Dagboek van een marketinghoer

Zelfstandigen zijn fraudeurs. Bankiers zijn bedriegers. Journalisten zijn gemanipuleerde paparazzi. Politici zijn zakkenvullers. Priesters zijn gefrustreerde pedofielen. Advocaten zijn leugenaars. Ambtenaren zijn luieriken. Zo ook de ‘Walen’. Allochtonen zijn dieven en profiteurs. Dat wist u allemaal al. Maar wist u al dat alle marketeers hoeren zijn? Ik las het onlangs op Marketingfacts. Mensen houden nu eenmaal van goedkope clichés. Ze gluren graag in andermans privé-leven.

Ik geef me over… Hieronder vindt u één dag uit mijn leven als marketeer. Open en bloot. Niet gecensureerd. Met alle gore details uit mijn privé- en professioneel leven.

Deze gastbijdrage is geschreven door Kurt Ostyn, en is een reactie op de blog 'Marketeers zijn hoeren' van Jan-Willem Alphenaar. De blog verscheen eerder op de site van Ostyn, maar we vonden hem zo leuk dat we hem op Marketingfacts doorplaatsen.

6.45 u.

Ik word wakker. Het zachte gezoem van de wekker is het verfrissende signaal om een nieuwe dag te beginnen. De zon schijnt reeds weelderig door het raam. Ik strek me nog even uit terwijl mijn ogen wennen aan het warme licht. Naast mij ligt mijn lieftallige echtgenote nog vredig te snoezen in onze vier-motorische kingsize boxspring. Het laken van satijn verhult zedig de perfecte contouren van haar lichaam. Naast het bed liggen her en der restanten van pikante lingerie. Het zijn de enige sporen van een onstuimige vrijpartij. Een dagelijks tafereel dat het kroonstuk vormt van de dag.

6.50 u.

Ik glij stilletjes uit het bed en zie vandaag voor het eerst mijn eigen atletische lichaam in de spiegel. Een mooi moment. Ongeschoren zie ik er onweerstaanbaar cool uit, wellicht ook omdat het contrast met mijn spierwitte en perfect gevormde tanden nu groter is. Eigenlijk mag ik niet klagen : ik heb een perfect afgetraind lichaam, brede schouders, vlakke buik en naar het schijnt ook een strakke kont. Dit laatste kon ik zelf nog niet objectief beoordelen. Belangrijk is dat ik me goed in mijn vel voel. Wellicht komt dit omdat ik mijn ‘looks’ perfect weet te combineren met mijn hoge intelligentie, mijn charmes, en vooral : mijn bescheidenheid.

7.00 u.

Ik trek in een vlotte beweging mijn joggingpak aan en doe de laatste stretch-oefeningen op de oprit van onze woning. De tuin is perfect verzorgd. Daar hou ik van. Ons huis zou ik zeker niet riant durven te noemen. Het is een alleenstaande villa, met een dubbele garage. We telden er zo’n € 1.850.000 voor neer. Belangrijk is de rustige omgeving, vlakbij een natuurpark waar ik dagelijks zo’n 12 kilometer ga joggen. Dankzij mijn grote aandacht voor gezonde voeding verkeer ik in een perfecte conditie. Harstlag onder controle. Wat zweetdruppeltjes op het gezicht. Geen okselvijvers of reetrivieren. Ik sta scherp.

7.40 u.

