SXSW #5: niet bang zijn voor robots en wanneer AI een slecht idee is

Het zit erop. Of toch niet? SXSW is wat diffuus dit jaar. Interactive, Music en Film lopen in elkaar over. Ja, Interactive is nu afgelopen, maar nee, ook weer niet. Want natuurlijk zijn er in muziek en in film elementen die prima bij interactive zouden passen. Want digitaal is overal.

Nog even samenvattend waarom SXSW voor mij onveranderlijk waardevol blijft.

• Het is een jaarlijks ijkmoment. Wat zijn de tech trends die spelen? Hoe gaan die een rol spelen? Wat betekent dat in de praktijk?
• Het is een jaarlijks leermoment. Vijf dagen met gelijkgestemden praten, brainstormen, discussiëren, leren.
• Het een jaarlijks feestje. Want interactive, music en film zijn een prachtige combinatie, samen met lekker weer en goede horeca.

Grumpy Old Men

Niet angstig doen over robots

Door Michiel Buitelaar

Ik ben naar twee sessies over robots geweest, mede omdat ik te lui was om naar een andere zaal te gaan en mij weer in een rij te begeven. Dit waren de sessies ‘From one robot to many’ en ‘The robots are coming’.

De eerste die ging over Cozmo, een speelgoedrobot van enige kwaliteit. Die kan je ‘intelligent’ noemen, hij bevat ruim een miljoen regels code, heeft vele sensoren, 360 onderdelen en ‘zicht’. De Cozmo komt met een uitgebreide software development kit (SDK) waarin bijvoorbeeld functies zitten als ‘herken gezicht’. Daarmee was het een 9-jarige gelukt een Cozmo te programmeren zodat die bij de binnenkomst van haar moeder (herkend gezicht) een bepaald deuntje afspeelde. Dat werk.

Belangrijker nog, er zijn inmiddels verschillende SDK’s gemaakt voor de Cozmo, en die worden uitgebreid. Het is een soort van open-sourcerobot, waar hobbyïsten, onderwijzers en researchers mee klussen en dingen aan toevoegen. Het is een evoluerend platform. Ik vond het imposant. En het kost ongeveer niks. Check maar eens op YouTube.

De andere sessie over robots was niet praktisch, maar een brede historische schets van de ‘technological displacement’ die al duizenden jaren gebeurt. Steeds weer wordt menselijke arbeid vervangen door machines. De spreker, Math Rendall van OTTO, wierp de vraag op: is de huidige golf van automatisering, die van robots en AI, echt anders dan die vorige golven – weefmachine, auto etc. – of ‘gewoon’ een nieuwe verschijning van een terugkerend patroon?

Is er niks aan de hand? Gaat deze golf ook gewoon geabsorbeerd worden (dat wil zeggen: werk gaat verloren, maar er komt nieuw werk voor in de plaats) of is dit echt een breuk, en gaan er dingen verloren die niet vervangen worden?

By the way, dit is ook de hoofdvraag van het fraaie boek ‘The second machine age’ van McAfee en Brynjolfsson, wat ik warm aanraad. Rendall vatte het samen als: ben je optimist of pessimist? Hij gaf geen antwoord, hij pretendeerde ook niet meer dan vragen en overwegingen aan te reiken. Dat deed hij prima, het was onderhoudend, prikkelend en fact-based. Met erg goede sheets, waarvan ik er enkele heb (gefotografeerd), maar die passen hier niet. Ik hoop dat zijn presentatie publiek wordt.

(Ik herhaal hier wat me vanochtend tijdens het ontbijt te binnen schoot: men zou van alle presentaties bij SXSW alle sheets moeten fotograferen en die moeten delen, ergens online. Dat zou voor iedereen handig zijn. De organisatie en de sprekers hier stellen vrijwel niks ter beschikking. Er wordt wel heel veel geschreven en getweet, maar een samenhangende verzameling sheets – die is er nog niet. Ik ben oud en lui: wil iemand dit svp even oppakken?)

