Een stille revolutie van Maastrichtse winkeliers?
Onlangs was ik in Maastricht, en zoals dat bij een bezoek aan een (in meer of mindere mate) onbekende stad gaat heb ik toch zeker een paar uur geshopt in de lokale winkelclusters. Afgezien van de naar Amsterdamse maatstaven overdreven vriendelijkheid van het personeel viel er nog iets op in de Mestreechse winkelstraten: een stil protest tegen reclamebelasting. De gemeente Maastricht op hun site:
“Voor elke reclame, aankondiging of commerciële boodschap die vanaf de openbare weg zichtbaar is, moet reclamebelasting worden betaald. De afmeting van de reclame bepaalt de hoogte van de aanslag. (…) De gemeente Maastricht werkt samen met de ondernemers hard aan de kwalitatieve versterking van het centrum om de concurrentiepositie in de regio te handhaven en te versterken. In december 2008 hebben de gemeente Maastricht en vertegenwoordigers van de ondernemers afgesproken de kosten van deze versterking gezamenlijk te dragen.”
Of niet…
Samenwerking, afspraken en kostendeling? Dat blijkt niet uit het straatbeeld, zeker een kwart van de ondernemers heeft ‘Protest reclamebelasting’ op de gevel staan. Vaak is de naam van de winkel er zelfs mee afgeplakt of het menubord er door vervangen.
Toegegeven, dit betreft niet de H&M’s of Blokkers, maar vooral de kleinere zaken. Zij zullen de eersten zijn die de extra financiële lasten niet kunnen dragen. Een snelle zoektocht leert dat eenzelfde beleid in onder meer Hoorn, Zutphen en Lelystad wordt gevoerd, zo meldt ook de NOS. Zou het winkelpersoneel in de Limburgse hoofdstad vrezen voor hun baan en daarom zo vriendelijk zijn? Of zijn de genoemde steden de laatsten in een lange rij van eerder gezwichte winkelgemeentes?
Jerry (1983) is online media professional, blogger en freelance copywriter. Kortgezegd een online junkie. Zijn focus ligt op webinnovatie, online marketing en de functionaliteit van internet, zaken die onder andere goed van pas komen in zijn werk als online media planner bij De Media Maatschap en tevens de voornaamste inspiratiebron vormen van zijn blogposts.
Deze nieuwe belasting wordt de gemeenten als gemakkelijke nieuwe melkkoe verkocht door adviesbureau’s die een stappenplan bij het artikel in de gemeentewet hebben om deze belasting in- en later uit te voeren. Ook de toelichtingen, reacties en commentaren van overheidswege komen steeds weer uit dezelfde voorgekookte bron gelet op het gelijkvormige taalgebruik en gebruik en dezelfde (non)argumenten.
Welhaast het meest huigelachtige is de veelvuldige opmerking dat deze belasting “op wens van de ondernemers wordt ingevoerd”. Neem ter analogie de Duitse Generaal Keitel, die bij de Neurenberger processen na WOII tot de strop werd veroordeeld. Hij vroeg toen om dit om te zetten naar executie door een vuurpeloton. Men mag hier niet uit afleiden dat hij vroeg ter dood gebracht te worden, of dat hij een voorstander van de doodstraf was. Zo is het mijns inziens ook met deze reclamebelasting
Dus als ik het goed begrijp wil je zeggen dat “op wens van de ondernemers” in feite een keuze van de ondernemers is tussen 2 kwaden? Ben ik benieuwd wat de andere optie dan is.
Beste Jerry, de analogie bestaat er uit dat het vonnis al is geveld, hetgeen casu quo inhoudt dat het niet aan de orde is om te kiezen, die beslissing ligt elders en is al genomen; hooguit is er enige sturing op de wijze waarop dit vonnis voltrokken wordt.
Redelijk bezopen belasting. Het hoort ook gewoon bij een winkel, dus je hebt als winkelier geen keuze. Beetje als belasting heffen op de grote van het stuur van een auto. Als of je zonder kunt.
Het geeft andere gemeenten wel de mogelijkheid zich te onderscheiden door geen reclamebelasting te heffen. Volgens mij wil een gemeente graag een winkelhart zijn. Maastricht is natuurlijk verwend.
@Jaap Op die manier. Bedankt voor de toelichting.
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!