Ik zette een goeie tijd neer en meld dit via facebook aan mijn 17.210 vrienden. Klaar voor een verkwikkende douche. De talrijke jets in de marmeren inloopdouche voelen heerlijk aan. Terwijl ik me afdroog komt mijn echtgenote de badkamer binnen. Ze ziet er verrukkelijk uit. Enkel haar warrige haren verraden dat ze nog maar pas uit bed komt. Ze lacht me verleidelijk toe en geeft me een sensuele zoen op mijn linkerschouder. Onder haar wit satijnen slaapjurkje smeken haar perfecte rondingen opnieuw om aandacht. Maar ik moet haar teleurstellen. De plicht roept. Als man ben ik de belangrijkste kostwinner in huis. Straks wacht me een zware dagtaak. Het leven van een marketingspecialist is absoluut geen pretje. Mijn begrijpende echtgenote geeft me een stevige knuffel en fluistert zachtjes in mijn oren : “Kurt, jij bent mijn held”. Ze heeft gelijk natuurlijk. Met enige trots kijk ik hoe haar satijnen jurkje op de verwarmde badkamervloer zakt en bewonder ik haar lange haren op de zachte schouders, de prachtige billen en haar lange slanke benen wanneer ze uiterst elegant de douche in loopt. Ik ben de trotse eigenaar van een lekker wijf.

8.00 u.

We zitten samen met de kinderen aan de ontbijttafel. Zoon- en dochterlief zijn uiterst vrolijk en opgewekt en kijken uit naar een heerlijke schooldag. Rilatine doet wonderen bij kinderen van die leeftijd. Er moet gelachen worden aan tafel. Dat vind ik toch. Terwijl ik mijn krant lees, geniet ik van een heerlijk kopje koffie. Samen met een glaasje vers geperst fruitsap en één sneetje volkoren brood is dit mijn culinaire start van de dag. Onze jongste telg steelt alweer de show. Terwijl hij een veel te grote kwak choco op zijn boterham smeert, stoot hij de volle beker Fristi van zijn zus om. De aardbeienmelk stroomt over de tafel en belandt gutsend op het Dash-witte jurkje van zijn grotere zus. We proesten het uit. Deze dag kan niet stuk. Mama staat al klaar met verse kleren. Ik spreek met haar af dat zij vandaag de Toyota Landcruiser 100 neemt en de kinderen naar school brengt. Zelf zal ik me vandaag met de Porsche Cayenne behelpen.

8.45 u.

Nog een laatste zoen, en ik vertrek naar kantoor.

9.00 u.

De rit naar Kortrijk verloopt vlekkeloos. Hier en daar lonkt een knappe vrouw van achter het stuur. Ze denken dat ik hun wellustige ogen niet zie, maar mij ontgaat niets. Ik parkeer mijn auto dicht bij het kantoor : een gerestaureerde patriciërswoning aan de Leie. Ik geniet van het historische uitzicht op de wereldberoemde Broeltorens.

Bij het binnenkomen begroeten mijn medewerkers me met veel enthousiasme en respect. Het zijn bewust allemaal vrouwen. Ik ben namelijk een sterk verdediger van vrouwelijk denken in de ondernemerswereld. Het belang van de EVAlutie is niet toevallig een thema waarover ik reeds menig lezing heb gegeven. Het overheersende MANopolie (monopolie van het mannelijk denken) van de vorige eeuw moet stilaan plaats maken voor meer vrouwelijke webdenkers. Vrouwen verdienen een prominentere stek in de maatschappij. Vind ik. Al moeten ze hun plaats kennen natuurlijk…

9.15 u.

Samen met een heerlijke kop koffie brengt Nele de belangrijkste documenten tot bij mij. Ze is al van 7 uur aan de slag. Alles is tot in de puntjes voorbereid. Ik hoef alleen nog een definitieve goedkeuring te geven over het gepresteerde werk. Eva heeft net de laatste aanpassingen uitgevoerd aan de presentatie die ik straks bij een klant zal moeten brengen, en kopieert die op mijn i-Pad. Ik deel nog wat opdrachten uit, versterk de deadlines, vul mijn blog aan, accepteer een dertigtal nieuwe vriendschapsverzoeken op facebook, twitter enkele wereldverbeterende inzichten, en vertrek vervolgens naar mijn klant.

9.45 u.

