Privacy: Is dat wel 2.0?
De titel was eigenlijk: “privacy, is dat nog wel van deze tijd” maar omdat het gaat over alles wat iedereen tegenwoordig online gooit, leek 2.0 me een betere titel.
Ik propageerde altijd, dat als je klaagt over je privacy, je alleen maar iets te verbergen hebt. En daarmee suggereerde ik, dat dat een slechte zaak is. Daar kom ik nu op terug. Voor mezelf ben ik heel transparant in alles wat ik doe. Ik Twitter en Foursquare me suf (kost soms wel eens een volger) maar daarmee hou ik ook niets echt geheim. Dat is voor mijzelf prima en dat wil ik graag zo houden. Maar ondertussen ken ik een paar mensen waar dat niet voor geldt. Dit zijn bijvoorbeeld mensen die werkzaam zijn in bepaalde beroepen, waardoor je je privéleven liever gescheiden houdt.
Daar kwam ik achter toen ik tijdens een feestje weer eens een foto maakte en deze op Twitter wilde gooien. Er was een dame bij aanwezig die werkt als gezinsvoogd en liever niet met haar gezicht online komt. Waarom? Omdat er wel eens ouders niet blij zijn dat hun kind uit huis geplaatst wordt en bij haar verhaal willen komen halen. Volledig begrijpbaar dus, maar daar stond ik nooit zo bij stil. Nu dus wel.
Toen vorige week mij het bericht bereikte over een vrouw uit Duitsland die een rechtszaak had aangespannen tegen 123people omdat die een foto van haar online hadden gezet, wilde ik daar toch graag iets over kwijt.
De betreffende vrouw uit Duitsland had zelf haar foto online geplaatst bij een sociaal netwerk onder haar eigen naam. Wanneer iemand je opzoekt bij 123people dan krijg je die foto’s automatisch te zien. Maar die foto’s staan niet op de servers van 123people zelf, maar op het sociale netwerk. En sociale netwerken willen maar één ding, gevonden worden op zoekmachines als Google. Dus als jij daar je eigen foto’s met naam en toenaam plaatst, dan loop je een risico.
Eigen verantwoordelijkheid?
Een simpele conclusie kan dan zijn: Eigen verantwoordelijkheid. Maar als je er langer over nadenkt ga je er toch anders naar kijken. Nog steeds weet een groot deel van de online bevolking niet hoe dat internet allemaal werkt. De jeugd weet prima hoe ze foto’s en video’s met hun mobiel moeten maken en op hun hyvespagina moeten zetten en de ouders houden braaf toezicht. Maar zowel de ouders als de kinderen weten vaak niet dat wanneer een profiel openbaar is, dat deze informatie ook door iedereen gevonden kan worden. Niet alleen nu, maar ook later. En aangezien de ontwikkelingen daarin de laatste jaren zo snel zijn gegaan, kun je ook niet verwachten dat al die kennis aanwezig is.
Praktijkvoorbeeld
Ik heb een aantal maanden geleden een workshop gegeven voor het kader van een gemeente in Brabant. Ik had van alle aanwezigen vooraf de namen door allerlei zoekmachines gehaald en dit verwerkt in mijn verhaal. Toen ik de aanwezigen vroeg wie er online actief was, bleef het heel stil. Twee van de veertien aanwezigen deden iets met Twitter en Linkedin, de rest niets. Maar mijn vooronderzoek had anders uitgewezen. Een van de aanwezige, oudere dames, zat op Hyves voor haar kleinkinderen. Zij heeft een belangrijke functie bij die gemeente die wel eens tot wrijvingen kan leiden bij inwoners. Maar ik kon wel zien naar welke school haar kleinkinderen gingen en in welk zwembad zij elke zondag met oma gingen spartelen. Uiteraard kun je daar allerlei horror-scenario’s aan hangen, maar dat was niet mijn bedoeling. Het kwam echter wel duidelijk aan bij de licht geschrokken vrouw. Toen ik vervolgens via wie-o-wie haar telefoonnummer en adres had achterhaald en daarmee met streetview haar televisie en tuinbankje kon tonen was de hele groep stil. Ondertussen heeft Oma haar profiel afgeschermd en haar naam aangepast op Hyves.
