Personal ICT of PICT: Personal, Intelligent & Calm Things

Laten we wearable computing als categorie negeren

Steve Mann loopt al 35 jaar rond met “computerized eyewear” en van dat slag zijn er nog een paar. Bijvoorbeeld Gordon Bell, de wandelende cameraman, die elk moment van zijn leven vastlegt voor zijn MyLifeBits-project en zijn boek Your Life, Uploaded. Dit soort excessen – want dat zijn het tot op heden: experimenten van excentrieke wetenschappers – vallen allemaal in de wearable computing-categorie, een onderklasse die in de Wikipedia erg klungelig beschreven staat.

Binnenkant van de pols graag

Het is bovendien een teken aan de wand dat de introductie van de Google Glass-brillen, waar Steve Mann en ik grote bedenkingen tegen hebben, zijn doorgeschoven naar ergens in 2014. Maar de slimme polshorloges, die onder meer communiceren met je smartphone, rollen binnenkort met zekerheid van de band. Zo’n smartwatch draag je voor het gebruiksgemak het best een kwartslag gedraaid aan de binnenkant van je pols, maar we zien vanzelf welke fabrikant deze gratis tip oppikt.

De smartwatch-“innovatie” is om te beginnen hard nodig voor de omzet en de winst, want wereldwijd zijn smartphonegebruikers anno 2013 minder geneigd om hun apparaat steeds weer te vervangen door het nieuwste model. Daarnaast is er een bloeiende handel in tweedehandsjes en stabiliseren de prijzen van nieuwe smartphones op een te laag niveau om er nog goud geld aan te kunnen verdienen. Vergeleken met de afgelopen jaren, bedoel ik dan.

Digitaal wordt de mode in 2014 en '15

Verzadiging en commoditisering gelden net zo goed voor touch-tabletjes, die je tegenwoordig leuk afgeprijsd in elke ANWB-winkel kunt kopen. Dus moet er snel iets anders worden verzonnen en dat is wearable computing. Als dit het wordt, dan domineert digitaal het modebeeld in 2014 en '15. Eerder gebeurde dat al met de iPod en de iPhone en hun klonen, maar of Apple in de smartwatch-rage wederom hoge ogen gaat gooien, dat betwijfel ik – en velen met mij. Bovendien is de kans levensgroot dat het digitale modebeeld in 2015 vanuit China wordt bepaald. Ook die ontwikkeling zit er aan te komen.

Wearable computing of wearable technology – what’s in a name? Ten eerste moeten we vaststellen dat digitaal elke definitie doorbreekt en oprekt. We zien dat ook met digitale “things” en de spraakverwarring daaromtrent: Internet of Things; Internet of Things and Services (Bosch); Internet of Things, Sensors and Actuators (Vint Cerf); Internet of Things and People (Harbor Research); Social Web of Things (Ericsson); Internet of Everything (Cisco), enzovoort. In elk van die varianten zijn digitale wearables een subklasse van digitale “things”.

Wat is dragen eigenlijk?

Wearable computing is prima, maar wat betekent het als je iets draagt? In het Engels is “wear” beperkt tot kleding, bril, pet, oordopjes, horloge, sieraden en schoenen. Maar quantified selfers die rondrennen met een iPhone om hun arm hebben dat ding ook aangetrokken en eigenlijk wil ik helemaal geen onderscheid maken tussen “wear” en “carry”. In het Nederlands is het allebei “dragen”, in het Duits “tragen” en in het Frans “porter”. Wat wel mooi is, is dat het “wear & tear” is plus lifestyle, dus je moet steeds weer wat anders.

Steve Mann ziet het precies zo. Hij heeft het over “bearable computing“: op, aan of in het lichaam en daar hoort behalve de smartwatch ook de smartphone bij, net zoals wachtwoordpillen en tattoos. Ik wil het vooral breed zien, want het gaat om het totale ecosysteem, net als bij het Internet of Things. De auto noemen we smartphone-on-wheels en ik zou zeggen dat we dit favoriete exoskelet van ons eigenlijk aantrekken als we instappen. Ik denk niet dat iemand me tegenspreekt wanneer ik zeg dat we één zijn met onze automobiel en dat moet ook, want anders word je een brokkenpiloot.

Als gegoten

Digitaal – ik zei het al – rekt definities op, en flink ook. Het is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk om digitalia in je kleding te hebben, zoals in stijlexperimenten van een paar jaar geleden (het “personal area network” herinner ik me ook nog uit 2004.) Maar “wearable” gaat veel meer om de vervulling van het overdrachtelijke “fits like a glove”. Alle digitale toepassingen die we “als gegoten” ervaren, dragen we als het ware op of onder onze huid. We zijn er één mee en we worden er beter van, vinden het prettig en merken ze amper op. Bril en auto zouden heel goed in die calm & pervasive computing-categorie kunnen vallen, net als smartphone en polshorloge. Zintuiglijkheid en hogere “human faculties” zijn in feite het basiscriterium met “touch” als moeder van alle zintuigen ofwel – digitaal opgerekt – de ervaring van als gegoten zitten: het voelt helemaal goed en organisch, in overdrachtelijke zin.

PICT: Personal, Intelligent, Calm Things & Technology

Daarom stel ik voor om wearable computing als categorie te negeren en in het vervolg te praten over personal, intelligent & calm things op basis van PICTechnologie. Die nieuwe PICT-klasse doet tenminste ook recht aan de plek van wearable & bearable computing in de context van alle verschillende Internet of Things-smaken die er zijn. Eindelijk échte personal ICT!

Credits afbeelding: Revelations Space Wiki