Doet dat pijn, stoppen met Facebook?
Het is een veelgehoord voornemen: definitief stoppen met Facebook. Maar goed, stel voor dat je dat ook echt doet, waar mondt dat dan op uit? Eind 2012 verwijderde ik mijn account, met alle gevolgen van dien. Mijn advies: doe het, maar bereid je voor op het ergste.
Proloog: wat ik op Facebook deed
Het is altijd een haat-liefdeverhouding geweest, Facebook en ik. Ik heb een grote drang naar zelfexpressie en het verkondigen van meningen, maar ik vond het altijd erg gek om dat ongericht te doen.
Als schrijver van recensies in een muziekblad weet ik dat de lezer ook van muziek houdt, als opiniemaker bij een stadsmagazine weet ik dat de bezoeker ook iets met die stad heeft, maar zit er een rode draad in mijn vrienden op Facebook? Houden ze allemaal van autistische elektronica? Van open data, anders? 9gag misschien? Of de zoveelste geniale retorische truc van Jon Stewart? Nee, natuurlijk niet. Waarom zouden ze dan wel van al mijn uitingen houden?
Alles op Facebook is dus een schot hagel. Een beetje alsof je op een verjaardag niet met mensen praat, maar met een megafoon rondloopt en je verhalen vertelt aan de goegemeente. Nog erger: een verjaardag à la Facebook betekent dat honderdvijftig mensen via een megafoon hun verhalen vertellen, zij dat tegelijkertijd doen, en dat de aanwezigen via diezelfde megafoon op elkaar reageren.
En, nog erger: het betekent ook dat iedereen om alles zo hard en vaak mogelijk lacht en op iedereen zo snel en spitsvondig mogelijk reageert, want iedereen hoopt dat de anderen net zo goed om hun verhalen moeten lachen en daarop willen reageren.
Een van de werkelijkheid losgezongen sociale kakofonie van interactie dus.
Mezelf uiten was dus niet mijn ding op Facebook. Wat ik daarentegen wél deed, was het pluggen van mijn eigen werk op Facebook. Recensie gescheven? Hier! Evenement georganiseerd? Daar! Opiniestuk geplaatst? Lees! Video gemaakt? Kijk! Dat voelde iets minder pijnlijk om te doen, omdat de rode draad van mijn netwerk was dat ze mij kenden en dus – ik hoop het alvast – in mijn doen en laten geïnteresseerd waren.
Het bleef niettemin schieten met hagel, want hoe dik we samen ook zijn, mijn liefde voor blackmetalplaten of achtergrondartikelen over information overload wordt door weinigen gedeeld. Het moest wel heel gek lopen als ik iets deelde dat mijn netwerk ook inhoudelijk echt leuk vond.
Daarnaast was het een druppel op de gloeiende plaat. Het echte potentieel voor materiaal ligt bij de doelgroep daarvan, en die bereik je niet door informatie ongericht te delen in een ongedefinieerd netwerk van vrienden en familie. Ik hoopte natuurlijk dat het via-via alsnog bij de juiste mensen terecht zou komen, maar het was allemaal erg indirect, en daardoor weinig effectief.
Het enige waar ik Facebook écht interessant voor vond, was het volgen van mensen. Facebook gaf de illusie dat je op de hoogte was van wat je vrienden doen. Welke trends spelen er, wie gaat met wie, waar moet ik vanavond zijn, wat zijn de platen van nu, hoe denken mijn vrienden over de wereld? Daarnaast reageerde ik graag op mensen. Gewoon, laten weten dat we ze deden tof was, vragen stellen, grappen maken, reageren op uitnodigingen, dat werk. Maar heb ik daar Facebook voor nodig? Ik hoop het niet.
En dan nu: de nadelen
Weinig verheffend allemaal dus. Daarentegen waren er wél veel nadelen. Te over zelfs.
Het begon al heel triviaal. Wie laat je toe in je netwerk? Ik hield als regel aan dat ik de ander in het echt moest kennen, dat ik geïnteresseerd was in de ander, en dat ik de dingen die ik deelde ook in het echt met die ander zou delen. Ouders, jeugdvrienden, tantes, collega’s, exen (tenzij buitensporig knap, gewoon, om af en toe de profielfoto’s legitiem te mogen bekijken): nee, nee, nee, nee, nee.
Bijkomende complexiteit: het leven schrijdt voort, mijn sociale netwerk ook, en dus komen en gaan mensen. Eens in de zoveel tijd ging ik dus door mijn vrienden heen en verwijderde ik er naar eer en geweten. Normaal bel en zie je elkaar gewoon steeds minder, maar nu moest er echt een harde “njet” uitgesproken worden: het had wat kunnen worden, maar nu niet meer.
Daarnaast had je ook, en dat was nog veel erger, allemaal prima offline vrienden die op Facebook eigenlijk helemaal niet interessant waren. Schuchtere meisjes die extraverte drama queens bleken. Vriendelijke jongens die online in veel te veel berichten nabij een emotionele crisis leken te zitten.
Of gewone vrienden met gewone kroegverhalen die op Facebook opeens notoire hipsters waren die elk weekend naar de tofste feesten gingen en bij elke uitnodiging zeiden “Nee, dan kan ik niet, dan zit ik in Berlijn/Londen/het Andes-gebergte/een bijeenkomst voor de honderd slimste mensen ter wereld”.
