Mad Men. Furious Women.

Battlecry: marketingvrouwen gaan achter seksuele geweldplegers aan

Een groep anonieme vrouwen werkzaam in de Britse reclame-industrie is het zat. Ze slaan de handen ineen om mannen die vrouwen in het vak seksueel intimideren en monddood maken, aan te pakken. Aanleiding is een betoog van een vrouw die opsomt wat voor seksuele intimidatie in haar carrière heeft meegemaakt.

Bijna tweederde van de vrouwen heeft te maken met een vorm van seksuele intimidatie op het werk. Dat bleek vorige maand maar weer eens uit onderzoek van CNV, waarover Salarisnet schrijft: “30 procent van de werkende vrouwen heeft wel eens te maken met aanranding of een andere fysieke vorm van seksuele intimidatie op de werkvloer. 61 procent heeft te maken met seksueel getinte opmerkingen, schunnige woorden, sissen of vervelend, seksueel getint taalgebruik. Bij mannen is dit 18 procent.”

Wijdverspreid probleem

Uit een ander onderzoek van het College voor Rechten van de Mens onder 2.000 werknemers en 300 werkgevers (ook in juni dit jaar), blijkt dat seksuele intimidatie op de werkvloer een wijdverspreid probleem vormt. “In de afgelopen tien jaar heeft 16 procent van de Nederlandse werknemers hiermee te maken gehad. Vrouwen worden twee keer zo vaak getroffen als mannen. Voor slachtoffers is dit vaak een ingrijpende gebeurtenis met veel gevolgen voor hun werk en welzijn.”

Adriana van Dooijeweert, voorzitter van het College voor de Rechten van de Mens, zei in het NOS Radio 1 Journaal over naar een vertrouwenspersoon stappen: “Sommige slachtoffers willen wel praten, maar deinzen terug omdat ze denken: als ik die stap zet, wordt er meteen actie ondernomen richting de dader en dat wil ik niet.”

“Als ik die stap zet, wordt er meteen actie ondernomen richting de dader”

Slechts 37 procent van de slachtoffers maakt er melding van, is in het onderzoek te lezen. Belangrijkste reden? Ze denken vaak dat hun situatie niet ernstig genoeg is. Ook weten ze niet precies wat seksuele intimidatie precies inhoudt, of ze misschien niet overdrijven en waar de grens ligt tussen een grap en grensoverschrijdend gedrag. NOS.nl: “Zij hebben bepaald gedrag dan weliswaar als seksueel ongewenst ervaren, maar zeggen dat ‘er niet werkelijk iets is gebeurd’, staat in het onderzoek.”

Het CNV-onderzoek wijst ook uit dat praten over deze situaties lastig is voor vrouwen. Meer dan 25 procent van de ondervraagden, die seksuele intimidatie meemaakte, weet niet waar ze terecht kunnen met hun klachten. Ook zoveel procent hield haar mond stil op het werk en geeft aan dat seksuele intimidatie eigenlijk gewoon niet goed bespreekbaar is op de werkvloer.

Binnen het Nederlandse reclamevak

In de marketing- en reclame-industrie is het niet veel anders. In 2017 (het jaar dat de #MeToo-beweging vorm kreeg) schreef Susanne van Nierop in Adformatie een artikel over seksuele intimidatie in het Nederlandse reclamevak en concludeerde: “Binnen het Nederlandse reclamevak is men terughoudend als het gaat over #metoo. Vrouwen vinden het rolbevestigend en willen niet met slachtofferschap worden geassocieerd. Mannen stellen zich bescheiden op vanwege de heftige verhalen die worden gedeeld.”

“Vrouwen vinden het rolbevestigend” en “Als ik die stap zet, wordt er meteen actie ondernomen richting de dader en dat wil ik niet”, is precies waar een grote groep vrouwen in de Britse reclame-industrie zo klaar mee is. Ze zijn het spuugzat om hun mond te houden en de papers met fluwelen handschoenen aan te pakken.

‘Wees niet zo hysterisch’

Aanleiding vormt een artikel dat Zoe Scaman, oprichter van merkstrategiebureau Bodacious, onder de titel ‘Mad Men. Furious Women.’ schreef. Haar artikel over hoe vaak ze met vrouwenhaat en seksuele intimidatie te maken heeft gehad in haar carrière is heftig om te lezen, en het venijn zit ‘m al direct in het begin:

“When I was 19, I was sexually assaulted by a client in an alleyway outside of my first big industry party. When he was done, he told me to stop being so hysterical. Out of fear and shame, I stayed silent.”

