Hoe SXSW de mega-proeftuin werd voor e-steps

“One small step for man…”

Als je nu in één keer zowel je technologie, je businessmodel, als ook de maatschappelijke acceptatie kunt testen én potentieel een internationaal publiek van first movers en tech-evangelisten kunt bereiken, dan moet je dat natuurlijk meteen doen. Vandaar dat dit jaar rond de grote tech-conferentie SXSW in Austin (meer dan vierhonderdduizend bezoekers), van de ene dag op de andere, maar liefst achtduizend elektrische scooters in één keer werden losgelaten in de binnenstad. De e-step als strooigoed.

Micro-mobility en de last mile

Wetgeving en tech-innovatie staan vaak op gespannen voet met elkaar. Of liever gezegd: de wetgeving loopt doorgaans hopeloos achter op de innovatie. We zien het bij social media en de verspreiding van fake news, bij genetische manipulatie, bij dataverzameling en privacy, bij zelfrijdende auto’s, bij het aanbieden en delen van video’s en muziek, et cetera et cetera. De lijst is eindeloos. Wetgeving aanpassen is zeker niet eenvoudig als het gaat om internationale ontwikkelingen en internationaal opererende spelers.

Neem nu mobiliteit in de stad. De afgelopen jaren hebben we met de nodige strijd en irritatie de doorbraak gezien van taxi-platformen als Uber en Lyft, en inmiddels lijkt dat model zijn plek gevonden te hebben. De volgende ronde is die van de shared bikes, e-bikes en e-steps. We zien er in Nederland nog heel weinig van, omdat onze regelgeving op dit gebied heel restrictief is. Er mag eigenlijk heel weinig. Segway’s, Hoverbords en e-steps mogen gewoon niet de openbare weg op. En wordt er eens een nieuw vervoermiddel toegelaten, zoals de Stint, dan wordt met terugwerkende kracht aangetoond dat dat een slecht idee was.

Experimenten

Op veel andere plaatsen, wereldwijd, wordt echter wel degelijk geëxperimenteerd met e-steps als serieus alternatief voor ’the last mile’ in stedelijke gebieden. Soms zijn de experimenten echt gereguleerd, zoals in San Francisco waar op dit moment een pilot loopt met 1.250 e-steps. En soms gebeurt het gewoon, zoals het afgelopen jaar in Parijs.

“De ultieme beta-test, sampling in zijn puurste vorm”

Maar als je nu in één keer zowel je technologie, je businessmodel, als ook de maatschappelijke acceptatie kunt testen én potentieel een internationaal publiek van first movers en tech-evangelisten kunt bereiken, dan moet je dat natuurlijk meteen doen. Vandaar dat dit jaar rond de grote tech-conferentie SXSW, van de ene dag op de andere, achtduizend elektrische scooters in één keer werden losgelaten in de binnenstad van Austin.

De ultieme beta-test. Sampling in zijn puurste vorm. Hoe goed werkt het allemaal? Hoe goed vullen ze andere transportvormen aan? Hoe gaan ze om met druk voetgangersverkeer en wat zijn de bijeffecten?

In januari had ik in Auckland al eens enthousiast gebruik gemaakt van zulke scooters, maar dat was één merk (Lime) en misschien in totaal zo’n achthonderd steps. In Austin lag het iets anders: maar liefst vijf bedrijven hadden elke step naar Austin meegenomen, die ze maar hadden kunnen vinden. In totaal zo’n achtduizend stuks! En dan maar concurreren.

Concurrentie

Maar concurreren op wat? Want de steps zelf zijn nagenoeg identiek. Start-ups als Bird, Spin en Lime, tegenover de gevestigde bedrijven Lyft en Jump (Uber), concurreerden deels op prijs (Uber, Bird en Lime hadden geen starttarief, waar de andere bedrijven een dollar vroegen). Vervolgens betaalde je bij allemaal 0,15 dollar per minuut. Daarnaast werd geconcurreerd op beschikbaarheid van voldoende steps met een nog redelijk gevulde accu, en deels op connectiviteit.

“Er werd geconcurreerd op beschikbaarheid en deels op connectiviteit”

Soms moest je wel steps van drie verschillende merken scannen voor je er een had die goed werkte. De apps werkten overigens wel allemaal erg goed, met heldere kaartjes waarop elke beschikbare step stond aangegeven.

Gemeente

Richting de gemeente valt wellicht beter te concurreren, en dan met name op het gebied van de logistiek. Het is namelijk een voortdurende uitdaging: het oprapen en verzamelen van steps op de gekste plaatsen waar ze zijn neergegooid. Vervolgens moeten ze weer opgeladen worden en op een mooie plek teruggezet worden. Werkzaamheden die niet door vaste medewerkers worden uitgevoerd, maar volgens het beproefde Uber-model, weer door ‘freelancers’ die wat bij willen verdienen. Bedrijven die dit goed deden hadden hun steps vaker rechtop staan en minder verspreid liggen over de stoep en in struiken. Belangrijk voor een gemeentebestuur, lijkt mij.

Ondanks de chaotische taferelen op menig straathoek, het rommelige straatbeeld en de ronduit levensgevaarlijke verkeerssituaties (door heel veel steps met heel veel onervaren bestuurders) was de aanwezigheid van zoveel steps toch een uitkomst voor een conferentie als SXSW, met talrijke locaties verspreid over de stad. En, eerlijk is eerlijk, het was ook gewoon erg leuk!

Giant leap for mankind?

Het is dus zeker een vervoersoplossing met potentie, maar het vraagt wel degelijk om strakke regulering. Ik kan me goed voorstellen dat ze er in Amsterdam niet heel enthousiast over zullen worden. Los van het feit dat die kleine wieltjes niet ideaal zijn voor kinderkopjes en grachtenbruggetjes, is het vooral de combinatie van de relatief hoge snelheid, de onduidelijkheid van stoep of weg, de aanwezigheid van veel mensen op straat én de vaak onervaren step-bestuurders een recept voor veel ellende en ongelukken.

“Ik kan me goed voorstellen dat ze er in Amsterdam niet heel enthousiast over zullen worden”

Ofschoon er ontegenzeggelijk veel voordelen aan de shared e-bikes zitten, is de directe toekomst nog hoogst onzeker. Afgelopen week werd bijvoorbeeld bekend dat ze in Parijs inmiddels ook de nadelen meer dan zat zijn en maatregelen gaan nemen (boetes, belastingen et cetera). En in Auckland zijn de steps vanwege allerlei technische gebreken weer teruggeroepen. Net als in Zwitserland…

Kortom: one step forward, two steps back.