Wie beschermt Oma en haar kleinkinderen?
Maar mijn vraag is nu, wie moet al deze mensen tegen zichzelf beschermen? Ik denk dat hier meer aandacht aan geschonken moet worden. Postbus51 heeft wel leuke spotjes over Identy Theft, maar over privacy en mogelijke gevolgen wordt amper tot niet gesproken. Hyves bijvoorbeeld heeft onderaan haar pagina een linkje met als titel: “Veilig Hyven”. Daar staan twee punten op die van belang zijn in deze zaak:
5. Pas op met vertrouwelijke informatie
Wees je bewust van wat je plaatst op plekken waar iedereen kan komen. Met andere woorden: wees voorzichtig met het plaatsen van vertrouwelijke informatie, zoals je telefoonnummer, je mailadres, waar je woont, of waar je precies bent.
6. Pas op met dubieuze content
Hetzelfde geldt voor het plaatsen van content waar je misschien later spijt van kunt krijgen. Denk aan foto’s van late feestjes die je baas of je ouders misschien niet hoeven te zien!
Heel goed dat Hyves er aandacht aan besteed, maar wie leest dat allemaal? Lezen kinderen van elf deze regels als ze gaan Hyven? Of Oma’s?
Oproep tot Privacy Campagne
Ik wil hierbij pleiten voor een privacy campagne. Er wordt wel veel gesproken over dat wij recht hebben op onze privacy, maar misschien zouden we ook gebaat zijn bij een stuk opvoeding over hoe we onze eigen privacy kunnen waarborgen. Misschien extra lessen op scholen over privacy en hyves? Ook al houdt dat in dat de leraren hier zelf eerst over opgeleid moeten worden. Hoe dan ook, er moet iets gebeuren en ik hoop hierbij de discussie op te starten over dit onderwerp.
Jan Willem Alphenaar is trainer en consultant voor het inzetten van LinkedIn voor marketing en sales. Als LinkedIn Trainer traint hij organisaties in Europa. Met zijn bedrijf Next Business Academy ondersteunt hij organisaties op het gebied van Social Selling, Advertising, Lead Generation en Content Marketing. Onder de noemen Next Business Agency ondersteunt hij met zijn team organisaties bij LinkedIn marketing en advertising.
Ik ben voor mijn politieke partij bezig een werkgroep op te zetten over privacy. Dit bericht past daar prima in. Het geeft goed de problemen aan die er zijn rond privacy. Wanneer is er privacy en wanneer geef je het zelf weg, maakt een ander daar gebruik/misbruik van en welke rechten heb je dan.
Indien er meer berichten over dit onderwerp komen houd ik mij aanbevolen.
Groet Marcel
Goed artikel. Ik ben het met je eens. Ik heb ook niks te verbergen, maar ik vind het van belang dat je een keuze hebt. Ik geloof er ook in dat zeker kinderen beter beschermd moeten worden, door voorlichting via ouders en leraren. Ouders en leraren moeten daarom kennis bijgespijkerd krijgen mbt wat de privacy-gevaren zijn en hoe je je daar tegen kan wapenen.
Aanvullend punt: nu moet je nog je naam vermelden bij een foto om daarop gevonden te worden, maar de afbeeldingsherkennings technologie ontwikkelingen gaan zo snel, dat binnen niet al te lange tijd je gewoon herkend wordt op alle foto’s die openbaar op het net staan. Ook als die gemaakt zijn door een willekeurige foto’s makende toerist, of wie dan ook. Dit besef is bij nog veel minder mensen aanwezig en gaat denk ik pas echt voor een privacy-probleem zorgen. Foto’s waar je nu per ongeluk op staat, komen over een tijdje vanzelf boven drijven. Het bewust worden hiervan is van wezenlijk belang.