Of, en dat waren de ergste: vriendinnen die moeder werden en zich op Facebook alleen nog uitten via hun kinderen (“Kijk, op een paard! Kijk, onder een paraplu! Kijk, in de kots! Kijk, uitgescheurd!”).
Al die mismatches tussen waarom ik mijn vrienden wil kennen en hoe ze zich laten kennen, die moest ik ook allemaal uit mijn tijdslijn halen. Dat kon in 2012 nog door aan te geven dat ik alleen hun aller-, aller-, allerbelangrijkste updates wilde zien (een optie die inmiddels verwijderd is). Maar ja. Dat deed ik met zo veel mensen, dat ik alsnog álle updates te zien kreeg. Facebook gaat blijkbaar uit van een soort relatieve belangrijkheid, dus als je van níemand íets wilt zien, dan interpreteert Facebook dat als dat je van íedereen álles wilt zien.
En dan die verslaving! Want hoewel het me allemaal echt helemaal niets interesseerde, keek ik toch op automatisme elke zoveel minuten of er nog iets veranderd was op Facebook. Het werd een soort beloning voor, tijdens en na werkzaamheden. Alinea geschreven? Facebook! Website bijgewerkt? Facebook! Afwas gedaan? Facebook! Facebook-tijdslijn uitgelezen? Facebook! (vooral deze laatste loop of infinity was een extreem ergerlijke).
Eenmaal op Facebook aangekomen waren er een aantal prijzen te verdienen. Hoofdprijs: nieuwe vriendschapsverzoeken (plus dertiende maand als het mooie vrouwen betrof). Zilver: nieuwe reacties op mijn artikelen. Brons: updates van mijn favoriete Facebookvrienden.
Het meest belachelijk vond ik privéberichten. Hadden die vrienden me niet gewoon kunnen mailen? Waarom zo omslachtig via dit kanaal? De meest exhibitionistische variant was de vriend-naar-mij-reactie die privé bedoeld was (“Ga je zaterdag mee naar hipsterspot X?”), maar wel publiekelijk zichtbaar was op mijn tijdslijn. Jij doet net alsof je mij iets wilt vertellen, maar ondertussen gebruik je mij om de rest van de wereld je geweldige smaak/ontdekking/overwinning te laten zien. Sociaal misbruik is dat!
Word ik als Michael J Fox?
Toen, een handvol jaar na ermee gestart te zijn, besloot ik de stekker eruit te trekken. Ik liep al lang rond met dat idee, maar een kerkdienst wees me op het belang van rust. Tijd hebben om je te richten op wat echt belangrijk is. God, natuurlijk, dat spreekt voor zich in een kerkdienst, maar er zijn heel veel meer belangrijke dingen om je op te richten.
De krant uitlezen, bijvoorbeeld. Of mijn vrouw. Hobbels niet ontwijken maar juist nemen en zo toch een lastig artikel uitschrijven. Mezelf verplichten na te denken over wat er nog voor leuks en nuttigs te doen is wat niet voor de hand ligt. Wanneer had ik dat voor het laatst gedaan, vakanties niet meegerekend?
Ik ben überhaupt al een jongen die spartaans met informatie omgaat. We hebben al sinds een jaar of drie geen tv meer (tip: die mis je vervolgens ook bijna nooit meer), ik heb geen mobiel internet op mijn telefoon (ik ken mijn eigen informatieverslaving, en zou met data-abonnement nooit meer van mijn scherm loskomen), en ik lees sinds een jaar of wat geen online nieuws meer (het is een sensatie van lang geleden, maar de krant verrast mij elke ochtend met zijn verhalen; ik weet namelijk nog van niets).
Ik ben bovendien bovenmatig geïnteresseerd in de discussie over wat de stormvloed aan informatie met je hersencapaciteit doet, en probeer daarom bewust met informatie om te gaan. Facebook leek daarbij een ideale kandidaat om mijn recept mee te verbeteren.
Maar goed. Toen ging ik nadenken wat dit zou betekenen. Ik woon in het westen, ben hoog opgeleid, begin dertig, actief in het culturele circuit, dus bijna iedereen met wie ik omga zit ook op Facebook. Wat gebeurt er dan eigenlijk als ik daar als enige niet meer besta? Is Facebook niet leidend, of in ieder geval sturend geworden voor wat er in de wereld daarbuiten gebeurt?
Word ik ooit nog weleens uitgenodigd voor een verjaardag? Hoe laat ik mijn vrienden zien waar ik mee bezig ben? Hoe onderhoud ik relaties als ik niet meer aanwezig ben op de ultieme plek waar relaties onderhouden worden? Vervaag ik niet gewoon langzamerhand, als een Michael J Fox in ‘Back to the Future‘, die stukje bij beetje door de tijd wordt ingehaald? Ben ik, omdat ik Facebook? Moet ik me niet gewoon neerleggen bij deze nieuwe realiteit, net zoals bij e-mail, de mobiele telefoon en het internet?
Nee, verdikkeme, nee! Ik vertik het om mee te gaan in de tendens om alle communicatie publiek te bedrijven, online iemand anders te zijn dan offline, en een slaaf te worden van een virtueel platform om het gevoel te houden fysiek verbonden te zijn. Dat moet toch ook anders kunnen?
