Eigenaar van sociale netwerken
Op de ERE conferentie had ik een interessante discussie met iemand over het werven in sociale netwerken. Hij was helemaal voor, maar stelde dat linkedin een site was waar hij wel in zou willen zoeken, maar waar je als bedrijf niet in moet investeren. Je netwerk bouw je daar namelijk niet op als bedrijf, maar als persoon. En als die persoon weggaat bij je bedrijf, liep het netwerk dus ook de deur uit. In zijn optiek moest je dat niet willen. Jobster deed dat veel beter en daar had je als bedrijf veel meer aan. Ik hoorde niet lang geleden ook van een Nederlands initiatief op dit gebied, waarbij de ontwikkelaar zelfs zei: de contacten zijn van mij.
Later sprak ik ook iemand die stelde: wij gaan sociale netwerken opbouwen, sites, waarin we mensen die we heel moeilijk kunnen werven aan ons willen binden. Dat is dan ons eigendom en daar kunnen wij dan in werven. Het is natuurlijk heel erg belangrijk dat onze concurrenten daar niets mee kunnen, want het moet wel van ons zijn.
Bij beide gesprekken kreeg ik een terugblik naar de film: Finding Nemo. Mine.. mine… mine… mine… En ik vraag me dan altijd af: leren we nou nooit? Want zijn je medewerkers je eigendom? Nee toch zeker? We praten hier over mensen, niet over dingen. Die kunnen nooit van een bedrijf zijn volgens mij.
Want laten we voorop stellen dat ik heel erg geloof in de kracht van sociale netwerken, maar dat deze wel op een andere manier werken dan traditionele marketing of werving. De adresgegevens, ja, die kunnen van jou als bedrijf zijn. Maar wat is een adres waard? Eigenlijk niets. Je kan ook alle visitekaartjes in een CRM systeem stoppen, maar het zijn pas relaties als je iemand kent. Als je dit zo tegen deze mensen zegt zijn ze het er wel mee eens, maar toch willen ze het niet weten. Want het betekent dat je als bedrijf eigenlijk weinig asset kan opbouwen in deze sociale netwerken. Dat kan echter wel, maar daar moet je voor investeren op een andere manier dan men gewend is.
Mensen doen zaken met mensen, zeker in de B2B wereld. Bedrijven kunnen rechtspersonen zijn, maar zijn geen personen. Dat is essentieel om te onthouden als het gaat om sociale netwerken. Je kan als bedrijf een platform bieden waarop je communities kan laten interacteren, maar je bent geen eigenaar van de community, enkel van het platform. Dat is een essentieel verschil wat je als organisatie eerst moet inzien voordat je hiermee aan de slag gaat. Want als je denkt dat je eigenaar bent van de community, wat velen doen, dan krijgen de meeste grootheidswaanzinnen en gaat het mis.
Mensen doen zaken met mensen, in linkedin heb je ook onderling contact, net als met Hyves. Je kan als bedrijf nog zoveel adressen hebben, maar als niemand je als persoon kent, is dat redelijk waardeloos. Als je weet wie die persoon is, waarover hij of zij contact heeft gehad in het verleden, etc. etc. dan is dat al een stuk waardevoller, zeker in recruitment. Maar het enkel opbouwen van profielen en contactgegevens biedt niet zoveel meerwaarde. De angst van de eerstgenoemde man tegen linkedin is daarom ook ongegrond. Want zijn angst dat de persoon die het netwerk heeft opgebouwd vertrekt en het netwerk meeneemt, gebeurt toch. Want misschien dat deze man of vrouw nu (in Jobster bijvoorbeeld) de contactgegevens achterlaat, maar het netwerk wordt altijd meegenomen.
Als je dit inziet, zie je ook meteen een tweede belangrijke issue over werven in sociale netwerken en investeren om zo’n netwerk op te bouwen. Namelijk dat je altijd goed voor je mensen moet zorgen en dat je dus ook een gedegen alumni beleid moet voeren. Medewerkers die vertrekken zijn namelijk veel betere referenten dan medewerkers die nog voor je werken. En als je die medewerkers weet te motiveren en aan je weet te binden, ook al zijn ze niet meer voor je werkzaam, heb je een asset die nog veel groter is dan al die adresjes bij elkaar die je zo krampachtig in de organisatie hebt willen houden!