Als we dan toch over feestjes en wat mensen daar al dan niet doen schrijven op een weblog, dan heb ik er ook nog een. Ik geloof dat het een jaar geleden was, feestje van mijn ouders. Het ging over Hyves, over de foto’s die daarop staan en hoe dat dan allemaal zat met die privacy en hoe het toch kon dat al die jongeren zich daar niet bewust van lijken. Een oudere heer met een baard zei toen, voor wat extra olie op het vuur van de discussie: Over een paar jaar is privacy geen issue meer omdat er een generatie opgroeit die daar maling aan heeft en dus niet meer chantabel is. Omdat hij geen social media goeroe is, volgde geen betoog over de kenmerken en het mediagedrag van Gen Y. Boeiende opmerking, vond ik.
Die man met baard zit erg dicht bij de waarheid.
Neemt niet weg dat het voor veel beroepsgroepen en potentiële slachtoffers van stalking wel essentieel is dat er iets gebeurt.
@postma Doet me erg denken aan een boek wat ik laatst las: CTRL ALT DELETE van Daniel Suarez. Daar was het al zover dat internet in principe ervoor zorgt dat je ook offline anoniem kunt zijn als je wilt. Dat ondersteun jij eigenlijk door te zeggen dat telefoontjes, pintransacties en dergelijke opgeslagen worden, dat is OOK internet, dus ook daar zou je de keuze over moeten hebben. In het boek wat ik had, kon je door reputatiescore en andere soorten scores op te geven, bepaalde gegevens van iemand wissen, of je eigen gegevens onderdrukken bij bepaalde acties. Dat boek gaat echt zover dat het bijna eng is en het is wel zo beschreven dat het daadwerkelijk eens zo zou kunnen worden. In het boek beseffen alleen de grote bedrijven EN de mensen die niks met internet van doen willen hebben niet dat internet zo machtig is of kan zijn. Waardoor de grote bedrijven uiteindelijk de mist in gaan. Het boek gaat ook in op de vraag waaruit onze vrijheid dan bestaat. Niet dat het die vraag helemaal oplost, maar toch. Interessant.
Los daarvan vind ook ik privacy een interessant ding. Ik denk er net zo over als @jwalphenaar, met die toevoeging dat ik er ook niet zo om maal, net als Gen Y nu, maar dat ik in geval van ‘nood’ wel de keuze wil kunnen maken om bepaalde zaken af te schermen. En die keuze is er inderdaad nog te weinig. Ik wil kunnen kiezen, als ik geen kastje in de auto wil, wil ik een alternatief kunnen kiezen. Ik begrijp namelijk best dat er qua betaling tegenover autorijden moet staan. Maar laat mij dan gewoon voor ouderwetse wegenbelasting kunnen kiezen.
En nog iets: iedereen mekkert over het slotje dat ik lange tijd op Twitter had, waarom vinden mensen dat dan raar? Als diezelfde mensen hier roepen dat keuze en vrijheid en privacy zo belangrijk is? ;-). Ik ben nu af en toe even een dag slotjeloos, maar ik voel me er niet echt superfijn bij, de hoeveelheid meuk die je dan tegenkomt, al was het alleen al omdat allerlei debielen je ineens gaan volgen. De meeste redenen die mensen noemen om GEEN slotje te hebben leggen ze buiten henzelf, zoals niet kunnen retweeten, niet kunnen lezen van mijn tweets voordat ze mij volgen. Is hun probleem, niet de mijne, voor retweeten kun je ook een decent twitterclient gebruiken.
Maar wat ik wil zeggen is: mensen verdedigen het opgeven van hun privacy altijd met de zogenaamde voordelen ervan. En dat is waar het gevaar schuilt. Denk ik.
