Gedragscodes in sociale media
Vorige week woensdag barstte voor de zoveelste keer de discussie los over het spanningsveld tussen openbaarheid en kennis van geheime informatie door bepaalde beroepsbeoefenaren. Het NRC, de slijpsteen voor de geest, kwam met een artikel, dat de gemoederen deed verhitten. In dit stuk werd breed uiteengezet, hoe kwalijk het kan zijn als werknemers twitteren. Het medium – met een babbelcultuur volgens de kwaliteitskrant – was voor flapuiten, die daardoor geen enkele controle over hun uitingen hadden. Met alle desastreuze gevolgen van dien. Natuurlijk kwamen er heel veel reacties op het NRC-artikel en op het instellen van richtlijnen op het gebruik van sociale media. Het artikel hieronder heb ik samen geschreven met Stefan Tellekamp Booland.
Alexander Klopping
Arjan Dasselaar
Petra de Boevere
Liever een boek
Diezelfde dag was ook de stelling bij Radio 1’s Standpunt.NL de volgende:
“In elk arbeidscontract moet een gedragscode voor Sociale Media worden opgenomen.”
De communicatiedeskundige, die hierbij was gevraagd was Charles –“ Twitter is niet mijn favoriete medium. Ik schrijf liever een boek” – Huijskens met maar liefst 12 tweets en 45 volgers op Twitter. Zijn genadeloze oordeel was dan ook, dat de beperkte hoeveelheid van 140 karakters veel te weinig is om nuance aan te brengen. De heer Huijskens heeft meer nodig. Vandaar waarschijnlijk zijn voorkeur voor een boek.
Bedrijfsinformatie
Maar laten we eens wat dieper ingaan op dat fenomeen bedrijfsinformatie. Vrijwel iedere werknemer heeft in zijn arbeidsovereenkomst een clausule staan dat het verboden is om bepaalde informatie van de werkvloer naar buiten te brengen. Schending van deze geheimhoudingsplicht kan leiden tot een disciplinaire maatregel of soms zelfs ontslag. Het idee hierachter is bezien vanuit het bedrijf zeer logisch. Je wilt namelijk niet dat gevoelige informatie over klanten of de bedrijfsvoering zomaar op straat komt te liggen door een loslippige werknemer. Toch wordt op menig verjaardagsfeestje of kroegavondje deze geheimhoudingsplicht geschonden. Is dat erg? Ja en nee. Als een medewerker koersgevoelige informatie van een beursgenoteerd bedrijf openbaar maakt, kan dat grote gevolgen hebben. Als een medewerker vertelt dat de sfeer op zijn afdeling nogal slecht is, dan heeft dat minder grote gevolgen. Bovendien kan een bedrijf dat oppakken als signaal en er wat mee doen.
Transparantie
En hier komt de transparantie om de hoek kijken. Hoe transparant durf je als bedrijf zijn? Sommige bedrijven kiezen ervoor om medewerkers te verbieden om op sociale media actief te zijn en proberen er een gesloten bedrijfscultuur op na te houden. Dit heeft als nadeel dat het bedrijf weinig exposure krijgt en voor de buitenwereld en dus ook potentiële klanten een vaag gesloten bedrijf zonder een persoonlijk gezicht blijft. Bovendien blijkt het ook niet bevorderlijk te zijn voor de aantrekkelijkheid van het bedrijf voor werknemers. Werknemers kunnen natuurlijk nog steeds hun geheimhoudingsplicht schenden op een verjaardagsfeestje, alleen is dat minder controleerbaar dan wanneer het via Hyves, Facebook of Twitter gebeurt.
Grenzen vinden
Andere bedrijven kiezen ervoor om juist zo transparant mogelijk over te komen. Werknemers mogen actief zijn op de sociale media en het bedrijf zelf is er vaak ook vertegenwoordigd. Dit maakt het bedrijf benaderbaar en persoonlijk. Aan die transparantie zit echter een grens. Die grens wordt bereikt wanneer gevoelige bedrijfsinformatie of persoonsgegevens over klanten op straat komen te liggen. Dat is niet alleen vaak strafbaar gesteld bij wet maar bovendien zeer onprofessioneel. De vraag is nu: helpt een gedragscode hiertegen? Kunnen werknemers zelf niet inschatten wat ze wèl en niet openbaar mogen maken? En als werknemers zelf niet door hebben waar die grens ligt, dàn zou een bedrijf zich moeten afvragen hoeveel informatie er al niet te grabbel ligt, zònder die sociale media. Daarmee is meteen de vraag beantwoord of gedragsregels daar nu echt tegen gaan helpen.