Maar toen kwamen de consequenties
En dus verwijderde ik op een mooie zondagavond met horten en stoten (zie kader) mijn Facebook-account. Maar goed, dan heb je ook wat:
1. Prachtige discussies
Je weet dat er na je vertrek waanzinnig veel prachtige discussies zijn die totaal onbegrijpelijk zijn geworden. Al je bijdragen zijn er namelijk domweg uitgehaald, waardoor andermans meest geweldige grappen en beledigingen over jou terugslaan op de persoon net voor jou. Ook zijn er, als je veel met één persoon discussieerde, mensen die opeens hele monologen houden en daarbij op magische wijze reageren op punten die nergens terug te vinden zijn.
2. Contactgegevens
Sommige vrienden hebben je contactgegevens niet meer in hun telefoon. Dat kan gebeuren als die mensen hun telefoonboek synchroniseren met Facebook, zodat ze zeker weten dat ze de laatste gegevens over al hun vrienden hebben. Hierbij wordt soms de oorspronkelijke informatie overschreven. Als jij dan je Facebook-account verwijdert, word je in die gevallen ook volledig verwijderd uit telefoons.
Mijn vrouw (voor wie het al tragisch genoeg was dat ze volgens Facebook wél getrouwd is, maar níet met iemand) had bijvoorbeeld opeens mijn nummer niet meer (!). Verbaas je er dus niet over dat je na vertrek van Facebook opeens ook minder vaak gebeld, ge-sms’t en ge-whatsapp’t wordt. Het hoort er allemaal bij.
3. Komende weken
Je hebt echt géén idee meer wat je de komende weken moet gaan doen. Je wordt niet meer uitgenodigd voor verjaardagen, je weet niet meer naar welke dikke feesten je vrienden gaan, alle concertupdates bereiken jou als laatste, en over die spontane afspraak in een koffiebar op zaterdag hoor je pas zes weken later iets. Mijn hoop dat ik belangrijk of gewaardeerd genoeg zou zijn om ook via andere kanalen uitgenodigd te worden, bleek alvast vooral een illusie.
4. Gekke gesprekken
Als je ooit nog gebeld wordt door je vrienden of ze in de kroeg tegen het lijf loopt (tijdens een door hen georganiseerde borrel waar je trouwens niets vanaf wist: je wilde gewoon je sociale isolement gaan verdrinken), verlopen gesprekken voortaan heel gek. In plaats van een begin, midden en eind lijkt elke dialoog ergens halverwege te beginnen. Een gesprek begint bijvoorbeeld met een vriend die een smartphone voor je gezicht laat zweven en dan zegt: “Kijk, dit zijn dus die kunstwerken die ik gemaakt heb.” Wat, kunstwerken? Jij? En waar dan? Waarom eigenlijk? En hoezo copulerende koeien?
“Had je dat niet gelezen? Op Facebook had ik daar toch over verteld?” Bereid je er dus op voor dat je vrienden er de komende maanden nog vanuit gaan dat je op de hoogte bent van alles (kinderen, scheidingen, crematies, weekenden in Berlijn, feesten op geheime locaties, wereldgrappen met schildpadden die op hun rug liggen en alles), en misschien ook wel dat ze een beetje geïrriteerd zijn dat je de afgelopen tijd geen enkele vind-ik-leuk of vriendelijke feedback hebt gegeven. Je zult dus een tijd elk gesprek met een 0-1 achterstand moeten beginnen.
5. Kwaad bloed
Je hebt het nodige aan kwaad bloed gezet. Mensen wilden je namelijk heus wel uitnodigen voor hun verjaardag, zochten ook naar je, maar vonden je niet meer terug tussen hun vrienden. Hun conclusie: jij hebt hen ontvriend! Verrader! Bastaard! Despoot! Als je zo’n vriend vervolgens op volstrekt onverwachte wijze alsnog tegenkomt, zul je echt moeten uitleggen dat het niet aan hem ligt, maar dat je zelf de stekker overal uitgetrokken hebt. Het is namelijk tragisch maar waar: echt níemand heeft door dat je niet meer op Facebook zit.
Ik heb er daarom wel heel even over gedacht om een paar dagen van tevoren te vermelden dat ik zou verdwijnen, maar dat leek me zowel pijnlijk emotioneel als een expliciet bewijs dat ik van Facebook verloren had (ik had de site namelijk dan nog steeds nodig gehad om iets te vertellen). Het alternatief was om de mensen met wie ik het meeste Facebook-contact had per e-mail te informeren over de virtuele verwijdering, maar ook dat leek me prutswerk. Kom op Inge. Je wilt uit het systeem stappen, dan moet je niet via tussenpaden alsnog het onderspit delven.
Epiloog – waar moet ik heen dit weekend?
Ik ben nu goed anderhalf jaar verder, en soms, heel soms, kijk ik over de schouder van mijn vrouw mee naar haar tijdslijn. Zeker na er even uit geweest te zijn valt het me pas echt goed op hoe ongelofelijk onzinnig, absurd en surrealistisch al die contextloze zelfexpressie is. Tegen wie heb je het precies als je zegt “Zo, dat was gisteren echt tof met Marissa en Petra in Rotown! Ouderwets gestapt! Nu wel wat spierpijn ;)”? En wat wil je ermee bereiken?