Het bedrijf waar ik nu binnen stap (ik mag de naam hier niet noemen) huurde me in voor het bedenken van een gloednieuwe marketingstrategie. Eigenlijk beantwoordt hun onderneming perfect aan de doelgroep die ik beoog : de plaatselijk KMO die te groot is geworden om geen actief marketingbeleid te voeren, maar te klein om daarvoor iemand fulltime aan te werven. De receptioniste begeleidt me met een vriendelijke glimlach tot aan de vergaderzaal. Ze bloost zelfs een beetje wanneer ik haar complimenteer met de mooie lachkuiltjes in haar wang.

De voltallige directie van dit familiebedrijf zit reeds vol ongeduld op me te wachten. Ik begroet hen in stijl, neem plaats aan het hoofd van de tafel, en tover mijn MacBook Pro te voorschijn.

10.30 u.

Mijn voorstelling duurt precies 40 minuten, wanneer ik eindig met de woorden : “… dit zou een omzetstijging van 78% betekenen in 3 jaar. De winststijging moet ongeveer het dubbele zijn.”

Het is muisstil rond de tafel. Iedereen kijkt naar de zaakvoerder, die duidelijk steeds het laatste woord heeft. Ook ik kijk hem aan.

“En Robert? Wat vind je er van?”

Een glimlach verschijnt op zijn oude gezicht.

“Meneer Ostyn, uw marketingstrategisch plan is ronduit fan-tas-tisch !!”.

Een traan van ontroering dwarrelt langs zijn wang. De andere aanwezigen barsten in gejuich en luid applaus uit. Zonder verpinken stop ik mijn MacBook Pro terug in het hoesje.

“Ach, het is mijn job…”, antwoord ik bescheiden.

10.45 u.

Ik sta op het punt het bedrijf te verlaten, wanneer de zaakvoerder me op zijn kantoor ontbiedt.

“Meneer Ostyn, ik heb nog een vraagje… Volgens de offerte die ik van u kreeg, moet ik u € 22.000 betalen voor dit advies. Klopt dit ?”

Ik kijk hem verrast en defensief aan. Die ouwe gierigaard gaat toch niet zeuren hé?

“Natuurlijk klopt dit. Mijn uurtarief van € 350 plus hier en daar nog wat verplaatsingskosten. Klopt als een bus”.

“Meneer Ostyn, ik kan dit niet aanvaarden. Uw advies was werkelijk zo uitmuntend dat ik u verzoek dit bedrag te verdubbelen. Maak er € 45.000 van, stuur vandaag nog de factuur, en binnen de 8 dagen staat het geld op uw rekening. En ik duld geen tegenspraak !”

Ik neem lachend afscheid van Robert. Dit wordt een vriend voor het leven. Dat voel ik nu al. Zo echt. Zo puur. Zijn geld interesseert mij eigenlijk niet. Maar het zou onbeleefd zijn het te weigeren.

11.30 u.

Ik nestel mij op een verwarmd terrasje op de Grote Markt van Kortrijk, bij mijn favoriete Italiaans restaurant. Het is nog kalm, maar binnen het half uur zal het centrum van deze designstand overrompeld worden door duizenden restaurantbezoekers en shoppers. Terwijl ik geniet van een glaasje prosecco beantwoord ik de meeste dringende mails op mijn Black Berry. Alles onder controle. Nog even de agenda doornemen om nadien mijn dagelijks telefoontje met mijn ouders te plegen.

Mijn mama luistert aandachtig naar mijn boeiende belevenissen van de vorige 24 uur. Zij gekscheert op haar beurt over de plannen die ze samen met pa aan het smeden is. De dag voordien hadden ze op hun i-Pad uren ge-googled naar een zonnige reisbestemming. Mooi weer, wellness, lekker eten, en voldoende sportaccomodatie : dit zijn de enige criteria. En pa wil absoluut nog een benji-sprong wagen voor zijn tachtigste verjaardag. Ik moet haar onderbreken en neem liefdevol afscheid. We zien elkaar trouwens zaterdag al terug voor ons wekelijks bezoek met de kinderen. Mijn broers zullen er ook zijn met hun gezin zodat iedereen alweer kan genieten van elkaar en van oma’s sublieme kookkunst.