Met de geheimhoudingsclausule uit de arbeidsovereenkomst als stok achter de deur en werknemers met verantwoordelijkheidsgevoel is een gedragscode voor sociale media binnen een bedrijf namelijk overbodig. De enige keuze die een bedrijf nog hoeft te maken is, hoe transparant wil ik zijn?
Geheimhoudingsplicht
Dan is er nog de groep professionals die bij wet een geheimhoudingsplicht hebben zoals medici, advocaten, notarissen, accountants en bepaalde ambtenaren. Voor deze mensen is het praten zonder toestemming over de informatie die zij hebben strafbaar bij wet en zijn extra gedragsregels dus overbodig. Hierdoor ontstaat wel eens de indruk dat deze personen in het geheel niet mogen praten over hun werk. Dat is onjuist. Zolang er geen vertrouwelijke informatie naar buiten wordt gebracht, kunnen ook zij praten over hun werk. Toch is er onder deze beroepsgroepen enige huiverigheid om actief gebruik te maken van sociale media. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de advocatuur waar men wel discussieert over de mogelijkheden van sociale media maar ook zeer behoudend is. De angst is niet zozeer dat een advocaat zijn beroepsgeheim zal schenden op Hyves of Twitter, maar meer dat het kan leiden tot imagoschade voor het kantoor. Daar zit echter in de gesloten wereld van de advocatuur het grote probleem.
Advocatuur
De advocatuur worstelt al jaren met haar slechte imago. Juist door gebrek aan transparantie en de geslotenheid van de advocatuur is soms niet geheel onterecht het beeld ontstaan van een beroepsgroep waar misstanden onder het tapijt worden geveegd. Daardoor is de roep om meer en strengere gedragsregels voor advocaten steeds luider geworden. Dat is echter het paard achter de wagen spannen. Waarom niet kiezen voor meer openheid naar buiten toe? Juist communicatie via sociale media zou daarbij kunnen helpen. Als advocaten meer gebruik zouden maken van bijv. Twitter en LinkedIn en daar laten zien waar hun werk uit bestaat, met welke dilemma’s ze hebben te maken en waaruit hun expertise bestaat, dan zou dat in ieder geval meer begrip opleveren voor de beroepsgroep. Strakke gedragsregels voor advocaten die gebruik maken van sociale media leiden alleen maar tot meer geslotenheid. En die geslotenheid heeft nu juist gezorgd voor een slecht imago. Het zou dus een flinke stap voorwaarts zijn, als er meer vertrouwen is in het oordeel van deze advocaten.
MountainFox BV is een multidisciplinair bureau dat marketing bedenkt, ontwerpt en uitvoert. Een eerlijke en soms eigenwijze, maar altijd samenwerkende partner met slechts één doel: een succesvolle propositie neerzetten door een haarscherpe marketing strategie.
Het probleem wordt gigantisch overtrokken. Ten opzichte van vroeger is er niet veel veranderd. Iedereen heeft nog steeds dezelfde clausules in de arbeidsovereenkomst. Medewerkers die ‘over de schreef’ gaan weten dit zelf ook wel. Zij doen dit ‘offline’ waarschijnlijk al jaren zonder blikken of blozen en hebben door de komst van social media waarschijnlijk nog niet helemaal door dat dergelijke berichtgevingen daarop verder reiken dan de achter- of voordeur.
Dat bedrijven hier angstvallig op inspelen is in sommige gevallen begrijpelijk, gezien de informatie die soms naar buiten wordt gebracht. Aan de andere kant, wanneer social media dan eindelijk verboden is laat men wel weer ergens een USB stick slingeren, of een map, of een laptop, of een telefoon, of een… Je kunt de deur nooit helemaal gesloten houden.
Ten aanzien van de advocatuur kan ik de inhoud van het artikel alleen maar onderschrijven. Geslotenheid was vroeger de norm, maar de maatschappij is veranderd. Openheid is tegenwoordig het devies. En dat die openheid niet hoeft te botsen met het beroepsgeheim van een advocaat weet ik uit ervaring. Het gebruik van sociale media onder advocaten zal er toe leiden dat mensen meer en eenvoudiger dan voorheen toegang kunnen krijgen tot rechtshulp. Alles is recht en iedereen heeft recht op recht. We moeten er alleen voor zorgen dat er ook snel toegang is tot dat recht.