Zoals gezegd: ik mis dingen. Ik mis discussies over de projecten waar ik bij betrokken ben, ik ben minder goed op de hoogte van hoe het met mijn vrienden gaat, ik weet minder goed waar ik dit weekend moet zijn en ik ben nog steeds vrienden aan het terugwinnen die mij ervan vermoedden óf expres niet meer op hen te reageren óf hen ontvriend te hebben.
Maar daar staat veel tegenover. Heel veel. Het allerbelangrijkste is dat ik voor mijn gevoel mijn vrienden weer ken zoals ik ze kende. Ik spreek veel af (op eigen initiatief, dat wel), e-mail mensen vaker persoonlijk (het neigt soms een beetje naar mijn idyllische jeugd vol penvrienden en -vriendinnen), en hoor op die manier weer mijn vrienden zoals ik ze het liefst hoor: zoals ze zijn.
Daarnaast ben ik wat rustiger over wat er om me heen gebeurt. Zeker in een grote stad kun je constant ergens zijn, en om daar altijd van op de hoogte te zijn doet me geen goed. Ik ga al heel mijn leven gebukt onder de angst iets te missen, terwijl ik datzelfde leven lang al uit ervaring weet dat er in de regel echt niets aan te missen valt. Enige grenzen aan mijn kennis over de buitenwereld pakken daarom prima uit.
Ik ga dus niet meer terug. Jij ook? Het vertrek kost wat littekens op je ziel, maar je komt eruit als een beter mens.
Stoppen voor experts
Stoppen met Facebook, da’s ook technisch gezien nog lang niet makkelijk. Facebook wil namelijk het liefst dat je niet je account verwijdert, maar dat je deze deactiveert. Dat is alleen nogal een halfslachtige methode, want niet al je berichten worden verwijderd, en je kunt nog wel gewoon getagd en uitgenodigd worden.
Oftewel: de gemiddelde leek zal nog gewoon denken dat je er bent. Bij het doorlopen van de deactivatie moet je ook aangeven wat je reden hiervoor is, waarbij enkele opties als volgt zijn: ‘Ik vind Facebook niet nuttig’ en ‘Ik besteed teveel tijd aan Facebook’. Wat dat betreft kent de website zijn gebruikers al aardig.
Het moge duidelijk zijn: een vertrek moet beter kunnen. Gelukkig zijn er stappenplannen om je account voorgoed te verwijderen. Dat gaat daarna nog steeds niet makkelijk (zo vertelt Facebook je met een fikse portie gevoel voor pathos welke van je fantastische vrienden je niet meer kunt bereiken, welke prachtige foto’s je gaat verwijderen, plus dat je weet dat een naamgenoot je zuur verdiende vanity-url kan overnemen), maar met wat hangen, wurgen en mentale overredingstechnieken bereik je het eind.
Zelfs dan ben je er nog niet, want Facebook heeft in al zijn wijsheid besloten dat je daarna deze keuze alsnog binnen veertien dagen kunt terugdraaien door een keer in te loggen. Dat is niet alleen routinematig verleidelijk, maar ook iets wat vrij snel per ongeluk gebeurt omdat je meestal op meerdere computers en via verschillende externe applicaties zoals Spotify ingelogd bent. Ga dus goed met de bezem door je opgeslagen wachtwoorden, browsers en gekoppelde diensten.
Inge Janse (1981) woont op Rotterdam Zuid en werkt als journalist, redacteur en presentator. Op www.uitgewikkeld.net vind je een selectie van zijn werk.
Ge-ni-aal! ik heb het zelf lang zonder Facebook gedaan, omdat ik de ultieme social media wispeltuur ben. Zelfs WhatsApp heb ik een periode laten gaan.
“Ik Facebook/WhatsApp, dus ik ben,” is een citaat wat ik zelfs eerder ook geblogd heb.
Nu heb ik sinds januari weer Facebook, zodat ik mijn wekelijkse blogs kan delen met mijn vrienden. Alleen lezen zij die zelden. Leuker vinden ze de anekdotes over mijn omgevallen wijnglas met rode wijn over mijn nieuwe gebroken-witte dekbedovertrek.
Wat doe ik nog op Facebook?
Is er leven na Facebook? Absoluut! Raak je ‘vrienden’ kwijt? Absoluut. Is het het waard? Ab-so-fucking-lutely.
Maar het online nieuws laat ik niet gaan!
Rock on Inge! Wat een geweldig artikel! Ik ben het helemaal met jou eens dat Facebook draait om helemaal niks. Zelf als marketeer zie ik dat mensen vaak Facebook gebruik voor hun eigen “online-imago” en laten zien hoe goed ze zijn. Facebook berichten zijn dan ook vaker positief waardoor je een heel vertekend beeld krijgt. Onlangs zag ik nog leuke foto’s van een vriendin met haar vriend….een week later hoorde ik toen ik haar “in-real-life” sprak dat het uit was..maar zoiets zet je natuurlijk niet op Facebook!
Houd me op de hoogte van je leuke artikelen!
Ps. Succes met je leven zonder Facebook 😉
Wouter, bedankt voor de complimenten. Ik hou me groot en heb nog een restpartij prozac weten te regelen. Ik red het wel.
PS Chanel: veel zout. En goed wassen. Dat helpt.