11.50 u.

Ik kies een gezond slaatje als middagmaal. Ondertussen installeert een groepje jonge vijftigers zich aan de tafel naast me. Mijn favoriete bezigheid kan beginnen: luistervinken.

Ik leer al heel vlug dat ze alle zes genieten van een vervroegd pensioen. Ze zien er in topvorm uit, en praten met kennis over de actualiteit. Het gesprek is duidelijk nog in ‘fase 1 : de inleidingsfase’. Koetjes en kalfjes dus. Ik vermoed dat het niet lang zal duren vooraleer fase 2 gestart zal worden : de klaagfase… En jawel, daar gaan ze. De wereld is om zeep. De vreemdelingen verpesten alles. De politiek deugt niet. Zelfs de weerman is een eikel. Het wordt stilaan tijd voor ‘fase 3’: Samen op stap. Gaan we volgende week een dagje rondhangen in Gaverzicht ? Of Molecule ? Ikea ? Ja ! Goed idee. We nemen de bus. Dat kost ons nauwelijks iets…

U moet weten dat ik erg van spontane sociale contacten hou, dus besluit ik het gezelschap aan te spreken.

“Mag ik u eens iets vragen?”

De vijftigers zijn schijnbaar blij met mijn spontane interesse en antwoorden in koor : “Tuurlijk, tuurlijk, ga je gang jongen…”.

“Wel”, begin ik met een brede glimlach, “ik vroeg me af hoe u zich eigenlijk voelt. Nog zo kwik, zo gezond, zo ervaren, zo vol leven… Jullie hebben zo’n duidelijke mening over onze maatschappij. Jullie zouden nog zoveel voor diezelfde maatschappij kunnen betekenen. En toch zitten jullie hier op een doordeweekse dag zomaar te lanterfanten. Voelt het niet onwennig of op z’n minst ontzettend genant om als een parasiet te teren op de inspanningen van een jonge generatie die zich tot zijn 70ste uit de naad zal moeten werken om jullie de volgende 40 jaar te kunnen onderhouden…?

Knaagt dat niet een beetje ?”

Ik vond het een boeiende vraag, met veel mogelijkheden voor een onderhoudend en verdiepend maatschappelijk debat, maar blijkbaar heeft het groepje toch nog andere verplichtingen. Ze druipen af… Rare jongens, die medioren.

14.00 u.

Nog nagenietend van de heerlijke lunch kom ik stipt op mijn volgende afspraak aan. Een ondernemer heeft mij gebeld voor marketingstrategisch advies bij de opstart van een nieuwe handel. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal. De man blijkt wat schuchter maar mijn buikgevoel leert me dat hij het hart op de juiste plaats heeft.

Ik luister.

“Meneer Ostyn, ik heb je nodig voor een internationale handelsactiviteit waar ik volgend jaar mee van start wil gaan.”

Hmm, klinkt boeiend.

“Ik heb echter geen ervaring in marketing, en heb vernomen dat u daar een echte ‘crack’ in bent.”

Ik geef geen krimp. Een mens wordt immuun voor dergelijke complimenten.

“Dus u wenst dat ik een marketingstrategie voor u uitteken. Dit betekent dat ik een grondig marktonderzoek zal voeren, concurrentie-analyse, blablabla… U heeft daar de centen voor ?

“Geld is geen probleem”, antwoordt hij.

“En mag ik vragen welk product, of welke dienst u wenst te verhandelen?”

Hij aarzelt even.

“Ik wil een gloednieuw concept lanceren dat een mix is van drugs- en mensenhandel met een stevige portie prostitutie. Ik heb het momenteel ‘Fuck & Forget’ genoemd. Maar mocht u een betere merknaam hebben..”

Mijn maag krimpt inéén. De smeerlap. Hoe laag kan je vallen? Hoe slecht kan een mens zijn om geld te willen verdienen op de kap van medemensen die in ellende leven? Er zijn geen woorden voor mijn walging tegenover de persoon die vlak voor me zit.