Ik heb mij laten vertellen dat Winston Churchil ooit de volgende uitspraak heeft gedaan (in de aanheft van een brief):
“beste vriend, ik schrijf deze lange brief omdat ik geen tijd heb om een korte brief te schrijven”
Kortom, het schrijven van boek i.p.v. een bericht op twitter is dus vooral een kwestie van luiheid ….
Werknemers verbieden actief te zijn op social media lijkt mij zwaar overtrokken. Social media maken van een goede werknemer niet ineens een slechte werknemer. Medewerkers helpen om op een voor zichzelf en de werkgever prettige manier actief te zijn op social media lijkt mij echter wel goed. Niet elke medewerker is zich bewust van het feit dat veel wat geschreven wordt op social media door heel veel mensen gelezen kan worden en misschien wel een slecht beeld van jezelf of van je werkgever kan veroorzaken. Daar kun je werknemers prima op wijzen, middels richtlijnen als hulpmiddel. Met als belangrijkste boodschap: gebruik je gezonde verstand.
Gedragscodes? Voorkomen is beter dan genezen. In ieder bedrijf werken mensen die zich pas achteraf realiseren dat ze )iets) te ver gegaan zijn. Dan is er al schade toegebracht en zit de werkgever met de gebakken peren.
Gij zult niet stelen kent ook iedereen, maar de gevangenissen zitten vol. Velen zelfs zonder berouw.
@Wilco Laat me raden er staat de tekst “Don’t be stupid” in een keurig vormgegeven PDF met veel reclame en vervolgens wordt je plat gespamd via de mail.
@Blijei haha!
@Tom, Snap ik. Maar ik denk juist dat je dit als bedrijf helemaal niet kunt voorkomen. Je kunt alle sites intern blokkeren, maar wie stopt dat nog in deze mobiele tijden?
@Blijei
O ja, voor de volledigheid, die social media startersgids is ook gratis.
@Wilco Voor niks gaat de zon op. Heeft iemand dit al uit durven proberen en was het de moeite waard?
Heeft iemand dat boek van meneer Huijskens gekocht en kunnen we er wat mee? Ik vind het super bizar dat zo’n man richtlijnen (nog erger; een code) kan bedenken, zonder zelf enig noemenswaardig deel uit te maken van iets wat lijkt op social media.We weten natuurlijk niet onder wat voor bizarre nicknames hij in het echt schuil gaat bij het onderzoeken van zijn boekwerk, maar een mensch mag toch nieuwsgierig worden na het uitbrengen van zoiets, niet waar?
@ jeroen Mooie eindregels! En jij bent wel het lichtende voorbeeld van hoe het ook kan.
@ remcodv Precies. Ga met je tijd mee.
@ Chris
Ik weet niet wat je precies zoekt in artikelen. Stefan en ik hebben uitgelegd hoe wij over dit soort ontwikkelingen denken. Zo veelomvattend is het allemaal niet. Het is eigenlijk juist heel simpel. Hoeveel vertrouwen heb je als bedrijf in je organisatie en ook vooral in je werknemers? Geef je ze autonomie of wil je ALLE communicatie sturen? Ons punt is, dat dàt niet te doen is. De problemen, die Social Media bedrijven opleveren, zoals jij dat noemt, waren er al. Via alle andere media. Het enige verschil is, dat het meer traceerbaar is en meer “out in the open”. Het is klinkklare nonsens om daar een instrument als Social Media verantwoordelijk voor te houden. Wèl vind ik, dat sommige werknemers dermate onbekend zijn met de vlugheid en vindbaarheid, dat zij dààrop moeten worden gewezen. Maar monddood maken is uitgesloten.
Als ik de samenvatting lees uit je PDF, heb ik direct 2 opmerkingen:
1. vervang social media door telefonie & e-mail. Is dàn de oplossing je werknemers niet meer te laten bellen
of te laten e-mailen?
2. Uit alles spreekt een diep wantrouwen. Een negatieve insteek, als je het mij vraagt, waardoor je niet
bepaald loyale werknemers krijgt en houdt.