Ik ga Rendalls cijfers hier niet herhalen. Ze kwamen van Visualizing Economics en elders. Maar de kern was: technological displacement is van alle tijden. Hij schetste verdwenen beroepen, zoals daar zijn pin setter (bij bowling), knocker-upper (een ‘porder’, die mensen wakker maakt), ice cutter, log driver (voor boomstammen), factory lector, rat chatcher en computer (mensen die rekenwerk doen!).

Die zijn dus allemaal weg. Maar daar zijn andere banen voor teruggekomen en de productiviteit is gestegen en gestegen. Hij schetste ook welke beroepen denkelijk gaan verdwijnen, de komende 10 tot 20 jaar. Dat is genoegzaam beschreven en redelijk voorspelbaar.

Ook deze man liet weten: laten we niet zo angstig-gespannen doen over robots, ze zijn er al lang. Dat ging niet zozeer over de arbeidsmarkt, maar over de onheilsprofetieën, het naderende Armageddon waaraan ik mij gisteren al ergerde. Ze zijn niet zo grimmig als films en boeken suggereren.

Die boodschap gaat er bij mij in als Gods woord in een ouderling. Hij zei: je hebt al jaren robots, bijvoorbeeld je wasmachine. Autofabrieken en melkveebedrijven staan vol met robots. Sommige stofzuigers zijn robots. Enzovoorts. Een ander beeld van robots dus. Weg met de Terminator!

Randell ging in op de vraag waar robots het meeste werk gaan vervangen en waar die robots dan vandaan komen. Daar zaten enkele voor Amerikanen onprettige observaties bij, zelfs voor wie in ‘reshoring’ gelooft (het terughalen van banen naar de VS, à la Trump): er worden namelijk nauwelijks robots in de USA gemaakt. Er werd wat gespannen gekeken in de zaal. Hij maakte het nog iets complexer door af te sluiten met de vraag: moeten we niet eens gaan praten over een universal basic income (UBI)?

De dag sloot ik af met de huisgenoten, bij de documentaire ‘Kim Dotcom: caught in the web’. Erg goed en een ander beeld dan wij dachten, een aanrader.

Geautomatiseerde journalistiek

Door Roeland Stekelenburg

Een wetmatigheid op SXSW is dat panels inhoudelijk niet altijd even interessant zijn, zeker in vergelijking met solo-optredens of workshops. Het lijkt wel of panelleden zich soms wat minder goed voorbereiden en vier mensen achter een tafel die hun verhaal willen doen leidt niet per definitie tot een logische lijn en diepgang.

Het panel “The Future of Automated News” was op deze regel een uitzondering en een van de beste sessies die ik deze aflevering van SXSW heb bijgewoond. Onderwerp was dus: geautomatiseerd nieuws. Aan tafel: Het Noorse ANP, de Washington Post, de New York Times en Automated Insights.

In het kort mijn observaties. Eerdere panels of sessies over dit onderwerp hadden vaak een negatieve insteek en benadrukten vooral dat dit een doodlopende weg is, kwalitatief altijd onder de maat zal blijven en een minachting van de journalistiek is.

Dit panel keek er constructief naar, heel fijn. In een uur tijd werden vele onderwerpen verkend waarbij geautomatiseerde berichtgeving mogelijk is. Zodra data een belangrijke rol spelen is dit het geval, denk aan economische berichtgeving, beursnieuws, verkiezingsuitslagen of verslagen van sportwedstrijden.

Er kwamen mooie cases langs. Het Noorse Nieuwsagentschap liet zien hoe zij de voetbalberichtgeving geautomatiseerd hebben. Het koste drie maanden tijd om dat voor elkaar te krijgen en veel kranten en websites nemen dat inmiddels af. Eindverantwoordelijk voor dat product is iemand met een mooie baan: chief robot coach.

Andere voorbeelden van de NYT en de Washington Post lieten zien hoe het bijvoorbeeld bij verkiezingsuitslagen relatief eenvoudig mogelijk is de berichtgeving te personaliseren en aan de ‘gewone’ algemene berichtgeving informatie toe te voegen die helemaal op de regio van de lezer is toegesneden. Hier zie ik mogelijkheden voor de zieltogende regionale journalistiek in Nederland.