Ik overleg intens met mijn eigen geweten. Na drie seconden dien ik hem van antwoord.

“Ik vind het eigenlijk niet echt heel netjes wat u van plan bent, maar handel is handel. En ik beperk mezelf enkel tot het verlenen van advies, dus doe ik zelf niets verkeerd. U mag op me rekenen !”

De man dankt mij uitbundig.

“Er is echter één voorwaarde”, vervolg ik.

“Ik wil dat alles onofficieel gebeurt. In ’t zwart dus. Het zou onethisch zijn mocht de overheid belastingsgeld ontvangen dat afkomstig is uit misdaad. Ik heb mijn principes!”

De man heeft begrip voor mijn morele voorwaarden. Voor we afscheid nemen maakt ook hij nog één opmerking.

“Ik heb voldoende medewerkers in Afrika en Azië, maar ben nog op zoek naar wat krachten uit eigen streek, met ervaring natuurlijk. Kan jij deze voor me opsporen?”

Ik kan hem gerust stellen. Ik beloof hem tegen volgend jaar een vijftal mensen met het geknipte profiel te vinden.

15.45 u.

Ondertussen ben ik alweer op kantoor. Ik hou er van de koe metéén bij de horens te vatten, en op zoek te gaan naar geschikt personeel voor ‘Fuck & Forget’. Ik bel naar mijn goeie vriend Mike, officier bij de politie, en sinds kort lid van het middenkader. Mike is wat je nu noemt ‘een echte vriend’. We delen alles met elkaar. Af en toe ook onze vrouwen. Zonder probleem. Vroeger was hij actief in de sectie mensenhandel, vandaag amuseert hij zich bij de afdeling drugshandel. De genkipte persoon dus om me te helpen.

“Hoi Mike! Ik ben het”.

“Hey Kurt! Alles goed ?”

Ik hoor aan zijn stem dat hij alleen is op kantoor. In het bijzijn van collega’s klinkt hij veel stoerder… Hij is een jonge veertiger maar droomt nu reeds van zijn pensioen. Als alles goed gaat, mag hij aan zijn 55ste definitief uitrusten. Ik verdring de gedachte dat zijn pensioensuitkering meer dan een drievoud zal zijn van die van mij.

“Kurt, ik heb net een nieuw gedichtje geschreven. Luister even .”

Nog voor ik kan antwoorden declameert hij in gestreken Algemeen Nederlands :

Plat

Haar warmste wangen in de hand,

kuste ik haar laagste lippen,

vochtig, vol en rood.

“Dit smaakt naar meer ”,

dacht ik verrukt.

Tot zij (onverwacht) haar benen sloot

en mijn hoofd werd platgedrukt.

“En ? En ? Wat vind je ervan?”

Plat is het in elk geval, maar ik wil mijn perverse vriend niet kwetsen.

“Mike, het is schitterend. Jij moet dringend een dichtbundel uitbrengen. Je hebt talent man !”

Ik hoor hem glunderen. Ik weet dat een knuffel hem nu echt deugd zou doen, maar de telefoon staat dit niet toe.

“Mike, ik heb een vraagje. Heb jij een paar jaar geleden niet een bende schorriemorrie opgerold die zich had gespecialiseerd in smokkel van drugs en asielzoekers via de haven van Zeebrugge?”

Mike moet niet lang nadenken.

“Ja man ! Dat was schitterend. Ik heb de kleinste van de bende zo hard in zijn ballen gestampt dat hij nog steeds piept als hij ademt. Zalig.”

Ik moet even glimlachen. M’n vriend leerde me ondertussen al alle ‘truukjes’ om iemand in elkaar te slaan zonder sporen na te laten.

“Zeg, Mike, … werden die gasten ook veroordeeld? “

“Ja hoor. Begin vorig jaar. We hadden een waterdicht dossier. Een overvloed aan bewijzen. Ze kregen allemaal elf jaar cel !”