“Als we het allemaal even samenvatten:”
“
-uw medewerkers kunnen de hele dag op social media zitten en hun werk niet doen”
-uw medewerkers kunnen uw bedrijf schaden met de informatie die ze verspreiden”
-uw medewerkers kunnen per ongeluk of bewust hun eigen privacy of die van collega’s schenden”
-uw medewerkers kunnen ten onrechte uit de naam van uw bedrijf spreken op social media”
-uw medewerkers kunnen auteursrecht schenden en leveren u mogelijk zo processen en kosten op”
-uw medewerkers kunnen geheime informatie lekken (en snel verspreiden!)”
-uw medewerkers kunnen herkenbaar als uw medewerker mensen beledigen, zich obsceen
gedragen, en uw concurrent in het diskrediet brengen, uitspraken doen over uw klanten, etc.”
-uw medewerkers presenteren uw bedrijf -per ongeluk- verkeerd en niet in lijn met bedrijfsrichtlijnen”
-uw medewerkers krijgen op de werkvloer ruzie over wat er online gebeurt”
-uw medewerkers nemen geen contact op met leidinggevenden of collega’s voor ze online
publiceren”
Beste luitjes, even globaal:
ik snap dat als je als Social Media Guru cursusjes Social Media wil slijten het natuurlijk best vervelend is als er mensen zijn die opmerken dat Social Media niet een groot zaligmakend Walhalla zijn. Dat jullie daarbij ideologisch blind raken en automatisch kritische mensen als negatief verketteren vind ik niet zozeer jullie probleem, als wel een probleem voor organisaties die blindelings jullie diensten af gaan nemen.
Verder vind ik het erg jammer dat het verschil tussen Social Media en andere media door jullie niet herkend wordt, met als gevolg dat de schadelijke gevolgen van een verkeerd telefoongesprek of een roddel op een borrel op één lijn wordt gegooid met een uit de hand gelopen Social Media-rel (die dus WEL kan ontsporen in iets groots asl bedrijfs en imagoschade).
Ik zou zeggen: propageer maar lekker wat jullie lief is, berokken je klant vooral schade en verdien er je centen mee. Mijn -wind-handel is het niet
@Chris Hanselaar Als auteur die heeft meegewerkt aan dit artikel voel ik mij toch genoodzaakt om hier te reageren op je nogal inhoudsloze reactie.
In het artikel is in het geheel niet de indruk gewekt dat de sociale media zaligmakend zijn. Bovendien ben ook ik sceptisch over de vele cursussen die er tegenwoordig zijn over sociale media die worden gegeven door zogenaamde experts. In dat licht maak ik mij ook nogal zorgen over het feit dat jij als niet juridisch deskundige bedrijven schijnbaar voorlicht over gedragscodes die vallen onder het arbeidsrecht en over de inperking van schade, wat een juridisch zeer lastig leerstuk is.
Juist Fatima de Vos en ik zijn al een tijd bezig om vanuit de juridische problematiek en werking van sociale media te komen tot een werkbare balans. Een gedragscode werkt daarbij niet omdat iedereen privé gebruik mag maken van sociale media en de werkgever daar, zolang het niet gebeurt vanaf de werkvloer, geen tot weinig invloed op heeft. Het is dus hooguit een beperkt lapmiddel dat werkt van 9 tot 17.
Wat betreft het op een lijn trekken van sociale media en andere media zijn de verschillen minder groot dan jij schijnbaar denkt. Menig ingezonden brief in de krant, contactadvertentie, al dan niet op internet of e-mailbericht met kwalijke inhoud heeft al geleid tot de nodige rechtszaken. De enige oplossing is het totaal aan banden leggen van werknemers ook in de privésfeer, zodat zij geen enkele schade meer kunnen veroorzaken. In bepaalde landen kan dat, in Nederland gelukkig niet.
Tot slot moet ik opmerken dat de term ‘windhandel’ een andere betekenis heeft dan die jij er schijnbaar geeft.
Beste Chris, ik denk dat het verschil tussen diverse media juist wel herkend wordt. ‘Andere’ of ‘Oude’ media zijn zenders. In Social Media gaat het om conversaties en relaties en is toch iets anders dan werken aan je reputatie. Het gebruik van Social Media, vooral hoe, heeft natuurlijk wel degelijk invloed op die reputatie maar dat is dan wel een bijwerking.
De tijd van louter zenden en vertellen hoe goed je bent zonder te hoeven luisteren wat mensen echt van jou of je product vinden nadert zijn einde. En als je bagger verkoopt krijg je bagger terug.