Ook Joe Procopio van Automated Insights liet prachtige voorbeelden zien. Deze voeren te ver voor deze blogpost, dus ik adviseer je te kijken op hun website of op Twitter.

Wanneer AI een slecht idee is

Door Michiel Berger

Iedere dag zie ik talloze sessies die interessant zijn, waarin soms een bepaald thema te ontdekken is. Een van die thema’s is: wanneer is AI een slecht idee? “The Rise of AI in sport” had daar een mooi voorbeeld van, met name over trainen.

Er zijn talloze apps die sporters helpen bij trainen door ze aan te moedigen of te laten zien hoe hard ze gaan, en middels een slim schema hun prestaties helpen verbeteren. Het risico daar is dat een sporter te veel naar die cijfers gaat kijken, zonder te voelen hoe zijn lichaam voelt. Als je twee dagen slecht hebt geslapen en gegeten, weet die AI dat niet en die kan jou dan te veel pushen. Tot over de grens. En ja, mensen hebben soms blind vertrouwen in technologie. Denk maar aan die verhalen van mensen die een rivier inreden omdat hun navigatie ze dat opdroeg.

Overigens is er nog een gevaar voor overtrainen dat op de loer ligt: apps als Instagram en Strava. Sommige sporters zijn zo verslaafd aan de kleine dopaminekick als ze een like krijgen, dat ze te vaak gaan trainen om maar weer een workout selfie te posten hebben.

De andere kant hiervan zijn de sporters die juist motivatie nodig hebben (kuch) en daarin kan AI wel een rol spelen. Door met veel data te testen welke ‘duwtjes’ werken bij welke typen atleten, kunnen apps beter motiveren.

Een andere plaats waar AI te veel kan zijn, is op het gebied van chatbots. Ook daar zijn er partijen die aan de slag gaan met zelflerende systemen en ingewikkelde natuurlijketaalverwerking, maar soms kan simpelweg het zoeken naar woordjes al goed genoeg zijn.

Als je een bank bent en je chatapp krijgt een bericht met het woordje saldo er in, dan kun je er op rekenen dat de bezoeker z’n saldo wil weten. Eventueel kun je dan nog via buttons andere interpretaties aanbieden, maar er werd gewaarschuwd om goed te blijven nadenken: wat is het doel dat ik nu heb en welke tools heb ik nodig om dat te bereiken?

AI is een tool, of eigenlijk een verzameling tools, meer niet. En net zoals dat iemand met alleen een hamer overal spijkers denkt te zien, moet je bij AI ook blijven bekijken of het het beste gereedschap voor de klus is. Kan het doel ook simpeler bereikt worden? En hou ik voldoende rekening met onmeetbare menselijke aspecten?

Smart cities en hackable streets

Door Martijn Verver

De smart city is een begrip in opkomst. Het begrip smart city is zo breed, dat het voor veel interpretaties vatbaar is. Het basisidee is in ieder geval dat je data genereert die kunnen leiden tot ingrepen in de infrastructuur of verbeteringen in de dienstverlening.

De stad Austin heeft voor de ontwikkeling van een smart city een innovation officer in dienst, die bijvoorbeeld samen met de politie onderzoekt hoe nieuwe technologie het werk van de politie kan ondersteunen.

De politie in een grote stad met veel hoogbouw kan nog wel eens in het duister tasten wanneer iemand 911 belt, maar niet in staat is méér dan een adres te noemen – of misschien zelfs dat niet als het iemand is van buiten de stad. Met behulp van GPS-tracking kan de locatie van de beller wel worden achterhaald, maar niet of diegene op de derde of de twintigste verdieping ligt te creperen. Bluetooth-beacons op elke verdieping van het gebouw zouden uitkomst bieden.

De Gemeente Rotterdam – hier in Austin aanwezig op de Nederlandse beursstand – is ook bezig met het bouwen van een smart city. Hoewel er meerdere soorten sensoren worden geplaatst in de stad, is het plan om met bluetooth-beacons allerlei bewegingen te meten in de stad. Wat zijn drukke straten op welke momenten, waar is altijd een parkeerplek vrij en waar staat de straat altijd vol, et cetera? Alles om de stad aantrekkelijk te maken voor bewoners, bezoekers, maar vooral ook voor het behoud van grote bedrijven met veel personeel dat met de auto de stad inkomt.

