Is video ideaal voor het aansporen tot politiek gedrag?

En doet het dat beter dan een geschreven bericht?

De helft van de Amerikanen – inclusief president Donald Trump – vergaart het nieuws enkel via video’s. De vraag is echter of video’s geschikt zijn om mensen emotioneel en politiek te bewegen. Emoties, in het bijzonder woede en angst, spelen een essentiële rol in framing, aangezien emoties een krachtige katalysator zijn voor politieke acties.

Dit artikel is gebaseerd op de bachelorscriptie van Johanna Bödenauer, student Communicatiewetenschap aan de Universiteit van Amsterdam en de winnaar van de SWOCC blog wedstrijd, en verscheen eerder op SWOCC.nl.

Video’s lijken de ideale manier om emoties uit te lokken, en zo aan te sporen tot politiek gedrag. Maar als je het effect van video’s op politieke gedragsintenties vergelijkt met het effect van artikelen, zijn video’s dan wel zo effectief? En hebben negatieve emoties invloed op de relatie tussen het medium en het vermogen om politieke gedragsintenties te beïnvloeden?

Emoties

Zowel angst als boosheid blijken politieke gedragsintenties te stimuleren – variërend van het tekenen van een petitie (lage mate van betrokkenheid) tot het deelnemen aan een protest (hoge mate van betrokkenheid). Emoties kunnen enorm mobiliserend werken, maar wat is het meest effectief in het benutten van emoties: video’s of oude vertrouwde nieuwsartikelen?

“Zowel angst als boosheid blijken politieke gedragsintenties te stimuleren”

Vanuit de aanname dat mensen zich meer aangetrokken voelen tot bewegende dan tot stilstaande stimuli en dat video’s een unieke weerspiegeling zijn van de werkelijkheid, is de verwachting dat reacties op bewegende beelden sterker zijn dan op niet bewegende beelden.

Het onderzoek

Om te onderzoeken of video’s verschillen van artikelen in hun vermogen om politieke gedragsintenties te beïnvloeden, en of negatieve emoties deze relatie kunnen beïnvloeden, werd een experiment uitgevoerd onder 125 deelnemers. De deelnemers werden blootgesteld aan twee verschillende conflicten – de één rapporteerde over de Rohingya crisis in Myanmar en de ander over geweld in de Dominicaanse Republiek Congo. Beide conflicten betreffen human-interest verhalen, specifiek gezien vanuit kinderen.

Deelnemers kregen ofwel een video over het conflict (afkomstig van Aljazeera rapporten) te zien, ofwel een nieuwsartikel over het conflict (opgesteld aan de hand van de content uit de video en begeleid door een afbeelding uit de video). Na het zien van de video of het lezen van het nieuwsartikel werden de emoties en de politieke gedragsintenties van de deelnemers gemeten.

“Video’s overtreffen nieuwsartikelen niet als het gaat om emotionele reactiviteit”

Net als een onlangs verschenen studie wijst het onderzoek uit dat video’s nieuwsartikelen niet overtreffen als het gaat om emotionele reactiviteit en het beïnvloeden van politieke gedragsintenties. Daarnaast blijkt dat angst, eerder dan boosheid, sterk mobiliserend kan werken in bepaalde contexten.

Wat betekent dit voor jou?

De vraag is natuurlijk altijd of het wel ethisch is om vanuit strategisch perspectief te targeten op emotie, zeker wanneer het vanuit een winstoogmerk wordt gedaan. Voor non-profit organisaties kunnen de uitkomsten hulp bieden. Zo zou om de steun te vergroten voor een campagne kunnen worden getarget op angst. Angst is namelijk gerelateerd aan gedragsintenties. Maar dit zou enkel ingezet moeten worden om gedragingen met ‘hoge betrokkenheid’ – zoals vrijwilligerswerk – te stimuleren. Er blijkt namelijk geen effect te zijn voor gedragingen met ‘lage betrokkenheid’, zoals het ondertekenen van petities.

“Voor non-profit organisaties kunnen de uitkomsten hulp bieden”

Nieuwsproducenten kiezen hoe en met welk medium zij wereldwijde events framen. In het huidige tijdperk van nepnieuws en infotainment, bestaat er voor journalisten een grotere uitdaging om aan de eisen van de 24-uur nieuwscyclus te voldoen met respectabele verslaglegging. Ook al is het verleidelijk nieuws via met emoties beladen video’s uit te zenden in plaats van geschreven rapportages, onderzoek wijst uit dat je hiermee het publiek geen dienst bewijst. Hiermee wordt niet bedoeld dat video’s helemaal weggelaten moeten worden, maar dat ze de nieuwsartikelen niet overstijgen in het vermogen om mensen te bewegen – zowel emotioneel als politiek gezien. Het negeren van de kracht van nieuwsartikelen zou een presidentiële fout zijn – in het Trumpiaans; “de dood van nieuwsartikelen is enkel en alleen nepnieuws”.

De bevindingen van Johanna sluiten aan op de bevindingen van een recent verschenen onderzoek van Powell, Boomgaarden, De Swert & de Vreese getiteld ‘Video Killed the News Article? Comparing Multimodal Framing Effects in News Videos and Articles.’ Dit artikel verscheen in Journal of Broadcasting & Electronic Media (2018), 62(4), 578-596. Je vindt het artikel hier (betaald).