Beste gemeente, kunnen we vrienden worden?

Merkstrateeg Diederick Janssens heeft een missie: ook professionele organisaties hebben vrienden nodig, om gehoord, gezien, gewaardeerd en gesteund te worden. Wil je volgers als bedrijf, dan moeten je socialer worden. Wil je fans, dan zinniger. Voor vrienden moet je menselijk zijn. Daarom schrijft hij wekelijks een persoonlijke brief aan een bedrijf of instantie, om hun marketing en non-verbale communicatie te spiegelen aan sociaal en menselijk gedrag. De vraag aan elke organisatie: kunnen we vrienden worden?

Beste gemeente Waterland,

Ik ben vader geworden en ik zit in een bubbel van geluk. Iedereen van wie ik houd, gelukt met me mee. Mijn ouders komen met een ooievaarslikeur, mijn schoonmoeder met rompertjes. ’s Nachts zwijmelen we bij de kleine in zijn wiegje naast ons bed. Overdag stromen de felicitaties binnen. Ook jij was zo attent ons iets te sturen. Ik wil het graag citeren:

Beste ouders,

Van harte gefeliciteerd met de geboorte van Quentin Maarten.

Ingevolge artikel 78 van de Wet gemeentelijke basisadministratie is het gemeentebestuur verplicht bij een eerste inschrijving een volledige persoonslijst te zenden. Op de persoonslijst staan de persoonsgegevens zoals de ingeschrevene is opgenomen in de basisadministratie.

We raden u aan de persoonslijst goed door te nemen.

Met vriendelijke groet,

Sonja [XXX]

Medewerker afdeling Publiekszaken

Bij de brief is een uitdraai van een database van acht A4-tjes uitgespuugd. ‘Categorie 01 Persoon’ tot en met ‘Categorie 08 Verblijfplaats’. ‘01.10 A-nummer 289.7841.595.’ ‘81.10 Aktenummer 1NA.1076.’ ‘63.10 Reden verkr. Ned. Nationaliteit: Rijkswet op het Ned.schap 1984 art 3, lid 1’. Het ging maar door! En voor mij, als niet-ambtenaar, leek het ook nog eens allemaal hetzelfde.

Ik had geen idee waarom je het zo bij ons over de schutting gooide en welke reactie je van ons verwachtte, maar ik was van mijn roze wolk geslagen. Moest ik dit nu oppakken als: “Verdorie, weer een kind. Doe die administratie nu maar zelf!” Of enkel als een brief van een ambtenaar die iedere emotie is verloren in het systeem dat zij diende? Geïrriteerd of emotieloos, het voelde sowieso onprettig. Ik heb de brief vlug weggelegd en drukte Quentin nog eens goed tegen me aan.

Lieve ambtenaar, zou je een volgende keer iets meer met me willen meeleven? Stuur eerst een kaartje met ‘Hoera, een zoon!’ en dan een weekje wachten voordat je me meeneemt in de administratieve rompslomp die bij een nieuwe Nederlander hoort.

Kunnen we dan vrienden worden?

Met vriendelijke groet,

Diederick