#selffail: disclosure vergeten. Ik ben (freelance) PR-strateeg annex blogmeister voor 123people in Nederland. In die hoedanigheid schreef ik mijn commentaar en de blogs waar ik naar verwijs, maar doorgaans staat er wel mijn persoonlijke mening in, niet noodzakelijk die van 123people.
Ik sluit mij volledig aan bij de vorige reageerders. Ik ben ook voorstander van een campange online privacy om de ‘argeloze burger’ te laten zien wat online privacy is en waarom het wel erg kan zijn dat gegevens zomaar gevonden kunnen worden. Indien je weet wat er over jezelf te vinden is en je dat prima vindt levert dat geen problemen op. Indien je dit niet weet dan kan je zoiets oplopen als de oma uit het vorige verhaal. Bewustwording is de oplossing, wat je erna mee doet, is geheel aan jezelf.
Ik ben zeer blij met deze discussie. Ik hoop dat het niet bij deze discussie blijft en er iets concreets uit komt.
Ik houdt mij aanbevolen.
@remcojanssen Natuurlijk niet helemaal waar wat je zegt, slotje heb ik omdat mijn MENING en andere uitspraken die ik op Twitter doe, niet bedoeld zijn voor jan en allemaal en ik de KEUZE wil hebben wie ze wel lezen. En ik geloof dat we het er net over eens waren hier dat die KEUZE belangrijk is. Ik heb de vrijheid genomen om te KIEZEN wie mij mag volgen. Bij andere profielen doe ik dat ook, ik KIES ervoor om Facebook nagenoeg te sluiten voor niet-vrienden en dat geldt ook voor Hyves. Natuurlijk zijn al mijn profielen te vinden, maar de informatie erin niet perse. Ik loop regelmatig even de privacy-settings langs omdat ze nogal eens wijzigen. Ik begrijp dus niet dat jij niet begrijpt waarom ik een slotje heb op mijn twitter-account.
Bits of Freedom heeft ook al eens gezegd: “het gaat erom dat er wederkerigheid is, als iemand informatie opvraagt, moet degene waarover het gaat weten WIE die informatie opvraagt en waarom. Zodra die wederkerigheid er is, heb je transparantie en is de hele discussie over privacy al een stuk minder heftig.” Je weet nu simpelweg niet wie er informatie over je heeft en waarom die dat nodig heeft en je kunt er niet voor kiezen die mensen af te sluiten van informatie over jou. Dat is wat er mis aan is.
En @remcojanssen als je ervanuit gaat dat alle informatie te vinden is hoef je niet die disclosure eronder te plakken, met 2x de naam van je werkgever vermeld. Kon je toch beter een comment schrijven waarin duidelijk je eigen mening te vinden was, zonder blogpost copy/paste.
@Anneliesje Er zijn wel keuzes mogelijk maar die zijn veel te beperkend. Alles contant afrekenen bijvoorbeeld, maar dat wordt steeds moeilijker gemaakt. OV is duurder (geen korting én balietoeslag), net als boodschappen (want ook geen bonuskaarten). Voor elk telefoongesprek een wegwerpmobiel kopen en niet opwaarderen. Internet is nagenoeg taboe.
Verder kun je geen eigen auto, motor of brommer meer rijden, taxi zou nog kunnen. Speciale portemonnee om al je RFID-chips te beschermen tegen uitlezen op afstand (thuislaten mag niet want legitimatieplicht), altijd handschoenen en zonnebril dragen. En nooit meer in de buurt van camera’s komen, dus vrijwel elk bebouwd gebied in west-europa is verboden gebied. Je sociale leven gaat er vast anders uitzien. Beetje vooroorlogs, gok ik. Klinkt als een experiment.
@postma dat zeg ik toch, dat er te weinig keuze is. Dat het daar mis gaat. Ik wil kunnen kiezen. En dat kan nu ook wel, maar dan zoals jij het schetst. Al heb je binnen die setting ook heus wel nuances denk ik, sommige dingen zijn minder erg om te ‘delen’ dan andere dingen.