Bij het bieden van platformen met social networking componenten geldt volgens mij hetzelfde. Je kan eigenaar zijn van het platform, je kan het faciliteren en modereren. Je zal het los moeten laten en niet moeten willen controleren. Maar eigenaar van het sociale netwerk ben je volgens mij nooit. Toch?
Freelance professioneel bemoeial. Kijkt altijd naar het fundamentele probleem, niet de quick fix. Centrale focus zijn de (online) dialogen met klanten, stakeholders, medewerkers en toekomstig medewerkers (afhankelijk van de opdracht). Actief als interim community manager, projectleider voor nieuwe corporate recruitmentsites, adviseur bij verschillende start ups en inspirator m.b.t. de toekomst van werk (de arbeidsmarkt van de 21e eeuw).
Prima posting. Overigens heb je als eigenaar wel een voordeel, als eerste kun je dingen zien, je kunt extra functies hebben en je kunt data minen. Allemaal grote voordelen en persoonsonafhankelijk, meer diegene die het contact heeft met al die mensen, die moet je koesteren.
Je hebt helemaal gelijk bedrijven zijn niet de eigenaars van sociale netwerken en de sociale netwerken sites eigenlijk ook niet; mensen zijn de eigenaar van hun eigen sociale netwerk.
Daarom is het goed behandelen van je gebruikers en werknemers de beste manier om ze te binden en om te kunnen beschikken over de waarde van hun netwerken.
Hallo Bas,
Je hele verhaal heb ik zojuist met veel belangstelling gelezen. Onderweg bekroop mij het gevoel dat je hiermee een stevig compliment uitdeelt aan Marco en en passant het succes van Marketingfacts verklaart. Heeft hij niet de afgelopen jaren een goede mix tussen inhoud, community en commercie gevonden?
Als ik in het ‘echt’ mensen ontmoet, waarvan tijdens het gesprek blijkt dat ze schrijven voor MF, verschijnt er tijdens die ontboezeming altijd een trotse glimlach op hun gezicht. Is de denkwijze die jij beschrijft niet gewoon dé manier om online ook met fora, blogs ed bezig te zijn? Zijn door het steeds meer ineenschuiven van werk en privé weblogs als MF niet ook gewoon heel krachtige ‘sociale’ netwerken van groepen gelijkgestemden geworden?
Moet zeggen het helemaal met je eens te zijn! Teveel bedrijven willen niet inzien dat contacten bestaan uit mensen, naar mijn idee omdat ze dan de angst krijgen dat de bouwstenen van het bedrijf zo weg kunnen lopen…
Of zoals een bekend bedrijf eens in zijn missie statement zette “People – our most valuable asset”, en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn…
@Karen: zo had ik het nog niet gezien, maar dat Marco heeft laten zien hoe het moet: ja. Marketingfacts is een fantastische community opgebouwd omdat Marco… Marco is. Hij gaat verder in het delen van het merk en het mensen laten meeprofiteren dan menigeen zou durven, zeker grotere bedrijven en daar komt erg veel succes uit. Dus ja, het succes van marketingfacts komt door zijn manier van werken. Dat wil overigens niet zeggen dat het de enige manier is of het enige succesverhaal natuurlijk.
Je tweede stelling: ik geloof niet in een scheiding tussen werk en privé. Ik heb dat laatst hier ook geschreven over waarom anoniem reageren zo vreemd is. Je bent één persoon, werk en privé loopt altijd door elkaar, in je bovenkamer. De scheiding is altijd een kunstmatige geweest en die verdwijnt nu. Maar de denkwijze die ik beschrijf heeft inderdaad met de manier om met fora, blogs, etc bezig te zijn te maken, want een sociaal netwerk is ook geen ‘hyves’ of ‘linkedin’, MF is ook een Sociaal netwerk, net als Frankwatching, maar ook het forum dat aan een band hangt bijvoorbeeld. Zoals Dick Hardt het altijd zegt: Open en Simple always wins. En dat Open is nog al eens een probleem voor bedrijven, want na 50 jaar controleren van de media en alles heel erg willen beïnvloeden, zijn ze de macht nu kwijt. Dan kan je daar tegen vechten (zoals velen proberen), of je kan het omarmen. Eigenlijk weten velen dat al jaren, alleen zie je het nu doordringen bij grotere bedrijven die toch in de oude gewoonten willen terugvallen. Jorrit Blok schreef op recruitmentmatters ook een reactie: we denken dat de waarde zit in de database, dat hebben we altijd gedaan, maar echte waarde zit natuurlijk in de relatie. Het gaat om het contact, niet de contactgegevens.