Haar verhaal schetst een beeld van een industrie die zich beschouwt als vooruitstrevend en innovatief, maar nog een lange weg te gaan heeft als het gaat om de behandeling van vrouwen.

Absurd

Over een gesprek dat ze had met een vakgenote die ze net leerde kennen, vertelt ze aan Fast Company: “Binnen een paar minuten waarschuwden we elkaar over wie we moesten vermijden in de verschillende markten en deelden we horrorverhalen.” Ze beseften dat dit absurd was. “Wacht even, wat zijn we aan het doen? We waren geschokt door dat gedrag, maar het is zo genormaliseerd voor vrouwen, niet alleen in de reclame, maar in de meeste sectoren. Ik merkte dat ik verontwaardigd was over het feit dat dit zo normaal was geworden dat we niet eens stilstonden bij het feit dat we andere vrouwen waarschuwen hoe ze veilig kunnen blijven op hun werk.”

“Na #MeToo gebeurde er niet echt iets”

Dit gesprek was de aanleiding voor haar artikel, dat later werd aanvuld met ervaringen van andere vrouwen. Scaman tegen Fast Company: “Na #MeToo gebeurde er niet echt iets, een paar koppen rolden, maar dat was vooral symbolisch”. Er zijn geen echte beleidswijzigingen doorgevoerd. Er waren veel toezeggingen, veel oprechte open brieven, conferentiepanels, maar er is eigenlijk niets veranderd. Ik denk niet dat de mannen die al dingen hebben gedaan ter verantwoording zullen worden geroepen. Ik denk dat ze ermee weg zijn gekomen.”

Scaman schrijft in haar artikel: “Als we schreeuwen, niet alleen als individuen, maar als collectief, zijn we luider en moeilijker om ons van af te keren; het is makkelijk om een ​​vrouw te ontslaan die onrecht wil stoppen, maar een heel leger aan vrouwen, niet zozeer.

En dat gebeurt nu. Onder andere Adweek meldt dat een groep marketeers en vrouwen in de reclame-industrie op 6 juli met een verklaring ‘Battlecry’ naar buiten kwam tegen de intimidatie in de hele branche. Boodschap: we houden onze mond niet meer. “Nee, we internaliseren niet langer. We gaan naar de politie.”

De groep anonieme vrouwen geeft aan te weten om welke mannen het gaat en dat zaken gaan escaleren.

De Battlecry:

This is the moment you never wanted to come.

The line in the sand you never thought anyone would draw.

The chorus of people rising, one by one

Each saying, ‘No more’.

No more will we let you get away with your behaviour.

No more will we bury the stories and suffer in silence.

No more will we let you hide behind your wives and your daughters.

No more will we accept your online virtue signaling as a sign you’ve changed.

No more will we let you be heralded as CEO’s, founders, ECD’s and leaders of this industry.

Moving forward your reputations will be forever scarred.

As we are.

If you are worried your name has been shared—it has.

If you are worried people are talking about you—they are.

And a lot of us have receipts.

Your NDA’s may protect you for now.

And the law may be on your side.

But what is not, is us.

The people you have hurt. Degraded. Fired. Assaulted. Raped.

You may not believe that happens here.

But it does.

All. The. Time.

You and the people put in place to protect you have just made those stories disappear.

You have all persuaded yourselves that it’s “not that bad.”

But who gets to decide what is good and bad?

Who gets to decide what is right and wrong?

Who gets to play judge and jury?

It was you.

But now it’s us.

We have recognised that Management teams and HR departments protect businesses.

So, from now on, we will protect ourselves.

We will have a zero tolerance approach.

We won’t escalate internally.

We’ll escalate to the police.

We won’t sign your silencing documents.

We’ll shout your names from the rooftops.

We won’t cower under your threats of reprisal.

We’ll stand tall with an army at our backs.

We won’t take your money to stay quiet.

From now on, there’s no price you can pay to keep our mouths shut.

While we may not be able to hold you accountable for your actions of the past

We can hold you accountable for your actions today and tomorrow.

Think of this as your point of reckoning.

A moment in time where you have a choice to make.

To hold yourself and your behaviour accountable.

To learn and grow and change.

Or to keep doing what you are doing

And to push against the turning of the tide.

But trust us when we say, if you do, we will pull you under.

Because now you won’t be able to squash one person and their experience

You’ll have to take on us all.

You ignored Times Up and Me Too, narrowly, and laughed about it in bars (yes, we know).

But you should be more scared of this.

Now you won’t even get away with so much as a stray wink.

Good luck out there.

Accountability is a bitch.

And now all eyes are on you.

Wordt vervolgd dus.