Ik vind Facebook een sociale omgeving waar je heel veel onzin moet wegfilteren en zorgen dat je de interessante onderwerpen laat staan. (Je zou zeggen dat je bijna met marketing werkt?) Door middel van vrienden als favorieten in te zetten en te zorgen dat je de meeste Facebook-games-meldingen uitzet (Bubble witch, alles met het woordje farm erin en natuurlijk candy crush), en geen vind-ik-leuks uitdelen aan pagina`s (dit zorgt er weer voor dat je meldingen van die pagina`s ontvangt). Dan is Facebook nog te managen.
Voor Whatsapp kan ik alleen maar aanraden om nieuwe berichten niet altijd te willen lezen. Je bent de baas over Whatsapp en bepaald zelf wanneer je daar tijd voor wilt maken. Niet andersom. Als iemand je echt iets wilt vertellen dan belt diegene wel.
Interessante post!
In de verslaving die je beschrijft kan ik mijn vroegere ik helemaal terug vinden.
Zelf heb ik ook een keer geprobeerd om te minderen met facebook (stoppen was te ingrijpend voor mij en zou met te veel moeite met zich meebrengen gokte ik) door de app te verwijderen. Wanneer je dat doet besef je pas hoe vaak je wel niet onbewust de app aan probeert te zetten. En het mooie is dat je niet veel mist wanneer je ‘maar’ 1x per dag kijkt ipv elk uur.
Facebook helemaal verwijderen heeft in mijn ogen te veel haken en ogen. Toekomstig werkgevers checken altijd je profiel en het is en blijft toch een vorm van je netwerk in de gaten houden. Je blijft op een meer persoonlijke (doch zeer vage) manier betrokken.
Facebook staat inmiddels weer op mijn telefoon, maar gelukkig heeft het experiment wel iets opgeleverd.. ik druk nu vele malen minder op het blauwe app icoontje.
Ik wacht op de innovatie binnen Facebook die enkel de voor mij nuttige informatie laat zien.. iets wat waarschijnlijk nog lang niet gaat komen.
Boeiend, van die mensen die “stoppen met Facebook” en dat een hele prestatie van zichzelf vinden – en dat dan uiteraard ook heel trots beschrijven op internet. Zodat anderen het weer via social media kunnen delen. Het narcisme is er, met andere woorden, niet minder om.
Gelukkig zijn er ook nog mensen die helemaal niet meedoen aan de socialemediagekte.
Laat mij de laatste zijn om te ontkennen dat ik narcistisch ben (hoewel dat DSM-V-technisch nogal een zware indicatie is, maar goed, het is een metafoor, neem ik aan).
Dat was ook niet mijn punt: het gaat erom dat ik Facebook een vervelende manier vind om relaties mee aan te gaan en te onderhouden. Ik vind Twitter en LinkedIn bijvoorbeeld wél waardevolle netwerken.
To each its own, drdenker 🙂
Niet om het één of ander (nouja, eigenlijk wel), maar als ik dan lees hoe je Facebook zelf gebruikte, dan kun je toch ook niet verwachten dat het enorm veel toevoegt in je leven?
Als je nou zelf eens was begonnen met écht privédingen delen, zoals je dat doet met vrienden, dan kom je al een heel eind verder. En dat gezegd hebbende bedoel ik ook echt de good, the bad and the ugly stuff.
Ik doe dat regelmatig zelf wel en het laat meestal uitstekend zien wie er mijn vrienden zijn om mij als persoon en wie er alleen maar op zitten om hun netwerk een beetje op peil te houden.
Neemt niet weg dat het ook bij mij voor 50% een beetje een zooitje is maar hallo zeg, je bent toch zeker oud en wijs genoeg om A: te bepalen hóe je FB wilt gebruiken, en B: wie je daarom dus wel of niet toelaat op datzelfde FB en C: dan ook genoegen te nemen met de mogelijke oppervlakkigheid die ontstaat als je het niet gebruikt om mensen een inkijkje in je privéleven te geven. “netwerken” of wat ervoor doorgaat is iets anders dan vriendschappen onderhouden, simpel zat.
Dus nouja, gefeliciteerd met je verwijdering…hoop dat je je rust gevonden hebt..
Met name deze is erg herkenbaar en nét zo verslavend als roken: Het werd een soort beloning voor, tijdens en na werkzaamheden. Alinea geschreven? Facebook! Website bijgewerkt? Facebook! Afwas gedaan? Facebook! Facebook-tijdslijn uitgelezen? Facebook! (vooral deze laatste loop of infinity was een extreem ergerlijke).
Daar probeer ik nog iets op te vinden. Helaas heb ik niet de wilskracht/discipline om mijn telefoon gewoon drie uur weg te leggen of even tussen twee klusjes niet Chrome te open en Fa[enter] in de adresbalk te typen…
Vermakelijk stukje wat lekker weg leest. Wat echter voor mij als centraal thema terugkomt is angst! Het continue bang zijn voor danwel het verliezen van vrienden, danwel het verliezen van jezelf aan het continu lezen van je tijdlijn.
In mijn optiek is Facebook een tool. De eerste keer dat je met een klopboor machine werkt, heb je ook een gezond respect voor deze tool, wellicht wel een stukje angst voor de herrie en trillingen die het kreng veroorzaakt.
Als je echter dagelijks een klopboor gebruikt zonder enige gehoorbescherming, zal je op de langere duur doof worden. Enige vorm van zelfbescherming bij het gebruiken van tools is dus pure noodzaak. Zo ook met Facebook. Verslavingen zitten in een klein hoekje. Hoedt jezelf daarvoor, maar zet Facebook niet neer als de grote boosdoener, het is je gebrek aan dicipline of zelfbeschermende instincten die het tot een gevaar maken!