Afijn succes met je experiment |-). En kom maar door met een campagne etc.
Ik ben het wel eens dat veel mensen veel meer zouden moeten weten over de “openheid” van internet. Het wel meedoen, maar de gevaren niet weten is een goede reden voor een campagne. De hype rond sociale media zoals Hyves, twitter en Facebook zorgen ervoor dat veel mensen instappen zonder te weten wat er allemaal gevonden kan worden ( zie voorbeeld oma van @jwalphenaar).
Als voorbeeld van mijzelf kan ik vertellen dat ik met de voltallige crèche van mijn dochter naar de brandweer ben geweest. Ik heb toen een aantal foto’s gemaakt. Na afloop wilde de crèche deze foto’s online zetten, waarop ik melde dat niet alle ouders dat misschien op prijs zouden stellen. We hebben vooraf bij de crèche allemaal via een document moeten tekenen voor het wel of niet online zetten van foto’s. Reactie van de crèche: “Oja…waren we bijna vergeten”.
Persoonlijk ben ik een open boek op internet. Ik deel heel veel en ben zeer actief. Voordat ik iets plaats of upload denk ik na over de content. Dat is mijn manier van werken.
Ondanks de persoonlijke keuze om een privé veel te delen op internet, ben ik voor een campagne. De hype is naar mijn mening groter dan de kennis over de openheid van internet.
@anneliesje: de disclosurediscussie is weer een heel andere, daarin probeer ik zo voor de buitenwacht zo helder mogelijk te zijn in wat ik voor wie schrijf. Beter een disclosure teveel, dan een discussie over omkoping of belangenverstrengeling.
Ik bedoelde met mijn opmerking over het slotje dat het een gevoel van schijnveiligheid geeft over de vindbaarheid van je content, of tweets, in het algemeen. Als je enige reden is om zelf te kunnen kiezen wie je volgt, dan is dat een valide argument. Maar daar ging deze discussie niet over.
@besocialonline: Je kinderen worden al best wel groot, zie ik op Facebook ;-).
@Remcojanssen, Dat klopt, helemaal in lijn met het verhaal dat mijn privé leven open op internet te vinden is. Het risico dat mijn dochter dit later niet in dank af neemt neem ik voor mijn rekening. Alle andere kinderen op mijn Facebook pagaina zijn familie of buren, allemaal met vooraf toestemming.
Hoi. Het is wennen, als je je in sociale media begeeft, zoals ik me een half jaar geleden op twitter, alles wat je zegt, dat is openbaar. Voor jouw werkgever, voor jouw buren, voor jouw ex-vriend, voor jouw uitkeringsinstantie, voor wie dan ook, die maar jouw naam googlet. Dat is gewoon een feit, waar je je mee hebt te verhouden, en waar de mores zich volgens mij vanzelf in gaan ontwikkelen, the done’s en the niet done’s, dat is te overzien, en jij bepaalt zelf wat je de ether inslingert of niet.
Waar ik veel meer moeite mee heb, en daar hoor je bijna niemand over, is de registratie en opslag van allerlei digitale gegevens bij overheids- en andere instanties. Waar je rijdt, hoe hard je rijdt, hoeveel geld je uitgeeft en waaraan, loop je bij een psycholoog of psychiater, alles wat je zegt wordt geregistreerd(…) , heb je een kind met problemen, alles, iedere scheet, wordt ingevoerd in het systeem en aan andere systemen gelinkt, en kan ieder moment de rest van zijn leven weer opduiken, en ga zo maar door….
En wie hoor je daar over? De Nederlandse burger laat zich dit met een ongelooflijke braafheid aanleunen, het vertrouwen in instanties en overheid is blijkbaar eindeloos. De OVchipcard, dat moet me nog even van het hart, nu ik dat ik toch aan luchten ben :):), dat is voor mij het ultieme symbool van de ingedutheid en de brave volgzaamheid van de Nederlandse cultuur als het hierover gaat. Ja, en dat was wat ik erover te melden had.
groet van Annette Schulte
Hoewel ik de essentie van het artikel begrijp en onderschrijf zou het niet mijn keuze zijn om een privacy campagne te beginnen.
