De waarde van het verhaal

Afgelopen week was ik in Hermitage Amsterdam, waar een tentoonstelling was over de kunst van de Russisch-orthodoxe kerk. Een tegenvaller vond ik het, en ook mijn ouders waren niet onder de indruk. Niet zozeer omdat de kunst niet mooi was, nee, deze was vaak bijzonder en prachtig. Na enige ‘analyse’ kwam ik tot de conclusie dat het verhaal ontbrak. Het is uitgezet als een onsamenhangend geheel van verschillende werken, zonder dat er een bepaalde lijn, een verhaal in zit. Het werd me eens te meer duidelijk hoe erg wij mensen verhalenvertellers zijn, hoe prettig wij het vinden om een verhaal te hebben waar we ons aan vast kunnen houden.

Soort verhaal

De tentoonstelling begon met een korte introductie waarom de Russen ooit gekozen hadden voor de orthodoxe kerk. Dat Een Tsaar rond 1.000 na Christus verschillende mensen naar de verschillende windrichtingen had gezonden om te kijken welke religies er waren en hoe deze functioneerden. Men was met grote afstand het meest onder de indruk van de pracht en praal van het Orthodoxe christendom in Constantinopel (Istanbul), dat zich had afgescheiden van Rome. Het was deze pracht en praal, zowel in de kunst als in de ceremonies, die de Russische Tsaar heeft doen besluiten dat dit de nationale religie zou worden. Een mooi begin van de tentoonstelling, zou je denken. Echter, daar bleef het bij tot het laatste moment, waarop de ontwikkeling van de kerk in de laatste eeuw in een film werd weergegeven. De tussenliggende exposities vlogen van links naar rechts in zowel tijd als plaats.

Beide indelingen, zowel tijd als plaats, hadden een mogelijke indeling kunnen zijn voor een dergelijke tentoonstelling. Tijd zou denk ik voor mij de voorkeur hebben, maar ik ben dan ook iemand die historie een fascinerender vak vindt dan geografie. Omdat Rusland natuurlijk een gigantisch groot land is zie je dat op verschillende delen van het land er verschillende ontwikkelingen zijn geweest. Ook een dergelijke indeling was mogelijk geweest, eventueel met de tijdsgeest erin omdat ook door de 1.000 jaar die de tentoonstelling behelsde er op verschillende plekken verschillende ontwikkelingen zijn geweest. De indeling van een verhaal is een kwestie van een keuze, het vertellen van een verhaal is echter essentieel. Dat dit nu ontbrak maakte de tentoonstelling tot een teleurstelling.

Corporate story

Voor mij bewees dit maar weer eens hoe belangrijk het vertellen van een verhaal is. Ook al zijn je mensen, je klanten, je bezoekers, nog zo geïnteresseerd in wat je te vertellen hebt, het als een verhaal vertellen is en blijft noodzakelijk. Dat geld ook voor organisaties en daar ontbreekt het nog veel vaker aan. Wat is het verhaal dat een organisatie vertelt? Simon Sinek geeft het denk ik goed weer in zijn verhaal ‘it starts with why’. Het gaat om het verhaal, het waarom je doet wat je doet. Daarbij speelt volgens mij ook de historie een grote rol, maar dit zie ik nog maar zelden terugkomen op websites of wervingssites. Hoe ben je gekomen tot waar je nu staat? Waarom zijn de keuzes gemaakt die er zijn gemaakt? Opvallend is hoe prachtig de verhalen zijn achter bepaalde bedrijven, maar hoe niemand deze kent.

De Rabobank heeft dat met de ‘Jochem de Bruijn’ commercials destijds erg goed gedaan. Het feit dat supermarktketen De Spar een afkorting is voor ‘Door Eendrachtig Samenwerken Profiteren Allen Regelmatig’ is nagenoeg onbekend. Heel veel bedrijven hebben prachtige verhalen te vertellen, soms zou het denk ik goed zijn als ze die weer gaan vertellen en zo ook terug gaan naar de roots waar ze ooit mee begonnen. Wij mensen zijn gek over verhalen, ook die van bedrijven. Vertel ze, ook online, in video of in augmented reality.