Mooi geschreven! Ik ben al een jaar van Facebook en mis het geen seconde! Geen echte vriend erdoor kwijtgeraakt en uitnodigingen voor feestjes krijg ik gewoon via Whatsapp. Nog een voordeel: exen of vriendschappen die het niet meer waard zijn kun je dan ook echt loslaten. Ik vind het heerlijk zonder Facebook.
Grappig toch, die behoefte om met iedereen te delen dat je met facebook stopt. Ik zal je foto’s met borden voedsel (‘Heerlijk gegeten bij…’) missen.
Waarom zou over het verlaten van FB een artikel geschreven worden als verantwoording van die keuze? Ik vind dat bijzonder.
Hebt u ooit een artikel gelezen dat iemand niet meer naar de AlbertHeijn gaat en op een andere manier zijn boodschappen regelt? Of dat iemand stopt met spijkerbroeken dragen of er juist aan begint?
Is het verschil misschien dat er op het verlaten van Facebook een taboe rust en op die andere topics niet?
ps. ik heb FB overigens zelf nooit gebruikt omdat ik bovenstaande argumenten van te voren al aanvoelde en totaal niet van die onnozele zelfexpressie houd.
Goede vraag. Ik heb dit verhaal geschreven omdat ik merkte dat de omgang en het stoppen met Facebook impact hadden op mijn leven. Ik hoorde bovendien van veel mensen om me heen dat zij een haat-liefdeverhouding met Facebook hebben, vaak overwegen om te stoppen, maar dat lastig vinden. Voor hen is dit artikel bedoeld.
Ik denk dat er ook mensen zijn die artikelen hebben geschreven over hoe je de overstap kunt maken van supermarkten naar de lokale biowinkel. Of hoe je kinderarbeidkleren goed en goedkoop kunt vervangen door eerlijk geproduceerde kleding. Als iets moeite kost en impact heeft, dan zal erover geschreven zijn.
Hoop ik.
Er bestaan FB-pagina’s over stoppen met roken. Mar nu maak ik het misschien te complex.
Inspirererend verhaal en leuk geschreven. Je maakt me wel enthousiast om ook te ‘stoppen’.
Ik zeg doen, Patrick 😉
Facebook is niks anders dan de spioneren site van de overheid
Het klinkt allemaal leuk gratis onder het mom sociaal onder tussen wordt je via Facebook met alles gelinkt
Hoe naïef zijn die domme Nederlanders
Bovendien help je een persoon om maar rijker en rijker te worden
Mensen die op Facebook zitten zijn verschrikkelijk dom
Echt geweldig dit artikel ! En ook zeker herkenbaar.
Ook wel ironisch dat onderaan het artikel, de knop om dit te delen op Facebook nog steeds beschikbaar is.
Ik heb zelf deze week nog een discussie gehad met mijn vriend (ik geen Facebook, hij en zijn vrienden wel). We wonen niet samen, en ook nog niet echt bij elkaar in de buurt. Wat bleek, ik had de afgelopen tijd enorm veel feestjes en leuke uitjes gemist. Zijn simpele antwoord was: ”Ja, dat komt omdat je niet meer op Facebook zit”. Blijkbaar denken mensen dan niet meer aan mij…
Nog steeds ben ik blij met mijn keuze om niet op Facebook te zitten. Mijn tijd wordt tegenwoordig nuttiger besteed !
@Bo: nog ironischer is dan, dat het artikel 700 (!!) keer gedeeld is op Facebook. 🙂
Mooi stuk, ik ben wel vaak op facebook , door lichamelijke problemen is het wel een uitkomst en kan er gedichten, muziek en natuurfoto’s delen, het is maar net hoe je het gebruikt..
En als ge nu in het échte leven geen 100, 500 of 5000 vrienden hebt maar eigenlijk slechts twee deeltijdse ofzo wie gaat er dan naar u ‘luisteren’, wie gaat dan nog weten dat ge leeft, van wie gaat ge dan nog een complimentje op uw foto of uw kapsel krijgen, hoe gaat ge nog te weten komen komen dat er ergens een feestje zal zijn / is geweest waar ge toch niet naar toe zult gaan / zijt geweest ? Beseft ge wel hoe aanmatigend uw column kan geïnterpreteerd worden ? Niet erg hoor, het is u gegund, ook al moet ge nu zelf al uw vrienden contacteren om naar al die geweldige parties, concerten, etc. te gaan. Ja, ik ben zielig.
Ik heb nog nooit facebook gehad en ook nooit de behoefte gehad, ook wel werd het bedrijfsmatig mij aangeraden. [zzp]
noch heb ik whatsapp. Geen eens een smartphone.
Waar mijn vriendin de hele dag met haar phone bezig is, zit ik een avond lang t maandblad ‘de helling’ te lezen, diep weggedoken in mijn bank.
Minder uitnodigingen? nee. Minder opdrachten? nee die bewering is ook nog nooit gestaafd. Direct contact in je netwerk is veel effectiever. Dus gewoon bellen en lunchen, netwerkbijeenkomsten volgen. Zonder FB en Apps word je gedwongen fysiek contact te onderhouden, en laat dat nu door mensen meer gewaardeerd te worden dan updates en likes.