Codes opstellen doe je als je bang bent. Bang om te delen, het is angst voor transparantie. De verantwoordelijkheid van publicaties op Twitter ligt toch echt bij de Twitteraars zelf. Publiceren kun je leren, en van fouten leer je. Ook als je Arend-Jan Boekestijn of Gerda Dijksman heet.
Ik denk trouwens niet dat Fatima deze posting schreef vanuit een ‘guru’functie, zoals ik ook deze reactie niet schrijf om jou een boekje te kunnen verkopen.:-).
@ chris Ik kan er niet zo heel veel meer aan toevoegen. Stefan en Petra hebben het al uitstekend verwoord. In jouw verhaal mis ik een beetje de argumenten. Op deze manier is het nogal met losse flodders schieten. Ik begrijp echt wel, dat je met je gekozen taalgebruik de discussie wilt polariseren, maar doe dat dan niet persoonlijk op de man (en vrouw in dit geval). Ik ben geen guru. Doe normaal. Ik ben gewoon iemand, die door en door overtuigd is van de “nieuwe” manier van denken met behulp van die social media. Inclusief alle kanttekeningen, die die social media met zich meebrengen.
Beste Stefan, Petra en Fatima,
Of jullie het nu willen of niet, jullie zijn propagandisten van Social Media. daar is niks mis mee. Ik ben zelf ook voor. Ik noem me zelf ook propagandist. Ik vindt het alleen jammer dat daardoor op de een of andere manier geen oog mag zijn voor de overduidelijke nadelen die ook aan Social Media gebruik kleven.
Die nadelen simpelweg reduceren tot de keuze: “al dan niet de openheid aandurven” gaat voorbij aan de reële problemen die bedrijven hebben door Social Media.
Het meest opmerkelijk vind ik, dat Fatima de samenvatting van het CNV protocol die ik citeer letterlijk overneemt ZONDER in te gaan op de concrete problemen voor organisaties die er genoemd worden. Terwijl er juist een prachtige lijst is van problemen waar Fatima per probleem op in kan gaan om te laten zien hoe openheid hier dan kan werken of een probleem oplost.
Maar nee. Ik wordt als negatief in en hoek gezet, wat, beste Fatima, toch echt de eerste ad hominem was die in deze discussie naar voren kwam…
Organisaties kunnen niet bestaan bij totale openheid, net zomin als jullie gebaat zijn bij totale openheid. Sterker nog: ik denk dat het recht op privacy en dus het voorkomen van totale openheid een van de grootste en belangrijkste mensenrechtenkwesties van de komende 20-30 jaar wordt. Dat betekent dat we nog beter gaan nadenken over wat openheid precies is, uit welke rechten die bestaat en welke belangen er bij openheid geschonden worden.
Social Media zijn bij dit debat absoluut een breekijzer, maar hoeven niet per se de strijd te winnen. Dit denken getuigt van wat in de wetenschapsfilosofie Finalistisch denken wordt genoemd. Sterker nog: De aanwijzingen zoals ze nu zijn maken dat bedrijven en individuen veel meer dan vroeger bezig zijn met het vormgeven van zichzelf, en dus het neerzetten van een onechte werkelijkheid. Je zou ook kunnen zeggen dat als reactie op Social Media de mate van controle op het individu alleen maar toeneemt, of mensen dat nou leuk vinden of niet.
Hier zijn een heleboel voors of tegens tegen te bedenken, de Social Media kwestie bestaat uit tientallen sub-kwesties, en die met ondoordachte dooddoeners afdoen schaadt wat mij betreft de positieve potentie die Social Media kan hebben en waar jullie zelf zo in geloven.
Met andere woorden: als de propagandisten zoals wij niet in staat zijn nuchtere en met name SPECIFIEKE antwoorden te bedenken op kwesties zoals een gezaghebbend instituut als het CNV die definieert berokkenen we Social Media meer schaden dan goed.
Ik wil jullie dan ook vragen te reageren op de punten die het CNV hier noemt.
Pas dan zijn we echt in debat!
Hartelijke groet, ondanks de wederzijdse ad hominems.
Chris
Hallo Ronald, ziet er uit als een heel logische en duidelijke code. Je geeft je medewerkers alle ruimte, maar maakt ook duidelijk dat over sommige dingen niet zozeer de medewerker maar de directie of management beslist. De code is precies zoals ik -als modern liberaal- hem voor me wil zien: benadrukken van eigen verantwoordelijkheid (empowerment) maar ook het aangeven van grenzen.
