Hoe acht man de storytelling van de New York Times hervormen

Platte content is uit – interactieve, datagedreven storytelling gaat het worden

Dit was het WK van de plaatjes. Razendsnel werden de iconische momenten van de wedstrijden vertaald in geinige virals en memes. Geinig, maar met het effect is een kwestie van seconden. Rond het volgende EK moet dat beter. Met games bijvoorbeeld. Matt Boggie flikt dat al, zonder geblaat over disruptie of andere hoogdravende strategieën. Hij geeft leiding aan een clubje van acht hackers bij de kwaliteitskrant de New York Times. Content verliest zijn waarde door de opkomst van mobiele media en wearables, stelde hij op het Mediapark Jaarcongres. De toekomst is aan services, datagedreven interacties.

Het is idee was niet nieuw. In Engeland was het spel Spot the ball decennialang een fenomeen. Een foto van een beslissende actie waar de bal uit is geretoucheerd. Destijds knipten de lezers de foto’s nadat ze een kruisje hadden geplaatst op de plek waar de leren kogel zich in dat spelmoment bevond en stuurden hem via de post op. Het was razendpopulair omdat er enorme prijzen werden verloot onder de winnaars. Vanwege dat gokelement werd het uiteindelijk door de autoriteiten verboden. Matt Boggie blies het fenomeen nieuw leven in voor de New York Times. Met zo’n simpel spel houdt de Grijze Dame van de journalistiek niet alleen lezers langer op de site. Ze kwamen er ook speciaal voor terug.

Bron afbeelding: New York Times

Hemelbestormend is het niet, maar het werkt. Het is een van de projectjes van het R&D Lab van de New York Times. Het verkleinwoord is op zijn plaats, want het lab is bescheiden. Het clubje van Boggie omvat maar acht man. Peanuts tegenover de 2.000-koppige redactie die Boggie bedient. “We helpen de redactie om de hoek te kijken”, stelt hij. Met z’n collega’s probeert Boggie de Grijze Dame het digitale tijdperk binnen te leiden.

Die bijnaam kreeg de krant vanwege haar hardnekkige voorkeur van tekst boven beeld. Als je de verhoudingen bekijkt in manuren of in budget (minder dan eentiende procent van de begroting) lijkt daar niet veel veranderd, maar met z’n pragmatische aanpak boekt Boggie resultaten die opvallen. Spelletjes zoals Spot the ball zijn daar een voorbeeld van. De New York Times gebruikt ook een game om het taaiste verhaal van het jaar toegankelijk te maken voor het publiek. Met You Fix The Budget, kunnen de bezoekers van Nytimes.com zelf aan de slag met de begroting van de VS. Anderom betrekken redacties lezers bij verhalen door omvangrijke onderzoeken met gamification.

Platte content uit, interactieve storytelling in

De New York Times scoorde tijdens het WK ook met z’n grafische onderbouwde analyses van wedstrijden, zoals die van de kraker van Oranje tegen regerend kampioen Spanje.

Bron afbeelding: New York Times

Hetzelfde doet de krant rond de dreigende opmars van ISIS in Irak. “Een artikel van 800 woorden is vaak maar een neerslag van een gedegen onderzoek van enkele redacteuren. Zo’n stuk laat daar maar een fractie van zien. Wij willen helpen om al die informatie zichtbaar te maken. Hoe is de opmars van ISIS verlopen? Wie beïnvloedt wie in dit conflict?” Met een gezaghebbende sectie van visuals over deze geopolitieke ontwikkeling houdt de New York Times zijn reputatie als paper of record hoog.

In het tijdperk van mobiele apparaten en wearables gaan deze vormen van interactieve storytelling het winnen van platte content, stelde Boggie onlangs op het Mediapark Jaarcongres in Hilversum. Vooral jongeren maken al massaal gebruik van mobiele apparaten. Zelfs thuis worden de telefoon en de tablet meer en meer het primaire scherm waarmee ze nieuws consumeren. En met de opkomst van wearables worden schermen nóg kleiner. “Op zulke schermen worden geen hele films bekeken en geen volwaardige artikelen gelezen”, aldus Boggie.