Grappig,
Ik heb net mijn account ook opgezegt en kreeg de volgende dag alweer een mail van “welkom terug op facebook”, schijnbaar dankzij de app op mijn telefoon.
Ik heb besloten het te verwijderen omdat ik er alleen maar aan het “hangen” was. zette er zelf eigenlijk nooit wat op en reageerde ook nergens op. Ik heb al eerder op het punt gestaan er mee te kappen maar een bevriend iemand raadde me het aan om het te blijven gebruiken omdat het handig is om te netwerken met andere muzikanten en bands, dat laatste is idd wel het geval, facebook is een handig medium als je muzikanten zoekt of je bandje wilt promoten. Gelukkig zijn er nog 4 bandmembers over die wel facebook hebben dus die kunnen lekker netwerken daarin. Ik heb gewoon niet zoveel trek meer om met mijn hele leven op internet te staan, ook heb ik gemerkt dat het me geen bal meer interesseert wat al die mensen(waar ik de meeste toch niet van ken) op hun werk of vrije tijd doen.
Ik had een paar jaar geleden een Facebookaccount aangemaakt om foto’s van mijn kleinkind te kunnen bekijken.
Uit nieuwsgierigheid keek ik ook een paar keer naar de accounts van vrienden en kennissen.
Ik ontdekte soms dat mensen die ik nog maar net “in real life” had ontmoet, “bevriend” waren met kennissen van mij. Dit was voor mij soms ontnuchterend, daar het al meteen een “stempel” drukte op mijn nieuwe kennissen en ik hen niet meer onbevooroordeeld en onbevangen kon tegemoet treden nu ik al meteen wist met wie ze “bevriend” waren…
In hoeverre ze écht “bevriend” waren laat ik in het midden… Ik hoorde onlangs een vrouw zeggen dat ze aangesproken werd door een andere vrouw die haar zei : “herken je me dan niet, we zijn bevriend op Facebook”… in het echte leven hadden deze twee vrouwen elkaar nog nooit ontmoet.
En dan zie ik, wanneer ik inlog op Facebook, dat sommigen meer dan 1000 vrienden hebben… wat een onzin. Dat zijn dan vaak mensen die in het echte leven zo eenzaam zijn als wat!
Wat mij bijzonder stoort is dat men zomaar te weten kan komen met wie anderen “bevriend” zijn. En dat mensen zomaar heel hun privéleven te grabbel gooien op dit medium.
Ik vind dat dit getuigt van weinig intelligentie… de informatie die je op Facebook zet, ook al lijkt ze onschuldig, kan heel wat over jezelf aan het licht brengen en in de “verkeerde” handen terechtkomen.
Nog iets : er worden nogal wat leugens verspreid via Facebook, ik heb het over onjuiste leeftijd, onjuist beroep (vaak het geval bij werkzoekenden en invaliden) om zichzelf “beter” voor te doen dan men is… en misschien een lief aan de haak te slaan op die manier…
Volgens mij gebruiken mensen Facebook om een leegte op te vullen, ze creëren voor zichzelf de illusie dat ze niet alleen zijn.
Wat ook raar is : onlangs verwijderde ik mijn Facebook-profiel en een paar weken later bleek het nog steeds te bestaan, toen ik op een link klikte ontdekte ik dat. Toeval of niet?
Ik heb het nogmaals verwijderd en vraag me af of het nu écht verwijderd is…
Mooi stuk! Ik heb mijn account al eens eerder verwijderd maar ben toch weer overstag gegaan. Oud klasgenoten die kinderen krijgen, een huis kopen, een geweldige baan hebben, nou nou nou, leuk hoor! Inderdaad, ik ben cynisch. Ik vergelijk mijn ‘geluk’ met dat van anderen, mensen die ik nauwelijks ken, en krijg er nog vervelende gevoelens van ook. Het wordt tijd om mijn account weer te verwijderen!
goede avond hr ik wil facebook stopzetten verwijderen hoe doet dat gr elmarsteenbergen
Geweldig artikel! Ik ben zelf nu anderhalf jaar geleden gestopt met Facebook. De eerste 2 maanden had ik letterlijk het gevoel alsof ik er ‘niet meer was’, ik vond dat vrij extreem. Ik wist minder van mijn vrienden dan voorheen en was niet meer actueel over alle ditjes en datjes. Ook heb ik een aantal internationale contacten die ik weliswaar niet echt sprak, maar wat ik wel leuk vond om te volgen. Uiteindelijk wist iedereen dat ik geen Facebook meer had, waardoor mensen mij meer gingen whatsappen. Ik weet geen onnodige details meer en ik bepaal zelf welke informatie ik op een dag wil ontvangen, dat vind ik heerlijk! Soms heb ik geen zin in bepaalde mensen, maar dan nog kwam ik ze tegen op Facebook en irriteerde ik me aan ze. Of mensen die ik ‘offline’ leuk vond, maar door hun irritante Facebook berichten hen niet meer leuk vond (haar posts: ‘ zo lekker op de bank tv kijken met me schatje, morgen lekker werken, morgenavond lekker sushi eten, overmorgen lekker naar me schoonouders bbqen en daarna gewoon weer werken, pfff’) Eerlijk? Ik mis het soms nog steeds, ik krijg nog steeds de drang om de wereld te laten zien hoe leuk mijn leven is. Dat gevoel wanneer je enthousiast op je Facebook je mooie reisfoto’s wil laten zien aan ‘iedereen’. Wat doe ik ermee? Ik bel iemand of spreek af! Of ik ga lekker lezen of internetten, waarbij ik zelf bepaal wat ik opzoek en wil lezen!