Compliment! Zeer relevante bijdrage aan de discussie!
@ chris
Social Media, of niet, dat is volgens mij niet het punt. Hoewel Social Media in mijn beleving alles behalve Sociaal is (geen menselijk contact, maar juist meer contact met het beeldscherm) zou ik het eerder Social Control willen noemen. En zoals we zien is dit naast C2B controle ook een C2C controle.
Zoals ook door Ronald en Postma is aangegeven, en de strekking van het artikel, zou een controle wens van een bedrijf over de Social Media uitingen van medewerkers, naast dat dit niet haalbaar is, juist een bewustzijn/educatie voor de medewerker dienen te zijn. Hierdoor zal het bedrijf de vruchten plukken van hun enthousiaste medewerkers.
(Indien de medewerkers niet enthousiast over hun eigen werkgever zijn, begrijp ik het invoeren van gedragscodes, héle strenge gedragscodes)
Naar mijn idee is de kern van het artikel dat de informatie die je wilt verstrekken in alle openheid en juist met alle gemak mogelijk dient te zijn. Naast alle ‘oude’ communicatie en media, is Twitter hier een mooie aanvulling op.
Informatie die intern en/of vertrouwelijk is, dient ook als zodanig gekenmerkt te worden voor alle ontvangers. Bijvoorbeeld met een FYEO-tag (For Your Eyes Only). Het is de verantwoordelijkheid van de medewerkers, zakelijk én privé, om hier op een juiste manier mee om te gaan (dus niet te Twitteren) en het vertrouwen van de werkgever te bevestigen of te vergroten.
Het door Chris genoemde “vormgeven van zichzelf, het neerzetten van een onechte werkelijkheid” gaat om het zelfde vertrouwen. Alleen in dit geval niet hoe mensen over het bedrijf schrijven maar over de informatie die ze over zichzelf neerzetten.
Hier zijn we echter al flink door de wol geverfd, we kijken tenslotte al tijden naar reclames…hoe bedrijven een onechte werkelijkheid neerzetten…
Zodra de medewerkers kunnen doorzien dat (de meeste) reclame valse voorlichting is, dan is er geen Social Media Gedragscode nodig.
@zuijlen
@all
Ik denk dat het uiteindelijk een kwestie is van:
1. Vertrouw je je medewerkers of niet?
2. Zorgen dat medewerkers goed worden voorgelicht.
3. Dat het altijd duidelijk is of mensen namens of over het bedrijf schrijven. Ik vind dat soms (ook bij sommigen van mijn collega’s) niet duidelijk.
Ik denk dat er uiteindelijk meer schade aan een reputatie wordt aangebracht door hardop te praten over je werkgever in de trein of in de kroeg of (als mensen echt willen), anoniem op Twitter of in reacties op blogs.
Beste oplossing voor dit “probleem” is gewoon goed voor je klanten zorgen en voor je (ex)medewerkers.
Mvg
Tony
@dagboekbankier
@ allemaal:
Dit vind ik fijn! We komen ergens: we hebben dus inderdaad te maken met schade aan bedrijfsbelangen, en medewerkers die hier verantwoordelijk mee om dienen te gaan.
Zouden de bezwaren TEGEN ene protocol kunnen worden weggenomen als ook de rechten van de medewerker hier in worden opgenomen?
Heb ik totaal geen bezwaar tegen!
@dagboekbankier / Tony : ik ben het niet eens met je opmerking dat een slechte opmerking in de trein meer schade doet dan op Twitter: 1. Die op twitter kan door potentieel duizenden / honderdduizenden / miljoenen mensen meer worden waargenomen, en heeft dus meer impact dan een treincoupe met pak em beet 50 passagiers. 2. De opmerking in de treincoupe is vluchtig. niet geregistreerd. Die op twitter kan voor altijd op twitter, facebook, blogs en dus in het collectieve digitale geheugen blijven hangen. Ik snap Charles wel…
@Chris
Mbt de trein. Tuurlijk. Op zich eens. Maar ik bedoelde eigenlijk: een voorbeeld van webcare dat ik onlangs zag waarbij iemand Twitterde inclusief de naam van de betrokken bank dat hij twee mensen naast zich luidkeels over de betrokken bank waar ze werkten hoorde klagen en details bespreken.
@ chris Allereerst, voor alle duidelijkheid. is het niet mijn intentie jou negatief weg te zetten. We hebben hier gewoon een goeie discussie, toch?