Maar sensoren in een stad zijn er al een hele tijd. Van vuilcontainers op straat die een seintje geven als ze vol zitten tot de lus voor het stoplicht die detecteert of er een auto voor staat. Het is dan ook vooral aan de sales- en marketingafdelingen van leveranciers te danken dat steden nu smart city willen worden. Je moet een goed verhaal hebben om een stad miljoenen uit te laten trekken om bijvoorbeeld alle vuilcontainers of verkeerslichten smart te laten worden.

En die grote rol van de markt heeft ook een nadeel. Niet altijd wordt voldoende aandacht aan securitytests besteed, omdat dat maar geld kost. Gevolg: de straat wordt ‘hackable’. Een voorbeeld is die lus in de straat om een verkeerslicht te regelen. Het signaal wordt tegenwoordig draadloos verstuurd naar de verkeerslichten en kan dus onderschept worden.

Een beetje hacker maakt een apparaatje dat alle stoplichten op groen kan zetten. Superhandig voor de almaar uitdijende groep van bezorgdiensten van pakketjes en maaltijden. Wat nou als je elke rit met 10 minuten kan versnellen? Dan rijd je de concurrent eruit en ben je spekkoper.

Erger wordt het als straks de steden vol zijn van zelfrijdende trucks voor de aanlevering van bijvoorbeeld voedingsmiddelen. Stel dat die gehackt worden en de hele distributie wordt platgelegd, dan is een stad snel op rantsoen. Alles in een stad moet van buiten komen. In Nederland rijd je misschien nog snel naar een biologische boer, maar in Amerika moet je dan al snel een uur rijden.

Spookverhalen? Nee, toch niet. Er zijn al voldoende voorbeelden van. Niet alleen omdat softwareleveranciers suboptimale applicaties leveren, maar ook de laksheid van de steden zelf: hoe vaak zou bijvoorbeeld een vuilcontainter worden gepatcht? Niet zo vaak als je Windows PC. Sterker nog, in veel gevallen wordt de container geplaatst en wordt er vervolgens twintig jaar niks meer aan gedaan.

• GPS, de technologie die zelfrijdende trucks nodig hebben voor hun routes, is kraakbaar. Een voorbeeld kwam vandaag voorbijk: een Jeep Cherokee die door een gehackte GPS in zijn boardcomputer van de weg af werd gereden.
• In Polen wist een tiener de wisselsoftware van het spoornet te hacken en zo zijn eigen modelspoorlijn te bedienen op levensgroot formaat.
• Rusland schijnt de afgelopen jaren al twee keer het stroomnetwerk van Oekraïne te hebben platgelegd door in te breken op de computers die de boel aansturen. Omdat er ook nog fysieke ‘hendels’ waren om de boel weer aan te zetten, had het geen noodlottige gevolgen.
• De software die posities van vliegtuigen doorgeeft aan elkaar en aan de verkeerstoren, wordt draadloos verzonden. Een bouwer van een vliegsimulator wist dit na te bootsen, om zo op zijn eigen simulator tussen de echte vliegtuigen te manoeuvreren. Maar wat hij ook deed, was het signaal van zijn eigen simulator naar de luchtverkeersleiding te sturen: die zagen op de ‘radar’ een vliegtuig dat er in werkelijkheid niet was.

De smart city bestaat al, computers van de overheden zijn al decennia gekoppeld aan het internet. Maar langzaam wordt het tijd dat de smart cities ook smart met alomtegenwoordige connectiviteit omgaan. Stel een chief innovation officer aan om scenario’s te bedenken waarbij men te kwader trouw is, om softwareleveranciers te selecteren en om een panel van experts om zich heen te zetten, die de mogelijkheden onderzoekt, maar ook zeker de gevaren continu in de gaten houdt.

Hoe word je emoji officieel?