Wat een fantastisch leuk geschreven artikel! en ook zo to the point! Het was deceerste hitvdie ik kreeg toen ik googlede: stoppen met facebook (waarbij ik onwillekeurig ook dacht: hoe stop je eigenlijk met google? Of, met internet?)
Ik stop een dezer dagen en het feit alleen al dat ik dit zo opschrijf vind ik zo absurd en iets fundamenteels zeggen over onze tijdgeest, dat ik daar maar eens over ga nadenken.
Bedankt.
Bedankt voor alle mooie reacties! Grappig om te zien in de laatste reactie dat dit artikel een toevluchtsoord is geworden voor mensen die willen stoppen met Facebook. Ik zeg doen.
Nick, 100% herkenning aan de deze kant bij je verhaal, inclusief het ‘kon ik maar ergens laten zien waar ik mee bezig ben’. En inderdaad: de kroeg is daar een ideale oplossing voor 🙂
Ben nu een maand gestopt met Facebook. Wat een bevrijding. Werd inderdaad een verslaving terwijl ik de meeste berichten of foto’s niet eens interessant vond. Heel gek, maar voelde me wel weer sociaal gedwongen om de niet-interessante posts van echte bekenden/ vrienden te liken. Kon me enorm ergeren aan taalfouten. Schaamteloos wat ik voorbij heb zien komen (de ergste vind ik de foute vervoegingen van werkwoorden en ‘me’ waar ‘mijn’ hoort te staan). Ben echt blij dat ik van die ‘opfacebookkijkverslaving’ af ben en dat ik me niet meer hoef te ergeren aan taalfouten :D…..
Beste Inge
Deze morgen was de maat vol: nog maar eens de één of andere kwetsende opmerking lezen tegenover anderen waar ik me helemaal niet in kan vinden. Het valt me dan altijd zwaar om er niet op te antwoorden want ja: als je ergens een gevoel bij hebt, dan moet je erop reageren, nietwaar? Het lijkt een tweede natuur geworden te zijn.
Terwijl “negeren” van zulke mensen vaak nog de beste optie is, maar op Facebook zitten er zooooooooooveeeeeeeeel van die mensen en opinies dat het haast onmogelijk is om er niets mee te doen.
Maar toch: ik ben het beu. Beu om verslaafd te zijn – want dat is het uiteindelijk ook – en beu om mijn tijd te verdoen aan Facebook waarbij ik eigenlijk zou kunnen lezen en mijn blogje aanvullen over jeugdboeken of zou kunnen breien of… met vrienden afspreken.
En toch had ik gigantisch veel schrik om het te doen: mijzelf “ontfacen” want het heeft uiteindelijk ook wel wat voordelen zoals jobs vinden.
Maar daar bestaan weer andere kanalen voor.
Ik geef het op en zal zeker en vast moeten ontwennen. MIJN GOD: m’n haar gaat nu al rechtstaan als ik erop denk. Dus ging ik googelen en kwam ik op dit artikel.
Fantastisch… er zijn nog mensen zonder Facebook en… die leven zelfs nog!
Wel, bij deze ga ik gedeeltelijk virtueel dood: ik ontface mezelf vandaag!
Voor wie een lotgenotengroep wil opstarten: wees welkom.
Stuur me maar een mailtje. Of een postkaart. 🙂
Hahahaha! Wat een prachtige reactie! En niet bang zijn hoor: ik ben freelancer en heb er – bij mijn weten – nog nooit last van gehad dat ik geen Facebook heb (afgezien van een 0-vrienden-account voor het beheer van een aantal social media-campagnes voor werkgevers). Nu is elke situatie uniek, maar zoals met veel dingen in het leven is de angst groter dan de realiteit.
Ik heb een zakelijke lening gekregen van lening Sluier van 50.000 USD en ze was waarheidsgetrouw en trouw, ik geloof dat ze je kan helpen bij het aanvragen van een lening om contact met haar op te nemen op Revsist.kate1@gmail.com
Kerstleningen nodig
Ik heb een zakelijke lening gekregen van lening Sluier van 50.000 USD en ze was waarheidsgetrouw en trouw, ik geloof dat ze je kan helpen bij het aanvragen van een lening om contact met haar op te nemen op Revsist.kate1@gmail.com
Kerstleningen nodig
Ik heb een zakelijke lening gekregen van lening Sluier van 50.000 USD en ze was waarheidsgetrouw en trouw, ik geloof dat ze je kan helpen bij het aanvragen van een lening om contact met haar op te nemen op Revsist.kate1 at gmail.com
Kerstleningen nodig
Wil je een WhatsApp-account hacken inclusief covers van 6 maanden geleden, afbeeldingen en verwijderde berichten en het zal op afstand worden gehackt zonder de doelkennis, neem dan contact op met een geniale hacker voor dat op EAZLIFE98@GMAIL.COM je kunt ook contact met hem opnemen voor het wissen van strafregisters, het verhogen van credit scores, het veranderen van schoolcijfers en het hacken van andere sociale media-accounts zoals Facebook, Snapchat, instagram, Twitter, e-mails, sms-berichten, etc. goodluck
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!