“Elf jaar ? Hmmm… Dus ze komen binnenkort al vrij ???”

Mike zucht. “Yep. Free as a bird. Je weet Kurt, mocht ik minister van Justitie zijn, het zou rap gedaan zijn met die kerels. Het is nochtans zeer eenvoudig. Zakkenrollers moet je de handen afkappen. Punt. Snelheidsduivels bind je achteraan een Porsche en schuur je over de asfalt. Punt. Verkrachters laat je de kloten afbijten door rotweilers. Punt. Moordenaars moeten geexecuteerd worden. Punt. En niet in ’t geniep hé! Dit moet elke vrijdagavond life worden uitgezonden op VTM en Al Jazeera. Ons landje zou zeer snel weer baden in veiligheid. ’t Is toch waar Kurt?” Ik geef hem de bevestiging waar hij op hoopt. Mike spreekt de taal van het volk. Sinds hij zich verkiesbaar heeft gesteld voor de lokale NVA lijst neemt hij geen blad meer voor de mond. Gelijk heeft hij.

“Beste Mike, je weet dat ik voor jou zal stemmen, maar zou je me in afwachting van jouw elektoraal succes en de daarop volgende veranderingen van het gerechtelijke apparaat toch al het strafblad van die Zeebrugse bende, en hun contactgegevens kunnen doorsturen?”

“Tuurlijk Kurt. Ik print die metéén uit. Mag ik alles zaterdagavond na 22 uur afgeven ergens in een baanrestaurant op het Brusselse grondgebied ? Dit levert me een pak overuren en extra premies op. Snap je ?”

We begrijpen elkaar.

16.30 u.

Ik hou er van om tegen uiterlijk 17 uur thuis te zijn, en sluit dan ook mijn mailbox af en vraag mijn medewerkers om me tussen 18 en 19 uur nog even te bellen. Zo ben ik er zeker van dat ze de nodige onbetaalde overuren presteren. Als jonge twintigers verdienen ze een slordige € 2500 netto per maand. Dan mag er gewerkt worden, vind ik!

17.00 u.

Mijn schoonmoeder blijkt nog thuis te zijn. Ze weet nochtans dat ik haar liever niet tref. Blijkbaar had ze wat tijd verloren bij het strijken, waardoor de andere huishoudelijke activiteiten vertraging opliepen. Ze maakt zich verontschuldigend uit de voeten.

17.15 u.

Ik heb net mijn squash-outfit aangetrokken wanneer vrouwlief binnenhuppelt. Ze is beladen met shoppingtassen en ik herken de logo’s van enkele dure boetiekjes die ik reeds heb begeleid. Succesvolle zaken dus. Ze geeft me een warme en dankbare zoen. Ook haar immer wulpse vriendin is van de partij. Een vrouw met pit en karakter. Ze is amper dertig, maar verslond al drie mannen. Passeerde telkens aan de kassa. Niet makkelijk, zo’n vrouw met een eigen mening. Zo vertikt ze het om een BH te dragen vanwege de ‘vrouwonvriendelijkheid van dat ding’. Ik heb begrip voor haar standpunt.

Samen genieten we van een glaasje champagne waarna beide dames zich lekker ontspannen in de jacuzzi die sinds vorige zomer deel uitmaakt van ons tuinmeubilair.

18.00 u.

Het dubbele auto-getoeter geeft aan dat schoonma de kinderen bij ons thuis heeft afgezet. We hebben liever niet dat ze mee binnenkomt. De kids vliegen me opgewekt en blij in de armen en roepen dat ze alweer de beste punten van de klas behaalden. Dankzij de rilatine zijn hun schoolresultaten gemiddeld met 3,7% verbeterd, waardoor ze bij de top van de klas zitten. Het zijn schatjes.

18.10 u.