Door Jochem Koole

“Waarom is er eigenlijk geen dumpling-emoji?” Dat vroeg Jennifer 8. Lee zich af. En hoewel je bij dumplings misschien vooral aan de Aziatische keuken denkt, worden ze over de hele wereld bereid en gegeten. Hoog tijd dus om de dumpling toe te voegen aan de emoji-collectie.

De emoji zelf waren snel gemaakt. Lees vriendin Yiying Lu, die je misschien kent van de Twitter Fail Whale, ontwierp twee dumplings: The Plain One en The Bling Bling Dumpling. Maar hoe zorg je ervoor dat de door jou ontworpen emoji ook daadwerkelijk als emoji wordt toegevoegd, zodat mensen van over de hele wereld er gebruik van kunnen maken?

Daarvoor moet je aankloppen bij de Emoji Subcommittee. Deze commissie is onderdeel van Unicode, het consortium bestaande uit grote technologiebedrijven (en de regering van Oman…) dat ervoor zorgt dat mensen van over de hele wereld in elke taal gebruik kunnen maken van computers. Via docsubmit@unicode.org kan iedereen een aanvraag indienen.

Vervolgens gaat de commissie, die volgens Lee bestaat uit een stuk of 15 oudere witte mannen met een taalachtergrond, met jouw aanvraag aan de slag. De commissie komt een paar keer per jaar bij elkaar en praat dan uren over melk-emoji (“Moet het in een pak? Of in een fles?”), pannenkoeken-emoji (“Doen we er eentje? Of een hele stapel?”) en bonen-emoji (“Worden de Mexicanen niet heel boos als we geen chili-bonen toevoegen?”).

Wil je dat jouw emoji echt in de emoji-collectie wordt opgenomen, dan is het verstandig om te kiezen voor een populair ontwerp dat op verschillende manieren gebruikt zou kunnen worden (denk aan de blije drol-emoji), dat zich visueel onderscheidt van andere emoji en dat een leegte in de collectie vult (denk aan de hijab-emoji, die officieel vrouw met hoofddoek heet). Een emoji mag volgens Lee namelijk niet te specifiek zijn, niet inwisselbaar en geen logo, godheid of beroemdheid laten zien.

The future: history that hasn’t happened yet

Door Gertjan Kuiper

Traditioneel wordt SXSW Interactive afgesloten door sciencefictionschrijver, essayist, filosoof en nog zo wat Bruce Sterling (uit Austin). Het kan wel eens een verbale stortvloed worden over wat hij ziet en denkt, maar dit jaar was het gemoedelijk en tamelijk gestructureerd.

Zijn eerste constatering: SXSW wordt meer en meer een tech show. Is dat erg? Nee. En al die manieren van mensen om met elkaar in contact te komen, hij heeft het er niet zo mee: “I’ve got enough connectivity with people, I don’t need more of it. To much networking is actually not working.”

Hij maakt een rondje langs wat awards die er inmiddels zijn.

• DIY-cultuur: dat is geen revolutie, maar gewoon Populair Mechanics met een digitaal sausje: “Won’t turn the world on it’s ear.”
• Privacy: niemand heeft het, zelfs de CIA niet. Misschien Poetin.
• VR en AR: “Love them, love messing with reality.” Maar omdat het cool is, is het nog niet belangrijk. “Could be more like SF novels, on the corners of society, covered in spider webs.”
• Trump: wen er maar aan. Hij is uiteindelijk heel erg Amerikaans. Sterling gaat zijn tijd aan iets anders besteden, zoals een regionale sf-roman over Turing.

Dan komt hij uit bij een onderwerp dat hem wel bezighoudt: het basisinkomen, het universal basis income. Daar moeten we wel aan, als al het werk straks door robots wordt gedaan. Maar wat betekent dat voor ons: al die vrije tijd?

Wat betekent dat voor de samenleving, hoe we met elkaar omgaan, wat doen we met al die mensen, dat ‘surplus flesh’? Het is niet alleen maar positief. Een paar scenario’s, beginnend bij de donkerste versie.

