Kenniscarnaval

De sfeer is joviaal, er wordt op schouders geklopt, gelachen en geproost. De boekhouder is verkleed als boom, zijn dochtertje zit als pandabeer in een draagzak op zijn rug. De werkelijkheid lijkt ver weg. We verkleden ons, los van de waan van de dag. We kiezen een passende avatar. Altijd glimlachend. Of juist gek of scherend. Wie ik daadwerkelijk ben, wat ik voel, hoef ik even niet te tonen. In het nu van het carnaval is alles goed. Oorspronkelijk is het carnaval de periode waarin de voedselvoorraden worden opgemaakt voor het vasten. Overdaad. En opeens denk ik aan social media. Information overload in mijn tijdlijn. Het masker van de avatar. LOL. De vraag dringt zich op: is het op sociale media altijd carnaval? En de parallel doortrekkend, is het op sociale intranetten dan een soort van Kenniscarnaval? En als we dat eens voor waar aannemen, wat kunnen managers dan leren van het carnaval? Wat gebeurt er als we eens vanuit deze ongewone kijk naar organisaties en kennisgemeenschappen kijken?

Tijdens het carnaval dragen de bestaande bazen tijdelijk de macht over. Op het sociale intranet is prins carnaval de baas. De belangrijkste medewerker die op Foursquare als mayor de eer in handen krijgt is die blonde van de postkamer. Alles kan opeens gebeuren. Het kan elk moment gebeuren. Op twitter is haar stem net zo luid als de stem van haar baas. En de grote baas. Jaren van ervaring en nuance staan op gelijke hoogte met de individuele mening van het moment. Er is alleen het nu.

Wat gebeurt er, als we deze parallel echt doortrekken naar organisaties? Wat is een kenniscarnaval? Is het goed om je voorraden kennis en onkunde soms eens even bachanaal op te maken? Om vervolgens 40 dagen te vasten, het internet uit te zetten, slechts te reflecteren op de kernwaarden van de organisatie? En is iedereen wel zo gelijk bij sociale media? Of heeft Damatta gelijk, dat de koningen van de carnavalsorganisaties, de krewes, zich hoog verheven boven het vulgaire volk in de straat bewegen, exclusief en onbereikbaar? Dat er geen eenheid is, geen bevrijding, maar eerder ketening? En geldt datzelfde exclusieve ook voor de social media avant-garde?

Of is het verschil dat bij sociale media de macht niet echt wordt overgedragen en er slechts in vrijblijvendheid wordt geroezemoesd? Ik herinner me dat ik in Tokio was en mij verbaasde over de avonden in het zakendistrict. Overdag was er de onomstreden duidelijkheid van de orders van de baas. ‘s Avonds, onder een imaginaire roesdeken van alcohol, mogen de medewerkers vrijuit praten. Hun baas tips, feedback of harde kritiek geven. Want alcohol vermindert de toerekeningsvatbaarheid, een vooraf benoemd en algemeen geaccepteerd excuus. En de bazen luisteren tussen het lallen door. Naar de blonde van de postkamer. Maar blijven wel de baas. Want uit onderzoek blijkt dat we op social media uiteindelijk gewoon onze bestaande rol alleen maar bevestigen.

Donderdag 3 maart regeert bij het Winkwaves Kenniscarnaval de knipoog, proberen we de wijsheid van de nar op waarde te schatten, dagen we uit om te leren door de wereld even om te keren. Is autisme een inspiratiebron, en onkunde het nieuwe weten. De beschikbare plaatsen zijn reeds grotendeels vergeven aan relaties van Winkwaves, maar voor echt geïnteresseerde lezers van Marketingfacts maken we graag nog 2 barkrukken vrij.