Privacy

Een smartphonegebruiker krijgt bij het openen van een nieuwe app vaak een hele rits aan verzoeken. Wil je je locatie delen met deze app? Mag deze app je pushberichten sturen? Dat kan afschrikken, vooral als de gebruiker niet weet waar deze toestemming voor nodig is. Als marketeer heb je deze informatie echter hard nodig. Je kan daarmee namelijk location-based marketing gaan inzetten om je gebruikers zeer relevante meldingen te tonen.

Je moet ze dus overtuigen om je de nodige permissies te geven. Daarom vervang je de standaardberichten die iedereen gebruikt door gepersonaliseerde verzoeken. Je zorgt ervoor dat gebruikers begrijpen wat je voor ze gaat doen, zodat ze je vertrouwen met hun gegevens. Hoe je dat doet? In dit artikel leggen we het uit en laten we het zien aan de hand van een aantal voorbeelden.

Op Twitter maken mensen zich druk over de nieuwe Europese Twittervoorwaarden (Terms of Service) die vanaf oktober 2017 gaan gelden. Met name de nieuwe regels over auteursrecht zouden schokkend veel veranderd zijn. Iets om ons ernstig zorgen over te maken. Aldus mijn twittervrienden. Eens kijken hoe erg het nou eigenlijk is, oftewel: de waarheid over de voorwaarden van social mediakanalen.

Eind juni legde de Europese Commissie een recordboete op van 2,4 miljard euro aan Google voor het voortrekken van de eigen vergelijkingsdienst Google Shopping ten opzichte van concurrenten. Mogelijk komt hier later nog een boete bij voor vermeend machtsmisbruik van Google bij Android. De commissie onderzoekt dit momenteel.

Zulke boetes wekken de indruk dat mededingingsautoriteiten in staat zijn om bedrijven met aanzienlijke marktmacht flink aan te pakken. De realiteit is dat de recordboete voor Google vooral een symbolische overwinning is in de strijd tegen te veel marktmacht. Overheden hebben een fundamenteel probleem om marktspelers in het digitale tijdperk echt aan te pakken. Ze krijgen het nog moeilijker om een zaak te onderbouwen en effectief te reguleren. Dat blijkt uit het volgende.

In de Volkskrant van 27 juni verscheen een alarmerend bericht: Facebook zou ‘emotietargeting’ inzetten. Door je gedrag te volgen op het platform, zou Facebook jouw emoties kunnen doorgronden. Om vervolgens genadeloos toe te slaan als je je ‘gestrest’, ‘verslagen’, ‘bang’ of ‘nerveus’ voelt. Liefdesverdriet? Hop, een Magnum in je tijdlijn. Boos? Dit nieuwste deathmetal-album al beluisterd?

Het artikel bespreekt vooral de gevolgen voor privacy en de wenselijkheid van emotietargeting. Een belangrijke vraag komt echter niet aan de orde: hoe betrouwbaar is die ‘emotiedetectie’ nou eigenlijk?

Gepersonaliseerde communicatie is niet alleen een hot topic voor marketeers, maar ook voor consumenten. Gepersonaliseerde communicatie heeft namelijk een schaduwkant: consumenten kunnen het als een bedreiging voor hun privacy zien wat uiteindelijk kan leiden tot negatieve campagne resultaten. Een manier om met deze privacy zorgen om te gaan en om aan de wettelijke eisen te voldoen is om consumenten om toestemming te vragen om als organisatie te communiceren met de consument. Dit heet permission marketing genoemd. Het idee hierachter is dat consumenten positiever reageren op interactieve marketingtechnieken, zoals gepersonaliseerde communicatie, wanneer ze van tevoren toestemming hiervoor hebben gegeven. Maar wanneer en waarom geven consumenten eigenlijk wel of niet toestemming voor gepersonaliseerde communicatie?

Het actieve gebruik van Facebook loopt terug, Nederlanders kijken gemiddeld 40 minuten per dag naar YouTube en babyboomers zorgen voor groei. Dat blijkt uit het onderzoek ‘What’s Happening Online’ dat al 10 jaar wordt uitgevoerd door Ruigrok NetPanel. Dat levert een doorsnede van het internet- en sociale mediagebruik van de Nederlandse samenleving op. Ik zet de meest opvallende zaken als het gaat om social media, online video en e-commerce voor je op een rij in 9 grafieken en een heleboel statistiekjes. 

Ruim een jaar geleden is de zogenoemde General Data Protection Regulation, oftewel GDPR, in werking getreden. Hierdoor worden nieuwe en/of strengere eisen gesteld die we moeten implementeren. Daarvoor hebben we destijds twee jaar gekregen om wijzigingen door te voeren en vanaf eind mei 2018 wordt deze GDPR gehandhaafd. Dit kun je zien als een bedreiging omdat het ons zal beperken in onze mogelijkheden en daarnaast veel tijd en geld gaat kosten. Echter kun je dit ook zien als een kans om jezelf als een transparante organisatie neer te zetten. Dit is relevant, aangezien consumenten vragen dat we transparant zijn over wat we met hun persoonsgegevens doen. En actueel: gisteren schreef de NOS over een onderzoek van consultancybureau PwC onder 350 bedrijven waaruit blijkt dat ruim de helft van de bedrijven nog niet serieus begonnen is met de voorbereidingen. 

​Surf eens naar http://www.koppie-koppie.biz. Wees niet bang, dit is geen Native Ad, slechts de aanleiding voor onderstaand artikel. Voor de non-klikkers een uitleg: we zien een site met de slogan ‘Iemands kind op uw favoriete mok’. Je kunt hier mokken kopen met online gevonden foto’s van andermans kinderen. Nu vraag je je af: mag dit? Ja! Alle foto’s zijn namelijk afkomstig van ouders die hiertoe indirect en waarschijnlijk onbewust toestemming hebben gegeven in de privacyvoorwaarden. Eng? Ja. Illegaal? Nee.

De oproep tot een adverteerdersboycot van GeenStijl en Dumpert maakt veel los. Wat vindt internetveteraan en advocaat Christiaan Alberdingk Thijm (bureau Brandeis) van de kwestie? Christiaan: "Ik heb moeite met de steun van twee gezaghebbende kranten en zelfs twee ministers."

Social media. Tien jaar geleden, nee misschien nog maar vijf jaar geleden, een belofte. Ik dacht het zelf eigenlijk ook. Interruptie exit, hoera voor relevantie. Adverteren zou veranderen. We gaan elkaar helpen. Een nieuwe commerciële werkelijkheid diende zich aan. En we hadden er zin in. Ik moet echter vaststellen dat die belofte in ieder geval niet is ingelost.