Twitter en solidariteit: denken aan Pukkelpop

Ik was de afgelopen dagen in Londen, enkele dagen nadat de fameuze rellen waren losgebroken. Het is een stad waar volop wordt geïnvesteerd en gebouwd voor de Olympische Spelen van volgend jaar terwijl de verpaupering toeslaat. De politie was alomtegenwoordig maar lang niet zo talrijk als de dag na de bekende aanslagen in de metro, toen ik er ook was. Het leven gaat verder, zeker in Londen.

Wat me de dagen na de rellen opviel was hoe allerhande experts sociale media als Twitter en Facebook aanduidden als “aanstokers” en katalysatoren van het Britse geweld. Net zoals dat al eerder gebeurde met de revoluties, zoals ze genoemd worden, in het Midden-Oosten. Ik onthield me destijds van commentaar maar vond het zo gevaarlijk om sociologische fenomenen te verpakken in vaak zinloze debatten over de rol van sociale media.

Ook in de Britse media zag ik hoe Twitter en Facebook werden genoemd in het kader van de bewuste rellen. Al ging het deze keer meer over hoe ze gebruikt worden voor de identificatie van daders.

Rond half acht kwam ik gisterenavond terug thuis van Londen, na uren door de stromende regen te hebben gereden die verschillende regio’s blank hadden gezet. Ik ging meteen terug de weg op omdat het huis van mijn ouders schade had schade geleden door een intense windhoos en straten en kelders onder water waren gelopen. Het was een lange avond.

Pas vele uren later hoorde ik wat er in Hasselt, op een steenworp van bij me thuis, was gebeurd op het jaarlijkse muziekfestival Pukkelpop. Deze ochtend toonde de TV de balans van het drama dat zich daar afspeelde door het natuurgeweld: vijf jonge mensen verloren het leven in de storm en nog enkele tientallen zijn gewond. Het festival is afgelast en velen zoeken nog hun weg naar huis.

En weer zag ik sociale media opduiken. Terwijl het GSM-netwerk het tijdelijk zowat had begeven, waren de mensen in de buurt bezig met uitgeregende jongeren een slaapplaats aan te bieden, vaak via Twitter. Een spontane actie van solidaire mensen. Talrijke jongeren waren dan weer bezig om hulp of een vraag naar een slaapplek te tweeten. Hun boodschappen om hulp werden vaak geretweet, in het hele land.

Innige deelneming, Kudos en #FF liefde

Twitter is ondertussen al aangewezen als bron en/of katalysator van zoveel dingen. Het kanaal mag in deze stroom van verklaringen en analyses die vaak bulken van de nonsens, nu ook eens aangeduid worden als het kanaal waarmee een resem ontredderde jongeren en helpende mensen elkaar vonden in een crisissituatie te midden van wat een muziekfeest moest zijn.

Twitter is een kanaal. Wat mensen ermee doen is wat telt. En gisteren was dat in België solidariteit. Ook andere sociale media werden gretig gebruikt, zoals YouTube, waarbij talloze filmpjes gretig werden opgepikt door de media die hun positie van verspreiders van nieuws al lang zijn verloren in deze real-time wereld. Ze vragen op het ogenblik van dit schrijven via Twitter zelfs videogetuigenissen, foto’s en meer. De massa kan dan weer haar sensatiedrang voldoen en lekker van op afstand opinies spuien. Of is het een manier om te verwerken.

Wat voor mij echter vooral telde was wat er ter plekke gebeurde en wat mensen deden om te helpen via Twitter. Dus een flinke portie Kudos aan de helpers, mijn innige deelneming voor de families van de jonge overleden festivalgangers en welgemeende #FF liefde aan de tweetende en retweetende mensen met solidariteitsgevoel (je kent jezelf en ik de meesten van jullie ook, respect) en de tweetende bands zoals de Foo Fighters.

En wie kritiek heeft over de late beslissing om al dan niet af te gelasten: het was heus geen communicatiefout, het was een kwestie van afwegen en luisteren naar de mensen die er waren. Maar laat zij die aan de zijlijn stonden, ja, ook ik, over dat laatste, vooral zwijgen in plaats van opinies spuien en laat de journalisten geen idiote vragen stellen aan organisator Chokri.