1. Uitmoorden, zoals in de 19e eeuw is gedaan met native Americans, die waren ook nergens goed voor en hielden het land bezet
2. In werkkampen, opsluiten, euthanasie. De nazi-methode.
3. In vluchtelingenkampen, daar ben je ook alleen maar aan het overleven. Tegen schappelijke kosten, met 1200 dollar per jaar ben je klaar. Je wordt door de weldoen-autoriteiten gewoon ergens geparkeerd.
4. Allemaal in het leger, iedereen dienstplicht. Past goed bij de right wing-mentaliteit. En veel mensen in het leger doen nu ook niks. En schaalbaar: een leger met 11 miljard mensen!
5. Retirement villages. De WAO is ook een soort basisinkomen, iedereen wordt toch ouder.
6. De hele wereld een opleiding, een universiteit. Iedereen leert, zit op school. Een soort Oxford of Cambridge, maar dan op New York-schaal. De robots werken, de mensen studeren.
7. Iedereen aan de religie, in het klooster. Lijkt een beetje op het leger-scenario. Is ook goed te combineren!
8. Health en wellness. Iedereen gefocused op persoonlijk welbevinden.
9. Terug naar de natuur. Marx voorspelde het al, na de val van het kapitalisme zouden de mensen koeien gaan houden en boogschieten. Hun hele leven. Daar had Marx echt goed over nagedacht.
10. We worden allemaal hippies, bohemians. Een beetje de Austin oplossing, ‘the keep Austin weird approach’.
11. Verlichting, zoals in Aziatische religies. Niemand werkt, we zwerven wat over de wereld. Beetje lastig, want zo voed je geen nieuwe generatie op.

Het is dus allemaal niet zo glamorous. Uiteindelijk zullen we altijd lijden onder ons menszijn. En ook de post-human zal lijden onder het feit dat hij post-human is.

Aan het einde van zijn verhaal liet hij onze voorouders van 400 jaar geleden kijken naar de situatie waar we nu tegenaan lopen. En dat ze zullen zeggen dat we in onze ambitie iets hebben geschapen dat op ons lijkt, maar geen plezier kan hebben, niet tevreden is als ie met Go van ons wint, dat AI’s zichzelf niet van het leven kunnen beroven, we hebben ambitieloze wezens gecreeërd. En dat dat is waar we ons aan spiegelen, we lijden aan ‘moral cowardness’, het gaat alleen maar om ons en uiteindelijk hebben we onze enorme machten gebruikt om jezelf hulpeloos te laten voelen.

Ik hou er wel van, van deze uitgerekte, geassocieerde vergezichten. Op een bepaalde manier ook lekker concreet, na vijf dagen sessies, panels en keynotes. Volgend jaar weer graag, Bruce!

Again again!

Door Iskander Smit

Zoals elk jaar blijf ik tot en met de dinsdag. Voorheen was dit het harde einde van SXSW Interactive en startte op woensdag Music. Dit jaar is het iets anders, omdat er nog sessies van interactive zijn tot en met donderdag en je tegenwoordig ook andere sessies mag bezoeken. Het is al eerder geschreven hier: dat gebeurt met een typisch Amerikaanse ingewikkelde rijenbureaucratie. In een van de hotels hadden ze maar een Braziliaanse samba-band ingezet om de pijn te verzachten. En zowaar, sommigen wachtenden kijken op van hun telefoons.

Ook ik woonde de traditionele slotspeech van Sterling bij. Dit jaar was hij dus iets minder de afsluiter, hoewel velen net als ik morgen weer teruggaan. De zaal was dit keer dan ook niet de allergrootste, maar zat helemaal vol met 2.000 mensen.

Voor mij is SXSW pas voorbij als ik de woorden van Bruce heb gehoord. Altijd scherp, grappig en een goede weergave van de Austin-cultuur: alternatief Amerikaans. Hij komt uit Austin en doet zijn presentaties al sinds de eerste edities naar verluidt, in het begin gewoon bij hem thuis. Maar dat kan ook een SXSW-mythe zijn natuurlijk.

Bruce woont tegenwoordig vooral in Turijn, waar hij Casa Jasmina runt met zijn vrouw Jasmina, een soort living lab voor het smart home. Niet vanuit de techniek, maar vanuit het huiselijke. Langzaam schijnt het steeds slimmer te worden. Je kunt het bezoeken en meehelpen het in te richten, dat staat nog op m’n lijstje.