Compendium is een aanzet voor het faciliteren van gesprekken rond nieuwsverhalen. Het verst gaat New York Times niet met de harde journalistiek, maar met een recepten-app die is ontwikkeld rond de ervaring in de keuken. Eerder ontwikkelde Boggie in samenspraak met Microsoft al een visie op de keukentafel van de toekomst.

De schijnbaar losse manier waarop Boggie zijn visie op storytelling voor mobiel gebruik uitwerkt, valt internationaal op. Daarom was een van de trekkers in het programma van het jaarcongres. In een expertsessie later op de dag dwong hij bewondering af bij collega’s van Nederlandse uitgevers. Die worstelen nog al eens met het ontwikkelen en introduceren van digitale oplossingen. Zo verzuchtte een directielid van een grote Nederlandse krantenuitgever dat het al bijna niet lukt om een update van een app af te ronden. Om over echte innovaties maar niet te spreken.

Directie op afstand

Het geluk van Boggie is dat zijn directie op afstand blijft. Zelf zegt hij ook geen grote lijnen uit te zetten. Zijn collega’s laten zich leiden door hun passie en nieuwsgierigheid. Als hem wordt gevraagd naar doelstellingen, aarzelt hij. Concrete afspraken over innovaties zijn er niet. Wel is het hackerscollectief van Boggie een vaste stop in de rondleidingen van de collega’s van de salesafdelingen. Zo’n tweehonderd keer per jaar komen er adverteerders over de vloer. Het R&D Lab heeft een schat aan informatie over de opmars van mobiele devices en een duidelijke visie op wearables.

Maar alle losheid en speelsheid ten spijt maakt het piratenclubje van de New York Times zich wel druk over patenten. Boggies R&D Lab deelt zijn vindingen zoals een spraakmakende browser voor openbare verkopingen van woningen vaak enthousiast met vakgenoten via Opennews.org. Niettemin gaan de ontwikkelaars met een nieuw idee eerst aan tafel met een advocaat. Niet per se om het idee te gelde te maken, maar vooral om het te beschermen, stelt Boggie. Eén patent is er inmiddels verleend, vier zijn er nog pending.

Bron afbeelding: Source

Transparantie over algoritmen

Al die nadruk op data – en daarmee algoritmes – heeft ook een schaduwzijde. Voor Boggie kwam de rel rond de experimenten van Facebook niet uit de lucht vallen. Hij riep uitgevers eind juni al op tot transparantie. “Mensen worden sceptisch over hoe bedrijven online gegevens vergaren en de invloed van algoritmen op hun leven. Ga eens na welke interacties je in de loop van een week online hebt. Steeds vaker nemen systemen beslissingen voor jou. Netflix bepaalt wat je gaat kijken. De thermostaat van Google bepaalt hoe warm je het hebt. We monitoren onze gezondheid en geven informatie daarover door aan derden. Algoritmen beslissen hoe je ergens naartoe rijdt en soms ook al waar je beter niet naartoe kan rijden. Ze bepalen al met wie we uitgaan en uiteindelijk misschien ook trouwen”.

Boggie deed niet alleen een pleidooi voor duidelijke regels over de werking van algoritmen. Gebruikers moeten er ook invloed op kunnen hebben, vindt hij. Niet met een overdonderende hoeveelheid instellingen zoals nu bijvoorbeeld in Facebook. “Vergelijk het met een auto. De elektronica onder de motorkap neemt ook allerlei beslissingen, maar de gebruiker snapt hoe hij hem kan beheersen met stuur en gaspedaal. Als je systemen ontwikkelt, of het nu voor ad targetting of het doen van suggesties is, geef dan inzicht in de werking en de mogelijkheid om er mee te werken.”

Een van de bekendste voorbeelden van een algoritmen is al op die manier opengesteld. Amazon biedt al de optie om uit te vinden waarom bepaalde boeken worden aanbevolen en die aan te passen met ‘fix this recommendation‘.