De punten die ik overnam, zijn wat mij betreft een mooie illustratie van de negatieve insteek. Call me naive, maar ik ben er van overtuigd, dat als je vertrouwen in je medewerkers hebt, zij dit zullen waarmaken. Bij die personen waar het wel fout gaat, zou het uberhaupt fout gaan. Ik vind wel, zoals ik al eerder schreef, dat een organisatie zijn team moet informeren en begeleiden over de juiste manier in het gebruik van social media. Natuurlijk zijn er valkuilen en bepaalde gevaren en kun je benoemen. Daarin vind ik de richtlijnen van het CNV ook helemaal niet verkeerd. Maar dat is wel iets anders dan een gedragscode. Dat is in mijn woordenboek bijv. een twitterverbod. Het monddood maken van de mensen waarmee jij de wereld wilt gaan veroveren. Succes. Dáárover gaat dit artikel. Daarnaast, nogmaals, is die controle op communicatie via social media een illusie. Tenslotte denk ik, dat als je teveel vanuit gevaren en risico’s denkt, je dan kansen over het hoofd ziet. Ik ben overtuigd van de vele kansen die social media kunnen bieden, zonder daarbij een roze bril op te hebben. Is ook mijn kleur niet 😉
@ tony mooi samengevat
@ Fatima Mooi artikel! Ik kan mij helemaal vinden in de argumenten in het stuk en het meeste van de discussie daarna. De vraagstukken rondom vertrouwelijke informatie en gedragsregels zijn wellicht niet nieuw, maar het fenomeen social media natuurlijk wel. En dan kan ik mij goed voorstellen dat bedrijven daar nu apart beleid voor maken. Later kan dat altijd nog worden samengevoegd met het eerdere beleid.
Belangrijkere reden om social media beleid op te stellen (en ik was daarom blij met jouw laatste zin) vind ik dat medewerkers zouden moeten weten hoe hun werkgever aankijkt tegen werknemers als ambassadeur van het bedrijf. Dus als zonder het delen van gevoelige informatie een campagne onder de aandacht wordt gebracht, mag dat dan wel!? En hoe kijkt de bank aan tegen werknemers die bloggen? Alleen al omdat er zo veel om te doen is, en er op verschillende manieren tegen de materie kan worden aangekeken, denk ik dat een dergelijk beleid nuttig kan zijn. Ik leef overigens helemaal niet in de veronderstelling dat opgesteld beleid door een groot deel van de medewerkers daadwerkelijk gelezen wordt. Maar het is dan tenminste iets waar je mee kunt schermen als medewerkers de fout in gaan.
In het algemeen kun je stellen dat:
1. wanneer je jezelf niet vertrouwd je ook anderen niet kan vertrouwen.
2. Je alleen leert, ook als organisatie van zaken die fout gaan.
3. Vertrouwelijke informatie is vaak alleen vertrouwelijk binnen een club mensen die elkaar niet vertrouwen.
Beleid vastleggen is niets anders dan het zichtbaar maken van een bewustwording proces. Samen daaraan bijven werken, leren en bijstellen van zaken is een dynamisch proces binnen clubs die er over een paar jaar nog zijn.
En Fatima, ik zou die Socialnomics quote vrijelijk willen aanpassen met een deel van de stelling van Peter Drucker:
” Fifty-four percent of all companies block social media in the workplace. Expect this number to decline as these companies no longer fit reality and will disappear…”
@ Ronald en Fatima
Het blokkeren van sociale media op de werkplek is geen middel om informatie binnen de muren te houden, iedereen met een smartphone kan die blokkades simpel omzeilen. Toegang tot sociale media op de werkplek is maar voor een beperkt aantal beroepen een vereiste, zo’n blokkade kan ontzettend veel verspilde werktijd en onnodig dataverkeer schelen. Er zijn genoeg mensen die niet snappen dat de hele dag je vriendjes en collega’s krabbelen ten koste gaat van de productiviteit. Maak ’t desnoods enkel tijdens de lunch toegankelijk oid.
@postma: volgens mij bedoelen we dat ook!
Wat mij opvalt is dat nog niemand op dat CNV protocol is ingegaan? Waarom kan dat niet? Is dat zo moeilijk? Waarom verzand dit allemaal in algemeenheden en kunnen de concrete zaken niet benoemd worden?
*Zomaar een vraag*
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!