Nadat de kinderen zonder morren de tafel hebben gedekt, haal ik de lasagna uit de oven. Samen met het gezin aan tafel. Daar hou ik van. We maken het stil voor het gebed. Ik dank God voor het mooie leven dat we leiden (al is dit eigenlijk volledig mijn verdienste), en vraag Hem mild te zijn voor de vele mensen die in armoede en verdrukking leven (al hebben ze dat meestal aan zichzelf te danken. Immanente gerechtigheid). Daarna verdeel ik de lasagne. Na één hap merk ik dat schoonma alweer te weinig zout heeft toegevoegd. Leert ze het dan echt nooit ?

19.00 u.

Nadat ik vrouwlief en de kinderen nog een afscheidszoen gaf, vertrek ik welgeluimd naar de fitness waar ik enkele vrienden uitdaagde voor een stevig partijtje squash. Niettegenstaande ze geen schijn van kans maken tegen een topsporter als ik, gaan ze trouw elke week de uitdaging aan. Keer op keer worden ze door mij vernederd. En toch zijn ze ook vanavond weer van de partij. Na amper een kwartier liggen ze één voor één uitgeteld op de vloer. Vervolgens breng ik ze in de douche in verlegenheid door luidkeels “Kurt is the champion” te zingen, waardoor alle ogen op mijn gespierde naakte torso zijn gericht. De jaloerse blikken verdwijnen echter zeer vlug wanneer ik hen nadien de hele avond naar hartelust trakteer. Ik voel me goed bij mijn vrienden. Op hen kan ik ALTIJD rekenen. Al was dit nog niet nodig.

23.15 u.

Het werd een stevig avondje. Gelukkig heeft m’n hoge alcoholgehalte nooit enige invloed op mijn rijgedrag en ik kom dan ook veilig en blijgemutst thuis. Ik neem een stevige douche en verheug me op het opwindende avondritueel dat mijn lieftallige echtgenote ook vanavond weer voor mij in petto heeft. Het is donker wanneer ik de slaapkamer betreed. Slechts enkele kaarsjes zorgen voor een minieme zichtbaarheid. Uit het multi-surround systeem weerklinkt zachtjes mijn favoriete cello suite van Bach. Als ik het brede bed nader hoor ik mijn vrouwtje verleidelijk en met zwoele stem fluisteren…

“Ah, ben je daar al?”

Ik duik het warme bed in. Ze omhelst me hartstochtelijk en gaat verder… “Mmm, my hero! Ik heb een verrassingetje voor jou…”

Het duurt enige tijd vooraleer ik besef dat we niet alleen zijn. Een extra stel handen bedekt mijn ogen.

“Rarara, wie ben ik?” fluistert een al even zwoele vrouwenstem.

Ik herken metéén de geur van Mikes vrouwtje…

Tuurlijk. Donderdagavond. Hij heeft nachtdienst.

De gelukzak. Weer een premie…!

Tot slot

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat u geen snars gelooft van dit ‘dagboek?’.

Voor alle duidelijkheid : ik heb het charisma en de fysiek van een aardappel. Ik heb weliswaar een pracht van een vrouw, maar ze beantwoordt (gelukkig) niet aan het ‘Barbie’-profiel, maar zet zich elke dag in voor drugsverslaafden en ex-gedetineerden. Ik heb 4 flinke dochters en twee vervelende honden. Geen king-size-bed, jacuzzi noch Porsche. Ik ben absoluut niet sportief en maak veel te weinig tijd voor mijn ouders, schoonouders, familie en vrienden. Met mijn seksleven heeft u verder geen zaken. En ja, ik ben een marketingadviseur. Maar zeker niet zo’n dure…

Ik hoop dat u genoten hebt van dit ‘Dagboek van een marketinghoer’. Eigenlijk moeten we vooral kunnen lachen met alle clichés en vooral beseffen dat achter elke titel, elk beroep, elke functie… een mens zit. Van vlees en bloed. Steeds verschillend. Dat maakt marketing zo boeiend…

Afbeelding: Aaron Bihari (cc)