Een brede herdefinitie van het begrip identiteit komt eerst.
Het begrip identiteit zoals wij het kennen en gebruiken heeft voor wat mij betreft z’n beste tijd gehad. Voor veel mensen is het begrip identiteit nog veel te veel verbonden met de ID-kaart, het paspoort of het burgerservicenummer.
Identiteit is veel meer, zie bijvoorbeeld Wikipedia.
Het zou, zeker in de huidige digitale wereld, een goede stap zijn om identiteit meer te verbinden aan de rollen die wij spelen in het leven. Ik ben, naast Berend Quest de blogger, bijvoorbeeld ook vader, ondernemer, echtgenoot, voorzitter van de voetbalvereniging, klant van de Jumbo en ga zo maar door.
Grotere rollen, kleinere rollen. Dagelijkse rollen die samen aan mijn volledige identiteit uiting geven.
De verschillende rollen die wij spelen kunnen flink botsen.
Als psychiatrisch verpleegkundige had ik de hele werkdag gestoorde mensen om mij heen. Prima. Maar ’s avonds in de kroeg in mijn rol van verpleegkundige te moeten stappen omdat een patiënt om medicatie kwam zeuren vond ik zeer ongepast.
Als ondernemer in de ICT was ik blij met iedereen die aanklopte met een computerprobleem.
Maar in het weekeinde een buurman die met z’n kapotte pc op de stoep stond vond ik ronduit ergerlijk.
Ik wens mij dan te beroepen op mijn privacy.
Niet in, maar juist buiten onze verschillende rollen eisen wij onze privacy.
Naarmate je de ‘identiteit’ als meer gaat beleven dan je naam, adres en burgerservicenummer, en er ook naar handelt, zul je minder last hebben van problemen met privacy.
Anders gezegd: Het bewust naar buiten opdelen van de identiteit voorkomt rolconflicten.
De digitale wereld maakt omgang hiermee extra ingewikkeld. We zijn en in staat om 24 uur per dag vanaf iedere locatie meerdere rollen te spelen, en we kunnen in iedere rol iedereen bereiken.
Om het voorbeeld over de gemeente ambtenaar annex oma van Alphenaar aan te halen:
Een van de aanwezige, oudere dames, zat op Hyves voor haar kleinkinderen. Zij heeft een belangrijke functie bij die gemeente die wel eens tot wrijvingen kan leiden bij inwoners. Maar ik kon wel zien naar welke school haar kleinkinderen gingen en in welk zwembad zij elke zondag met oma gingen spartelen.
Wat hier duidelijk gemaakt wordt is dat het online zoeken naar deze vrouw informatie oplevert over twee rollen die zij vervult en welke beslist niet met elkaar verward mogen worden.
In de rol van ambtenaar mag je haar aanspreken, tijdens kantooruren en op het kantoor en; daar wil zij niet worden aangesproken als ‘oma’.
In de rol van oma wil zij er slechts zijn voor de kleinkinderen en; in het zwembad wil zij niet worden aangesproken door een ontevreden burger.
Logisch.
Het is niet zo dat de twee rollen, of ‘identities’, niet te scheiden zijn.
Dat kan best.
Maar daarvoor is wel het besef nodig dat het gebruik van het Internet in verschillende rollen wellicht een andere omgang met, en uitingsvorm van je identiteit vragen.
Het schenden van de privacy is vooral verbonden met het onvermogen van de ander om de rollen die je vervult te scheiden. Die scheiding moet je dus zelf aanbrengen en bewaken.
Daar zou ik graag eens een campagne over zien.
Mooie woorden van Berend 🙂 Eens!
