Uitgelezen: Transmedia Storytelling, stappenplan voor communicatieprojecten

Hoe vertel je een verhaal dat de aandacht vasthoudt?

“Don’t go chasing waterfalls” staat er op de cover van het boek ‘Transmedia Storytelling – stappenplan voor communicatieprojecten‘. “Please stick to the rivers and the lakes that you’re used to” zong ik gelijk toen ik dit boek voor het eerst in mijn handen kreeg. Wel bijzonder eigenlijk dat je zo’n nummer uit 1994 nog woord voor woord kent. Kun je als organisatie de aandacht ook nog zo lang vasthouden nu je doelgroepen 24/7 van kanaal naar kanaal en van platform naar platform springen? Dit boek belooft daarbij te helpen.

Waar hebben we het eigenlijk over?

Je moet van goeden huize komen als je het aandurft om in 150 pagina’s een framework neer te leggen voor transmedia storytelling. Want hoe vlieg je zo’n op het eerste gezicht ingewikkeld onderwerp aan en hoe hou je het praktisch? En waar hebben we het eigenlijk over? Volgens ‘storytellingkenner van het eerste uur’ – hij heeft vast veel kinderen – René Boonstra is transmediale storytelling “het effectief vertellen van een verhaal via verschillende mediakanalen met mogelijkheden om je publiek actief mee te laten doen aan het verhaal en het naar eigen inzicht te vormen”. Daarvoor heb je een uitgebalanceerde mix van uiteenlopende online en offline mediakanalen nodig. In de afgelopen 10 jaar zijn er nogal wat communicatieplatformen bijgekomen. Het is volgens René de truc om hun eigenschappen steeds zo goed mogelijk te benutten en ze elkaar te laten versterken.

It starts with why

Hoe je dat als organisatie kunt doen, wordt op een prettig leesbare manier toegelicht aan de hand van actuele praktijkvoorbeelden. Soms liggen de voorbeelden wat voor de hand (Harry Potter’s Potterworld of Maak de Smaak van Lay’s), maar meestal vond ik ze erg leuk en dwingen ze respect af voor de creativiteit van de bedenkers (Floris Kaayk die de wereld wijsmaakte dat hij kon vliegen als een vogel, of de TV-serie Feuten die online pas ècht ging leven). Bij het lezen van het boek word je voortdurend herinnerd aan de planmatige en goed doordachte manier van werken die aan de basis staat van succesvolle transmedia storytelling.

Nadat je het ‘why‘ van je organisatie hebt geformuleerd, is het zaak om inzicht te krijgen in de drijfveren van je publiek. Aan de hand daarvan bepaal je met welke authentieke elementen je je verhaal gaat vormen. Daarna kies je op basis van mediaspecifieke eigenschappen welke media je gaat inzetten voor de communicatie van je verhaal: hiermee stuur je aan op activatie, participatie en/of co-creatie. Leuk aan het boek vond ik dat er uitgebreid wordt ingegaan op hoe je een goed verhaal uitwerkt. Begrippen als spanningsboog, authenticiteit en overtuigingskracht komen een voor een langs.

X-factor

Het boek daagt je uit om zelf na te denken over hoe storytelling door jouw organisatie kan worden toegepast en hoe je daar succesvol in kunt zijn. Volgens René zijn bijvoorbeeld buzz, engagement, reacties op user-generated content en free publicity een goede indicatie van succes. Helaas blijft datzelfde engagement in de praktijk soms achter bij de verwachtingen die je als marketeer vantevoren had. Of, erger nog, de verwachtingen die jouw managementteam had. Helemaal na die fantastische presentatie die je ze gaf over de waarde van content voor je organisatie. Of je pleidooi voor inbound marketing.

Is engagement ècht het resultaat van een gestructureerde aanpak of is het vooral de X-factor van je verhaal? Op het juiste moment met de juiste verrassende boodschap op de juiste plek, zoiets?

Ik geloof niet dat het succes van transmediale storytelling maakbaar is, maar dit boek helpt je wel bij het op tafel krijgen van een authentiek organisatieverhaal en het hanteren van een structuur voor de externe communicatie ervan. En het leest nog lekker weg ook.