😉
@Wilfred, dat is een goeie. Ik zal het merken.
Het treffende van dit voorbeeld vond ik de vooringenomenheid van de woordvoerder. “Jij bent een journalist die niet in mijn vakgebied past, dus ik hoef je niets te vertellen over mijn producten. Om conversatie te maken ga ik je dan maar (waarschijnlijk in alle naïviteit) vertellen over hoe bijzonder mijn baas is”. Maar dan zoveel stereotypes bevestigend dat de hoorder plaatsvervangende schaamte kreeg. Welke boodschap is achter gebleven bij de hoorder: deze dame vindt het bijzonder dat een Afrikaan (ook al komt hij uit een klein dorpje) slim, intelligent en gedreven is. Vier talen en meerdere studies is bijzonder, geef ik toe, maar de nadruk op de achtergrond maakt dit verhaal. Mijn baas spreekt ook vijf talen en heeft meerdere studies afgerond, maar het is niet een onderwerp van gesprek. Kortom, dit voorbeeld gecombineerd met het groeiende aantal schrijvers met een publicatiekanaal, zorgt ervoor dat je als woordvoerder behoedzaam moet zijn. En constant voorbereid moet zijn op welke boodschap jij graag over wil brengen (persoonlijk en zakelijk). In welke context dan ook.
@Gabriël, het is niet mijn bedoeling om de beeldvorming te bepalen van dat betreffende bedrijf.
@Willemijn
Het is natuurlijk niet de bedoeling om hier nou een hele discussie over vooroordelen en stereotypen te gaan voeren. Ik stond niet naast het gesprek dus het is lastig te beoordelen hoe “fout” de woordvoerder was. Toch kan ik me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat een bepaald deel van de beeldvorming bij de journaliste is ontstaan (m.a.w. haar reactie zegt meer over haar eigen vooroordelen dan die van de woordvoerder).
Daarnaast is de titel van het artikel jouw reactie op het verhaal van de journaliste. Ik kan me deze woorden in een van vriendin tot vriendin gesprek wel voorstellen (ik zou het zelf niet opschrijven), maar in dit artikel verbind je het met de uitspraken van de woordvoerder. Voor zover uit je artikel blijkt heeft ze niets van deze aard gezegd of zelfs gesuggereerd.
Om eerlijk te zijn lijkt het mij juist een interessant verhaal; een zwarte afrikaan uit een klein dorpje werkt zich op tot directeur van een speelgoed multinational. Daar wil ik wel meer over weten! In deze tijden van corporate storytelling, free publicity, en imagobuilding is het toch best een slimme zet van deze woordvoerder om zo’n verhaal naar buiten te brengen 😉
Ik vind bij dit artikel de reacties veel boeiender, dan het artikel zelf (sorry Willemijn)
Wat ik wel vreemd vind is dat de journaliste de pr-medewerkster niet heeft geconfronteerd met haar gevoel.
“Ik vind bij dit artikel de reacties veel boeiender, dan het artikel zelf (sorry Willemijn)”
@Henk Jan: Is dat niet het mooie van een weblog?
@ Matthijs, klopt helemaal 🙂
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!