@remcojanssen ik vind het wel meevallen met die schijnveiligheid, natuurlijk, iemand uit mijn volgerslijst kan mijn tweets retweeten en daardoor openbaar maken, maar dat kan ik nog controleren, want die tweets zie ik ook als mijn naam genoemd wordt. Maar mijn eigen tweets zijn niet vindbaar in Google (zover ik weet) en dat scheelt al een hoop. Ik beslis graag zelf welke content ik vindbaar maak, en mijn websitecontent is er voor om gepubliceerd te worden en genoemd te worden, mijn tweets hou ik liever een beetje onder controle, al is dat zoals jij zegt enigszins beperkt en misschien inderdaad wel schijnveilig. Maar ik vind het prettiger met slotje dan zonder, omdat ik in elk geval de illusie heb dat ik wat keuzes kan maken wat betreft met welke groep ik dingen deel. De groep followers is een stuk kleiner dan de hele wereld die via Google zoekt en mijn tweets kan vinden. Mijn baas volgt me al op Twitter, maar ik WEET tenminste dat ie me volgt en als ik een slotje heb en hij volgt me nog niet, dan weet ik ook zeker dat hij mijn tweets niet leest, tenzij hij een keer met iemand meeleest of een retweet ziet, maar die kans is al een stuk minder aanwezig.
Privacy is enorm belangrijk maar een goed management van je online identiteit nog meer. Ik heb enige jaren geleden een onderzoek gedaan naar de juridische valkuilen voor de werknemer 2.0 waarin dit onderwerp ook uitvoerig aan bod komt. Denk maar eens aan die toekomstige werkgever die alles kan lezen en bekijken wat je ooit op internet hebt gepubliceerd, ook de ‘lollige’ foto’s en de ongenuanceerde standpunten.
Het wordt tijd dat dit onderwerp meer aandacht krijgt, zeker nu er al een paar bekende mensen hun ‘baan’ zijn kwijt geraakt vanwege opmerkingen op twitter (denk aan Cornald Maas) of in de problemen zijn geraakt door een tweet die blijkbaar belangen van anderen raakte.
Ik kan met name onderschrijven dat we op Hyves zien wat Dennis beschrijft, de jongsten zijn zich het meest bewust van wat ze doen online en wie dat wel en niet kunnen zien. Daarbij schermen wij alle content default af, dus het openstellen moet een bewuste keuze zijn dor het individu zelf.
Campagnes kunnen vast iets van effect hebben, maar wat veel beter werkt is bewustwording door ervaring. Ik heb al eerder aangegeven dat we (als samenleving) regelmatig wat breed uitgemeten ‘ongelukjes’ nodig hebben om iedereen er bewust van te maken en houden dat ze voorzichtig moeten zijn met wat ze delen op het web.
Kortom, de trend die ik zie is er een van én meer/makkelijkere controlemogelijkheden aangeboden door diensten als de onze én meer bewustwording door ervaring (en misschien een gerichte campagne hier en daar) waarbij jongeren die veel sneller opdoen dan ouderen.
Ik schrijf op dit moment een afstudeerscriptie over privacy. Vult u alstublieft deze korte survey in en wil een apple iPad
Beste Kim,
Interessant om over privacy een afstudeerscriptie te schrijven. Helaas heb je geen link vermeld naar je survey. Tevens zou ik wil in win veranderen.
Ik vraag me daarnaast af hoe er met de privacy van gegevens bij deze survey wordt omgesprongen. Dit kan niet anoniem zijn aangezien je bij het verloten van de iPad contactgegevens moet hebben van de respondenten.
Tevens vraag ik mij af of een iPad het aantal respondenten waard is, maar dat is mijn idee.
Hi Ben,Your photography just gets better and better. These head shots are great. I’ve always thought you could succeed in whatever field you go into. Are you thinking photography now? You do GOOD work. Have a great, final year at B-W. Hope to run into you so.etimemHelen
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!