Ik vind het altijd lastig om zijn verhalen samen te vatten. Zoals altijd sprak hij ons weer aan op onze bijzondere positie als tech geeks. Maar hij koppelde het uiteraard aan de nieuwe situatie van dit jaar onder Trump. Voor het eerst zijn we niet de beloften voor de toekomst, dat is nu de traditionele industrie.

Hij liep langs verschillende onderwerpen zoals VR en AR (als sciencefictionschrijver hebben die uiteraard zijn interesse), smart city (kan alleen maar ontstaan als Uber er niet meer is), wearables (alleen succesvol als conversation pieces, het gesprek erover is interessanter dan de wearables) en privacy/security (bestaat voor niemand, alleen misschien voor Putin).

Voor hem het meest interessante thema dat rondging, was het universal basic income. Hij maakte een analyse hoe dit op allerlei niveaus al bestaat, van heel duister (prison labor camps, refugee camps) tot sociaal (academia, communes, urban bohemia zoals Christiana in Kopenhagen, hindoes).

Hij koppelde het aan onze nieuwe relatie met slimme machines (AI). Hij geeft scherp weer dat de belangen sterk verschillen. Menselijke waarden als ambitie, joy de vivre, zijn dingen die de machines niet zullen hebben. AI heeft geen identiteit, is geen levend wezen, heeft ultimo andere belangen. Als ze ultiem efficiënt zijn, zullen ze eerst de mens en dan ook zichzelf overbodig maken.

Het was weer een amusant betoog dat een mooie spiegel is voor de tech-optimist. Het is een mooie afsluiter van een editie van SXSW die meer dan de laatste jaren gedomineerd werd door één thema: AI/bots. Het is de nieuwe belofte voor onze interactive scene, in een context waar andere krachten meer dan ooit bepalend zijn.

Een LGBT-vriendelijke staat

Door Marjolijn Kamphuis

Texas staat niet bekend als een progressieve staat. Op uitzondering Austin (keepin’ it weird) na, is de staat zo conservatief als de neten als het gaat om zaken als abortus, gay marriage en euthanasie. President Trump werd er dan ook met een enorme meerderheid verkozen afgelopen november.

Toch ontstaan er steeds meer initiatieven om de publieke opinie in Texas naar de 21e eeuw te helpen. Eén daarvan is Texas Competes, een organisatie die samenwerkt met het bedrijfsleven om van Texas een LGBT-vriendelijke staat te maken. Om eenvoudige redenen: als de LGBT community zich ergens thuis voelt, levert dat waardevolle arbeidskrachten in het bedrijfsleven op. Een staat die LGBT-mensen buitensluit, jaagt mensen weg die keihard nodig zijn voor economische groei.

Het lijkt een kille motivatie om LGBT’s te accepteren, maar Texas Competes-voorzitter Jessica Shortall legde eerder deze week op SXSW uit dat rationele argumenten vaak beter werken dan emotionele als je mensen wilt veranderen in dit soort standpunten.

Lees verder op Vance.

Oorlog en de technologie van morgen

Door Johan Voets

Het werk van Dr. Will Roper voor het Pentagon is al jaren een topgeheim, het type werk waar slechts een handjevol mensen binnen de Amerikaanse overheid weet van heeft. Tijdens SXSW kregen we vandaag een kleine glimpse van het werk.

Roper is directeur van de Strategic Capabilities Office (SCO), een aparte divisie binnen het Pentagon. De exacte werkzaamheden van SCO waren jarenlang geheim. Maar aan het eind van het presidentschap van Obama werd het gordijn voorzichtig opzij getrokken, met Roper als voorlopige spreekbuis van een team van onderzoekers dat zich – toevallig of niet – naast het lab van het ook zo mysterieuze DARPA bevindt.

Hoewel Roper nog steeds geen open boek is, kan hij wel meer inzichten bieden in het werk van SCO. Dat is volgens Roper geen enorme futuristische aangelegenheid: “We werken aan de technologie die morgen van belang gaat zijn in oorlogsvoering.”

Lees verder op Numrush.